Deze dag begint behoorlijk spannend. Uw hond moet
vandaag onder het mes om of de schade aan de heupkop te herstellen of de heupkop te verwijderen.
Samen met manlief brengt u de arme drommel naar de
dierenarts en kan het grote wachten beginnen. Dat wachten is alleen een stuk sneller voorbij dan u had
kunnen vermoeden.
Nog geen drie kwartier later belt de dierenarts al op met
nieuws. Met goed nieuws zelfs. Een operatie is niet nodig.
Uit de foto’s die ze onder narcose hebben gemaakt blijkt dat de heupkop toch niet gebroken is.
Het probleem
ligt voor in het bekken en bij de spier die vanaf dat punt naar de bovenkant
van de poot loopt.
Nog steeds geen kleine blessure. Nog steeds vreselijk
pijnlijk en langdurig, maar geen zware operatie. Sterker nog, u kunt de hond
een uur later weer ophalen.
Wanneer u hem ophaalt is de hond erg onrustig. Dit is volgens de dierenarts een bijwerking van de narcose en kan wel even aanhouden.
Dat is niet gelogen. Het duurt tot in de vooravond voor
de hond eindelijk ophoudt net drentelen, heen en weer lopen en zachtjes janken.
Ontzettend sneu.
Dat de hond zich echt onprettig voelt blijkt als uw
schoonmoeder even aan komt waaien. Geen blaf laat hij horen, enkel wat zacht
gejank. Heel bijzonder voor een zeer
waakse hond.
In de avond vindt hij eindelijk zijn rust en gaat liggen
slapen. En u merkt dat ook u dan eindelijk tot rust komt. U maakte u weer eens meer
zorgen dan u zelf door had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten