De grote zwarte vogel

Zaterdagmiddag zag ik hem voor het eerst. Schuw balanceerde hij op de bovenrand van de schutting. Zodra ik hem zag, zag hij mij ook en vloog weg.

Aan het begin van de avond zag ik hem weer. Terwijl ik via de poortdeur de tuin instapte zag ik hem van het schuurdak afvliegen. Ik vond het niet erg dat hij wegvloog. Ik heb het niet zo op vogels. En al helemaal niet op grote zwarte vogels. Die boezemen me angst in. En dit was een heel grote, zwarte vogel. Ik twijfel of het een roek of een kraai is. Ten eerste omdat ik niet weet welke van de twee nou de grootste is, ten tweede omdat ik geen enkel idee heb of er een andere manier is om die twee uit elkaar te houden en ten derde omdat het me eigenlijk ook maar matig kan interesseren. Het is een van die twee soorten, klaar.

Hoewel het opmerkelijk is zo’n grote vogel bij ons in de tuin te zien was ik het hele vliegbeest al weer vergeten. Tot vanochtend, want toen zat hij weer op de schutting. En even later op het schuurdak terwijl hij snoepte uit de pot pindakaas. Maar beide keren zat hij er niet lang. Het moment dat ik hem zie, merkt hij mij ook op en vliegt weg. Erg jammer, want ik wil hem erg graag fotograferen. Want juist vanmorgen drong het tot me door. Ik heb een kraai (of roek) in mijn tuin vanaf het moment dat ik mijn insomnia-verhaal heb ingestuurd. Een verhaal geïnspireerd door of in de sfeer van Edgar Allan Poe. En laat deze man nou geregeld afgebeeld staan in gezelschap van een kraai (of roek)!

Maar ja, de grote zwarte vogel wil niet gefotografeerd worden. Sterker nog, ik zit nu al ruim een half uur op de uitkijk en ik heb het hele beest nog niet weer gezien. Jammer,want nu zullen jullie me op mijn woordmoeten geloven dat E. A. Poe himself mij een boodschap probeert over te brengen.

p.s. mocht ik de vogel alsnog kunnen fotograferen zal ik natuurlijk een foto toevoegen