Eerst even naar uw zorgloket

-Goedemorgen, huisartsenpraktijk. Wat kan ik voor u doen?

-Hallo, ik ben gevallen en mijn enkel doet enorm veel pijn. Hij ziet er ook raar uit. Ik ben bang dat deze gebroken is. Moet de huisarts daar eerst even naar kijken of mag ik meteen door naar de eerste hulp?

-O wat naar mevrouw. Maar bent u wel al bij uw zorgloket geweest?

-Bij het zorgloket? Waarom moet ik naar het zorgloket? Ik heb mijn enkel gebroken.

-Nee mevrouw, dat ziet u verkeerd. U vermoed dat u uw enkel gebroken hebt. Dan moet u eerst naar uw zorgloket. Daar spreekt u uw vermoeden uit. Vervolgens gaan ze daar kijken of ze u binnen uw eigen sociale leven kunnen helpen. Er is vast wel iemand die u kan helpen met boodschappen doen. Of een buurtgenoot die uw hond kan uitlaten. Of een gezinsregisseur die kan zorgen dat die taken netjes door uw eigen gezin worden opgevangen.

-Maar dat geneest mijn enkel toch niet?

-Nee, dat weten wij ook wel. Maar we maken ons ernstig zorgen om de vergaande medicalisering van de samenleving. Dat kost namelijk heel veel geld. Het zorgloket moet eerst kijken of er andere oplossingen mogelijk zijn. Wanneer zij denken dat het noodzakelijk is zullen zij u doorverwijzen.

-Kunnen zij dan zien of mijn enkel gebroken is?

-Nee, maar zij kunnen wel mensen in dienst hebben die dat kunnen beoordelen. En wanneer zij deze niet in dienst hebben kunnen zij altijd besluiten door te verwijzen naar een eerste hulp. Maar er zal altijd eerst worden gekeken naar zelfredzaamheid, eigen verantwoordelijkheid, draagkracht, draagvlak en omgevingsparticipatie.

-Kortom, het hangt  van de mensen van het zorgloket af of er röntgenfoto’s mogen worden gemaakt en of er dan gips om de enkel mag als er toch een breuk blijkt te zitten?

-ja, dat klopt. Men heeft namelijk sterk de overtuiging dat er veel te snel wordt geroepen dat er een breuk zit op een röntgenfoto. En dat dus een zwaar middel als gips te vaak nodeloos wordt ingezet.

Natuurlijk is bovenstaand gesprek fictief. Gelukkig maar, want het zou natuurlijk te zot voor woorden zijn dat een ambtenaar moet beoordelen of u wel of niet recht heeft op een röntgenonderzoeken verdere medische behandeling. En toch is dit precies wat we nu willen gaan doen met de kinderpsychiatrie.

Er is veel onbekendheid en onwetendheid. Psychische stoornissen worden nog steeds gezien als een opvoedingsfout, een tijdelijk probleempje of een hersenschim. Autisme, adhd en hoogbegaafdheid worden gezien als een vermedicaliseerd modeverschijnsel. Wanneer je kind geen verstandelijke beperking heeft wordt een eventuele stoornis nauwelijks serieus genomen.

Als ouder voel ik mij door gebrekkige informatie, langdurige onduidelijkheid en constante onzekerheid machteloos worden. Ondanks het jarenlange traject voorafgaand aan een diagnose voel ik mij afgeschilderd als een aansteller die haar kinderen niet de baas kan en er dus maar pillen instopt. Ik voel mij als ouder niet gezien, gehoord of gekend in een zeer ingrijpende verandering in de zorgstructuur die het leven van mijn kinderen en dus ook dat van mij volledig kan veranderen.

Als ouder maak ik mij door een ernstig gebrek aan informatie, voorlichting en duidelijkheid ernstig zorgen over alle vergaande veranderingen die ons te wachten staan. Dit geldt zowel voor passend onderwijs als transitie jeugdzorg en de wtcg en de awbz en de veranderingen in het pgb (hebben we daar trouwens nog wel recht op als jeugdzorg buiten de zorgkosten valt?)