Er zijn dagen waarop ik
vergeet dat mijn jongens alle drie een diagnose hebben. Er zijn dagen dat alles
van een leien dakje loopt. Van die dagen dat ik geen moment stilsta bij ADHD,
autisme, angsten of dwangmatig gedrag. Het zijn dagen waarvan ik achteraf besef
dat ze bestaan. Dagen waar ik achteraf van geniet.
Er zijn ook dagen
waarop bovenstaande mijlenver van mij af lijkt te staan. Dagen waarop je
telefoon krijgt van een agent dat een van je jongens mede door zijn impulsiviteit
iets enorm doms heeft gedaan. Dagen waarop een van je jongens totaal flipt in
een schoenenwinkel omdat hij niet kan kiezen tussen twee paar. Dagen waarop je
een van je jongens bijna huilend aan de
telefoon krijgt omdat hij je na een half uurtje al mist en moet weten of alles
nog wel goed met je gaat. Dagen waarop je mail krijgt dat de begeleidster van
een van je jongens dringend een gesprek wil hebben over het nut van de training
die ze hem geeft.
Soms heb ik zo’n
opeenvolging van dagen waarop ik met mijn neus op de feiten word gedrukt. Dagen
waarop ik geen moment niet stil sta bij ADHD, autisme, angsten of dwangmatig
gedrag. Dagen waarop ik weer zeker weet dat mijn leven niet snel saai te noemen
is. Dagen waarop ik hartstochtelijk verlang naar de dagen dat mijn leven wel
saai lijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten