Het heerst

Er is iets gaande in mijn omgeving. Een kentering of bewustwording zo je wilt. Helemaal precies de vinger opleggen lukt me niet maar het laat zich het beste omschrijven als positiviteit. Of hoop. Of geloof.

Maar hoe het ook benoemd wordt, ik zie het sinds een paar dagen opduiken in mijn diverse tijdlijnen. Er worden hele blogs over geschreven. Het laat zich zien in statusupdates. Het wordt getweet. Juist op het moment dat diverse vrienden en kennissen getroffen worden door verlies en verdriet. Een steeds luider wordende oproep te zien, benoemen en ervaren wat er mooi is in het leven.

De eerste keer dat dit tegengeluid me opviel was tijdens de uitvaartdienst van mijn stiefschoonvader. Zijn uitdrukkelijke wens was geweest de dienst te laten draaien om een stuk bijbeltekst, 1 Korintiërs  13: 1-13. Geen preek over sterfelijkheid en vergankelijkheid, maar een loflied op de onvergankelijkheid en onmisbaarheid van de liefde. En dan niet de Hollywood- of bouquetreeksenliefde, maar de liefde voor het leven, de natuur en al wat ons menselijk maakt. Een kleine oproep elkaar met liefde en mededogen te bekijken.

Sindsdien dook het vaker op. Eerst nog klein en onopvallend, maar de laatste dagen groots en duidelijk. Mensen die ons wijzen op dingen waar we gelukkig van worden. Blogs die laten zien dat medeleven en mededogen niet zo ver weg is als we dachten. Opmerkingen waardoor we voelen dat ondanks het verlies, verdriet en gemis er nog zoveel moois is. Reacties op geklaag over het weer die ons er op wijzen dat de natuur niet klaagt maar zich aanpast. En vooral mooie, kleine berichtjes over gebeurtenissen waar je blij van wordt.

Het lijkt wel of het heerst. Alsof het zich als een verkoudheidsvirus uitbreidt. De wil om het goede en mooie te zien. Om het leven te vieren. Een boodschap over geloof, hoop en liefde.