De laatste dagen, weken, maanden lijkt de tijd wat te
zijn gaan meanderen. Het kabbelt wat door, her en der uitwijkend voor een
afspraak of gebeurtenis. De dagen rijgen zich ongestoord aan één. Het gevolg
hiervan is dat ik zeer geregeld geen flauw idee heb wat voor dag het is. En een
datum op een dag plakken lukt nog moeilijker.
Het is één van de bijzaken in het leven in pandemietijd,
het wegvallen van structuur. Tel daar een continu ploegenrooster bij op en het
overzicht op dag en tijd valt helemaal weg. Tenminste dat doet het bij mij.
Vergeten = 1) niet meer in je geheugen
hebben, 2) het proces waardoor informatie in het geheugen verloren gaat, 3)
niet doen terwijl je het eigenlijk wel moest doen, 4) niet meer weten
Het niet weten wat voor dag het is heeft een behoorlijke
weerslag op mij. Hoewel we momenteel maar heel weinig dingen in de agenda
hebben heb ik het Spaans benauwd dat ik iets vergeet. En dat uit zich dan weer
in een ietwat ergerlijk trekje van me, controledrift.
Ik vraag minstens tien keer op een dag wat iedereen die dag
moet, hoe laat de afspraken zijn en wie waar wanneer moet zijn. Vervelend voor
de anderen, vermoeiend voor mezelf. Maar het lukt me maar niet om de verantwoordelijkheid
opnieuw los te laten en ieder voor zich zijn eigen op te pakken. Daar zal de
pandemie vast een rol inspelen.
Vandaag heb ik mijzelf trouwens bewezen dat het weten
welke dag het is geen enkele garantie geeft over het wel of niet vergeten van
dingen. Zo wist ik vanmorgen vroeg al dat het woensdag is want ik moest naar de
tandarts. Dat vandaag dan ook de boodschappen worden bezorgd was me even totaal
ontschoten. Bijzonder als je weet dat die al vanaf april vorig jaar op
woensdagmorgen worden bezorgd.
Het zal het oude liedje wel weer zijn. Zo druk met alles
onthouden dat de simpele dingen door de geheugenzeef vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten