Pijn is niet fijn, maar uiteindelijk is dat niet wat u het meest hindert.Pijn hebben is zo vermoeiend.Het kost zo verrekte veel energie. En zoals u al vaker heeft aangegeven is energie nou juist iets wat u als chronisch zieke niet op voorraad heeft. En dus moet u prioriteiten stellen. Keuzes maken. En de energie die aanwezig is zo economisch en verantwoord mogelijk inzetten.
's Avonds zijn er ouderavonden op twee van de drie scholen waar uw kinderen naar toe gaan (gelukkig wel op hetzelfde onderwijsplein) Manlief staat er op om via de officiële fietsroute heen te fietsen. U bent al een keer eerder via de zogenaamd juiste weg gefietst en heeft verschrikkelijk de balen in. Het is zo enorm om. En dat terwijl u al zo weinig energie heeft. Maar ja,u klaagt nou al een paar dagen,dus u houdt uw mond anders wordt het zo zeuren.En u houdt ook uw mond omdat u eigenlijk best wel gepikeerd bent dat manlief geen rekening schijnt te houden met uw conditie.Heeft hij dan gewoon niet zitten opletten de afgelopen dagen?
Waarschijnlijk ligt de waarheid meer in de buurt van uw eigen defensieve houding.U wilt u niet laten kennen.U vertelt wel dat u buikpijn heeft maar niet hoe ernstig. U wilt niet zielig gevonden worden. U wilt niet altijd maar uitleggen. En u wilt vooral niet 'zo'n mekkerkont die altijd wat heeft' zijn. Stiekem heeft u dus zelf een heel groot aandeel in de overschatting van manlief.
De ouderavond van Havo 4 verloopt vlot. De mentor is goed voorbereid waardoor ze soepeltjes door de presentatie heen glijdt. Ze heeft zelfs formulieren waarop we kunnen aangeven hoe we willen communiceren,wat we als ouders van de mentor verwachten en of er bijzonderheden zijn die ze van on skind moet weten. Er is na dit alles ruim tijd voor een korte rondleiding door de delen van de school waar oudste voornamelijk zijn lessen heeft. Wanneer u weer bij het startpunt bent geeft de mentor aan dat een aantal ouders hadden aangegeven persoonlijk met haar te willen spreken deze avond maar dat er daarna eventueel nog wel wat ruimte is voor een gesprek. U kijkt manlief eens aan en u bent het stilzwijgend eens. Bijzonderheden zijn net al opgeschreven, u heeft de mentor in de ogen kunnen kijken en kunnen peilen, er is niets wat niet kan wachten tot een andere keer.
Wat erg fijn is aan de doortastende aanpak van de mentor is dat u om acht uur al klaar bent.U vermoedt dat de ouderavond van middelste nog lang niet aan zijn eind is (deze begon ook een half uur later). U kijkt manlief nog eens aan. En al weer bent u het eens. U weet de weg naar het lokaal van middelste en loodst manlief erheen. En ja hoor,u kunt zo nog aanschuiven.
Het voelt prettig dat u toch nog even kan komen. En ondanks de nieuwe omgeving ook heel vertrouwd. En nu kunt u ook nog even uw zorgen over middelste kenbaar maken aan zijn mentor. Dan schrikt mentor niet zo als bij middelste binnenkort uitbarst.
Wanneer uw thuis bent blijkt dat jongste nog wel erg veel moeite heeft met uitvoeren van taken als u beiden niet thuis bent.Hij heeft geen huiswerk gemaakt, hij heeft zijn telefoon en DS nog op zijn kamer en zijn schooltas staat nog op precies dezelfde plek als toen u wegging dus die is ook nog niet opnieuw ingepakt. Nog een aandachtspuntje.
Vandaag wordt u opnieuw onprettig wakker. De buikpijnen lijken wel wat minder intens maar ze zijn nog net zo aanwezig als de dag ervoor. Balen. Gelukkig hoeft u vandaag niet veel. En dat is precies wat u doet, niet veel. Alles gaat aardig zijn gangetje.Het enige opvallende is dat middelste eindelijk weer eens met een redelijk humeur uit school komt.Zullen uw zorgen dan toch wat voorbarig zijn? U moet even om u zelf lachen. Natuurlijk zijn die niet ongegrond,maar u mag altijd blijven hopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten