#wot 2022, deel 41

 

Als kind vond ik het vreselijk om jarig te zijn. Niet dat ik er niet van hield het middelpunt te zijn. Niet omdat ik niet bejubeld wilde worden. Ook niet omdat ik niet van feestjes hield. Nee, ik ben jarig tussen kerst en oud en nieuw. Een dag dat mensen net met de kerstdagen bij de familie hebben doorgebracht en zich geestelijk aan het voorbereiden zijn op de jaarwisseling.

 

Mijn verjaardag werd nog al eens vergeten, overgeslagen of er snel even tussendoor gedaan. Mensen schreven op de kerstkaart “en gefeliciteerd met Cindy’s verjaardag”. Dat was dan een teken dat ze er aan gedacht hadden maar niet van plan waren te komen.

Of men kwam op 1 januari op mijn vaders verjaardag en zei iets te opgetogen: ‘Ach, jij was natuurlijk ook jarig! Leuke dag gehad?” Meestal knikte ik maar wat. Het was ook zo onaardig te zeggen dat papa en mama een lekkere taart hadden die met het gezin opgepeuzeld kon worden omdat alleen de buurvrouw even op koffie visite was geweest.

 

Jarig: zijn verjaardag vierend.

 

Tegenwoordig maakt het me niet zoveel meer uit. Wie wil komen is welkom. Er is koffie met gebak. Er is een hapje en een drankje maar een groot feest verwacht ik al lang niet meer. En ook daar zit een groot voordeel aan. Ik heb nog nooit de schaamte van publiek toegezongen worden hoeven ondergaan.