Twintig was ik toen mij verteld werd dat ik moest
kiezen, uit de ziektewet en gaan studeren of in de ziektewet blijven en voor
80-100% afgekeurd worden. Paniek overheerste, goede begeleiding ontbrak. Hoewel
het vast genuanceerder lag voelde het voor mij alsof ik moest kiezen tussen een
kans op een toekomst en een levenslang stempel zonder goede vooruitzichten. Wat
wel een feit is, is dat ik het moment dat ik het hoorde een keus moest maken.
Voor het blok gezet koos ik voor hoop en liet me beter verklaren.
Werken: dat wat gedaan moet worden, klussen,
taken verrichten
www.encyclo.nl
Om een erg lang verhaal wat korter te maken, ondanks
vele pogingen is het mij niet gelukt een werk carrière op te bouwen.
Lang heb ik me daar schuldig over gevoeld. Nutteloos. Niet
volwaardig. Lui. Onzeker. Een profiteur. Een belasting. Een mislukkeling.
Het niet in staat zijn tot een ‘normale’ maatschappelijke
bijdrage deed mijn zelfvertrouwen weinig
goeds. Het heeft tot ver in mijn veertigste gekost dit los te laten en daadwerkelijk
te voelen wat ik verstandelijk al heel lang wist. Ik heb zeker wel iets
bijgedragen. Ik heb mijn kwaliteiten misschien niet te gelde kunnen maken maar
ik heb ze wel kunnen aanwenden voor heel veel andere zaken.
Nu kan ik een lijst geven van alles wat ik heb gedaan
maar die bewijsdrang begint ook wat meer naar de achtergrond te raken. Het is
voldoende dat ik geregeld gezien word. Het is voldoende dat ik waardering krijg
voor mijn inzet. En hoewel ik het soms jammer vind dat ik mijn gezin niet financieel
kan ondersteunen, voel ik me ook daar sinds kort niet meer schuldig over. Het
is wat het is. Het heeft er voor gezorgd dat ik andere dingen kon doen.
Ik ben goed genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten