Wat een ongelooflijk moeilijk #wot-woord was er twee
weken geleden. In het begeleidende blog nodigde Irene ons uit te pochen met de
dingen waar we goed in zijn Pronken met al onze veren. Delen waar we trots op
zijn.
Als onvervalste moederkloek gingen mijn gedachten
natuurlijk meteen naar mijn kroost. De oudste die heel binnenkort de sleutel
van zijn eerste woning krijgt. De middelste die zich meer en meer op zijn plek
begint te voelen op zijn nieuwe werkplek. En de jongste die worstelt met haar zelfbeeld,
haar spiegelbeeld, de visie van de maatschappij, keuzes, toekomst en verleden
maar toch lichtpuntjes weet te vinden, motivatie en zelfs geluksmomentjes. Maar
dit is geen pochen zoals Irene bedoelde. Hoewel ik megatrots ben op mijn kinderen
zijn zij niet iets wat ik heb bereikt. Ze zijn vooral van zichzelf zo goed. Ik
ben trots op wie zij zijn en wat zij doen en bereiken, zaken die niet mijn
verdienste zijn.
Pochen:
1) Bluffen 2) Bogen 3) Brageren 4) Dikdoen 5) Grootspreken 6) Hoog opgeven 7)
In de hoogte steken 8) Ironie 9) Met spek schieten 10) Opscheppen 11) Opsnijden
12) Prachen 13) Pralen 14) Pronken 15) Schwadronneren 16) Snarren 17) Snoeven
18) Snorken 19) Steunen 20) Stof 21) Stuiten 22) Vertoon maken 23) Zwetsen
BETEKENIS GEPLUKT VAN: HTTPS://WWW.ENCYCLO.NL/BEGRIP/POCHEN
En dus piekerde en twijfelde ik wat af. Want ik vind
pochen moeilijk. Niet dat ik per se bescheiden ben, ik vind het alleen wel
lastig mijn kwaliteiten te etaleren. Want hoewel ik veel dingen best heel
aardig kan, soms zelfs goed, ben ik nergens een echte hoogvlieger. Een soort
van zeer gedegen top 100 speler maar de top 3 is echt een klasse verder.
Maar er is iets waar ik best trots op ben. Iets wat ik
helemaal zelf doe en steeds beter kan. Ik ben meer en meer helemaal mijzelf.
Geen versie die ik denk te moeten zijn. Geen versie die de rol die gespeelt
moet worden zeer goed speelt. Nee , echt en oprecht mijzelf.
Ik merk het in de bibliotheek waar ik mij niet alleen
als een vis in het water voel maar ook als mijzelf rondloop. Geen masker, geen
aangepaste Cindy, al mijn onzekerheden en al mijn kwaliteiten, helemaal volledig
mijn eigen persoon.
Maar ook in de rest van mijn leven ben ik steeds minder bezig
met het keurslijf wie ik zou moeten zijn en meer met wie ik ben, wat ik kan en
wil en wat ik leuk vind. Want ik ben goed genoeg. En ik geloof het zelf steeds
meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten