Uitstelgedrag of
procrastinatie = het vrijwillig uitstellen van taken die men eigenlijk wil of
moet doen en waarbij men weet dat het uitstel waarschijnlijk niet goed is en
tot moeilijkheden of extra stress zal leiden. Daarom wordt procrastinatie soms
ook irrationeel uitstel genoemd. De term ‘procrastinatie’ wordt als vakterm
gebruikt
Het zal ongetwijfeld al langer aan de hand zijn geweest
maar het begon een paar weken terug op te vallen. Mijn bril voldeed steeds
minder.
Eerst waren er kleine aanwijzingen. Wat meer moeite met
focussen als ik van dichtbij naar veraf wisselde. En andersom natuurlijk. Wat
sneller vermoeide ogen als ik las. Het haken kostte wat meer inspanning. En ik
had geregeld last van een zeurend gevoel in het voorhoofd.
Maar zoals wel vaker deed ik het af als “gewoon een
beetje moe.” En schonk er verder geen aandacht aan.
Tot het moment dat ik in de bibliotheek achter de balie
stond en even snel een boek wilde opzoeken in de catalogus. Ik keek op het boek
naar de naam van de auteur, typte vervolgens kijkend naar het scherm de naam in
en kreeg niet de gezochte titel in beeld.
Ik keek nogmaals naar het boek, terug op het scherm,
nogmaals naar het boek en zag dat ik me een letter had vergist. Geen paniek, kan
gebeuren. Alleen gebeurde het me dezelfde middag nog twee maal. Hmmm, misschien
toch weer eens even naar de opticien. Werd ook wel weer een keer tijd want dat
zal wel al een jaar of vier geleden zijn.
Hoewel het voornemen goed was kwam er niks van de
uitvoering. Er was altijd wel iets wat belangrijker was dan even naar de
opticien te fietsen. En eigenlijk had ik er ook niet zo’n zin in. Dat getuur
door die glaasjes word ik altijd zo moe en draaierig van. De lockdown maakte
het er de weken erna niet eenvoudiger op. Ik moest bellen en een afspraak
maken. Dat werd meerdere keren uitgesteld omdat ik even geen zin had in bellen.
En online een afspraak maken kon niet bij de opticien waar ik heen wilde.
Dat mijn bril echt niet meer voldeed werd helaas steeds
duidelijker. Steeds vaker kon ik namen op lidmaatschapspassen niet goed lezen,
had ik veel moeite met scherp stellen als ik snel wisselde tussen scherm, pas
en klant. En na anderhalf uur vrijwilligerswerk was ik doodmoe van het turen.
Toen ik ook nog eens tot de conclusie kwam dat ik niet
meer lekker kon haken omdat het zien van de steken tijdens het tellen een
steeds grotere uitdaging werd en mijn houding verre van ontspannend was moest
ik er toch aan geloven.
Al vrij snel werd duidelijk dat het niet vier jaar maar
vijf jaar terug was dat mijn ogen voor het laatst waren gemeten. En al snel
bleek dat de bètablokkers die ik enige tijd heb geslikt na mijn hartinfarct
helaas een negatieve invloed hadden gehad. Mijn linkeroog waar nauwelijks een
afwijking in zat is nu even slecht als het rechteroog. Dat was even slikken,
maar het verklaarde wel heel veel.
En dat mijn ogen geen vijfentwintig meer zijn werd ook
duidelijk in de leessterkte. Het werd nu toch wel noodzakelijk een multifocale
of een leesbril aan te schaffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten