de eerste nacht

Gisteren was een spannende dag. In de ochtend kwam er namelijk iemand op bezoek om mij een cpap-apparaat te overhandigen en er uitleg over geven. Ik was flink zenuwachtig. Dit apparaat gaat namelijk leven veranderend zijn. Maar deze zenuwachtigheid viel in het niet met de zenuwen die mij ’s avonds bijna misselijk maakten.

Vanaf gisteren moet ik namelijk mijn naar bed-ritueel uitbreiden met mijzelf transformeren in Darth Moeder (geintje van mijn liefhebbende zonen).

Ik moet een neusmasker opzetten, een hoofdstel opdoen en vastmaken, een slang aankoppelen en op de startknop drukken. Vanaf dat moment is communiceren enkel nog woordeloos mogelijk, want spreken met tegendruk bleek zeer lastig. Een zoen geven was helemaal geen optie meer. En dat was dus altijd het allerlaatste wat ik deed voor ik mij in nestelde om te gaan slapen.

Het gaan slapen verliep niet vlekkeloos. Niet alleen moet ik wennen aan het masker, er zijn meer dingen die niet helemaal vanzelf gaan. Zo blijkt uitademen best een hele kunst met tegendruk. En op welk moment kan ik gehoor geven aan de slikreflex? Hoe moet ik eigenlijk liggen zonder op de slang te liggen? Durf ik het wel aan me op mijn buik te draaien? Als ik mij nu ga omdraaien kom ik dan niet in de knoop?

Zoveel vragen en evenveel ervaringen die antwoord geven op deze en ook niet gestelde vragen. Maar uiteindelijk val ik toch in slaap.

’s Nachts word ik wakker van een vervelend droog kuchje. Omdat mijn mond open doen een vreemde luchtwerveling opwekt, is hoesten heel lastig. Ik probeer mijn keel wat te schrapen en wat te kuchen. Ook slik ik een paar keer flink om de droogte wat te verzachten. Hopelijk is dit met een paar dagen over. Anders is er gelukkig een hulpmiddel om de overdruklucht wat minder droog te maken.

Ik word weer wakker wanneer de wekker van manlief af gaat. Helaas is manlief nergens te bekennen dus zal ikzelf de wekker uit moeten zetten. Normaal is het al niet simpel om met een slaapdronken hoofd een ander wekker dan die van mijzelf uit te zetten maar nu kan ik er niet bij. De slang is niet lang genoeg om de afstand van apparaat naar de ander kant van het bed te overbruggen. Ik moet mijzelf dus eerst afkoppelen voor ik op zoek kan naar het uitknopje. Iedereen zal begrijpen dat mijn humeur op dat moment niet echt iets was om over naar huis te schrijven.

Wanneer ik opsta probeer ik te voelen of er al iets anders voelt. Ik wil graag weten of het wakker liggen, het minder comfortabel kunnen liggen en het kriebelhoestje niet voor niks zijn. Veel te vroeg natuurlijk. Maar later op de dag denk ik toch al iets verschil te voelen. Nee, ik blaak nog niet van de energie maar ik heb wel kunnen douchen zonder daarna het gevoel te hebben dat dat me zoveel energie gekost heeft dat ik eerst weer even moet bijkomen. Het eerste stapje is dus wel al gezet. Een hutnacht hebben en toch al meer uitrusten. Er is een sprankje hoop.