Vijf maanden later

Het is al even geleden dat ik voor het laatst geblogd heb. En het is lastig de draad weer op te pakken. Niet dat er niets te vertellen valt. Meer dat er zo veel te vertellen is dat het niet leuk meer is om te lezen. Ik zal mij dus moeten beperken en dat is lastig voor een breedsprakig iemand als ik. Maar ik doe mijn best.

De meest gestelde vraag de afgelopen weken is toch wel: ”Hoe gaat het nu met je?” Het meest gegeven antwoord is: ”Wisselvallig, maar nog steeds vooruit.”  En zo is het precies.

 

Het gaat niet elke dag goed. Ik voel me niet altijd prettig in mijn vel. De conditie laat het af en toe flink afweten. Mijn God wat ben ik enorm veel kilo’s aangekomen en wat gaan die er lastig af. De vermoeidheid overvalt me tijd en wijle. En soms vraag ik mij af 'Waarom?'.

En toch gaat het vooruit. Ik ben namelijk gestopt met mij verontschuldigen voor wat me is gebeurd. Ik ben ook gestopt met denken dat ik op heel korte termijn alles moet kunnen wat ik voor het infarct ook niet kon of deed. Soms betrap ik me er zelfs op dat ik mij niet verantwoord voor wat ik wel of niet doe. Heel af en toe denk ik zelfs dat ik eindelijk leer zonder schuldgevoel voor mijzelf te kiezen.

Nee, een hartinfarct krijgen is absoluut niet iets wat ik iedereen kan aanraden, maar het houdt me wel al vijf maanden lang een spiegel voor. Het laat mij mezelf zien zoals ik mij niet eerder kon zien. Het heeft me laten inzien dat ik heel graag wil leven en dat dat heel goed met mijzelf kan. Ik heb mij leren waarderen. En dat is een mooi neveneffect.