Vandaag is rood de kleur van mijn kleding

Vandaag is het 'Dress red day'. Een dag waarop er aandacht wordt gevraagd voor hart- en vaatziekten bij vrouwen. Hoewel ik normaal wars ben van dit soort aandacht-vraag-momenten heeft 28 maart 2015 mij doen besluiten wel aan deze dag mee te doen en rood te dragen. De datum 28 maart 2015 heeft voor mij een bijzondere betekenis. Dit is de dag waarop ik een hartinfarct doormaakte.

Het verhaal van die dag is te lezen in een eerder blog, Zomaar een zaterdag

Ik zie mijzelf als een redelijk intelligent persoon met een grote interesse in medische zaken. Ik ben geen grote kenner, maar hou mij wel op de hoogte. Dat hartproblemen bij vrouwen zeer vaak niet worden herkend was mij dan ook zeker bekend. Maar dat zelfs ikzelf de symptomen niet herkende verbaasde mij zeer. Ik had altijd gedacht dat als ik ooit iets aan mijn hart zou krijgen ik dat toch wel zou weten. Niet dus.

Tijdens de revalidatie-periode hield mij dit erg bezig. Het infarct werd gekenmerkt als een ‘serieus event’ en toch was dit niet als een hartprobleem herkend. Waren mijn symptomen dan zo vaag en atypisch? Of was er hier iets anders aan de hand?

Ik ging op onderzoek uit. Zoals wel vaker was internet mijn grootste bron, maar deze bron viel nogal tegen. Ik vond geregeld informatie dat de symptomen bij vrouwen verschillen van die van mannen, maar wat mij vooral opviel is dat er geen van de symptomen stond aangemerkt als een rode vlag.

Ik dacht terug aan mijn eigen klachten. Ja, in zeker opzicht had ik al langere tijd meerdere symptomen. Ik had last van vermoeidheid. Ik voelde me al langere tijd ietwat duizelig en licht in het hoofd. En ja, ik had gemerkt dat mijn conditie achteruit holde. Ook de andere mogelijke symptomen had ik al meerdere dagen in meer of mindere mate.

Tegelijkertijd had ik al die symptomen al lang gecategoriseerd. Ik had het druk gehad. Het was een stressvolle periode. Ik zat niet lekker in mijn vel en had het gevoel tegen overspannenheid aan te zitten. En vergeet niet dat ik een hectisch gezin heb. Kortom, ik had mijn klachten allang gebagatelliseerd.

Volgens mij is dat een van de hoofdredenen waarom het lastig is deze klachten te koppelen aan een hartaandoening. Ze zijn zo vaag. Ze zijn ze veelvoorkomend. En ze zijn zo weinig kwaalspecifiek. 

Ik had net zo goed een sluimerende longontsteking kunnen hebben. Of een vervelende voorhoofds- of bijholte ontsteking. Of een heftige griep. Of een infectie van het een of ander. Of ,en daar was ik zelf wel een beetje bang voor, het zou heel goed tussen de oren kunnen zitten, oftewel psychosomatisch zijn.

Een andere vraag begon mij bezig te houden. Zijn er risicofactoren waardoor mijn symptomen hadden kunnen worden gekoppeld aan een infarct? 

Want van familiaire aanleg is geen bewijs met enkel een broer die ook op jonge leeftijd een infarct doormaakte. En ja, er was hoge bloeddruk bij mij vastgesteld maar daar werd ik succesvol voor behandeld. Er was geen sprake van groot overgewicht. Ik heb de menopauze nog niet doorlopen dus hormonaal is er geen reden voor verhoogd risico. En met roken was ik al enige tijd gestopt.

Tijdens mijn zoektocht kwam ik een voor mij onbekende risicofactor tegen, ernstige zwangerschapscomplicaties. Dat is toch niet iets wat ik met hartproblemen associeer. Weer wat geleerd.

Wat alle informatie die ik doornam mij vooral liet zien is dat we met z’n allen nog zo ontzettend weinig weten en snappen van hart- en vaatproblemen bij vrouwen. Dat er nog zo ontzettend veel onderzoek nodig is. Maar ook dat wij vrouwen eindelijk eens moeten ophouden met het niet serieus (laten) nemen van vage klachten. We laten ons te vaak met een kluitje in het riet sturen terwijl we eigenlijk wel weten dat we ons voor de gek laten houden.

Zelf ben ik niet veel opgeschoten met mijn zoektocht naar een verklaring. Ik leg me maar neer bij de woorden van een van de artsen die ik het afgelopen half jaar heb gezien: ”Wat heb jij een ontzettende pech gehad dat je zo jong al een infarct moest doorstaan.”