Zoals voor veel bloggers is schrijven mijn therapie.
Schrijven en delen. Want schrijven doe ik wel meer maar het werkt pas helend
als ik iemand laat lezen wat ik heb geschreven. Een eigen-aardigheidje zullen
we maar denken. Maar zoals wel vaker met therapie is het starten van schrijven
altijd het eerste teken dat ik er weer bovenop aan het krabbelen ben.
Het moment dat ik mij besefte dat ik zeer diep in de put zat
ging ik meteen in de verdediging. En dus ging ik vol op in de ontkenning en
aanval. Nee joh, met mij was niets aan de hand. Het ging hartstikke goed. Oke,
misschien een beetje druk. Ja, ook wel een beetje druk. Gewoon rustig aan doen en
vooral me niet laten kennen. En vooral blijven staan en gaan. Het zou vanzelf
wel weer beter worden.
Het had kunnen werken, ware het niet dat de omstandigheden
loodzwaar bleven. In plaats van dat de dingen zich langzamerhand oplosten,
werden ze heviger. En dan kan het je gebeuren dat je op een dag jezelf er op
betrapt dat je in het bos zoekt naar de beuk uit je eigen verhaal ( Onder aan de beuk ) Een
beuk om tegen de stam aan te kruipen, tussen de wortels te gaan zitten en dan
gewoon verdwijnen.
Toen ik die dag thuis kwam wist ik dat ik anders moest gaan
omgaan met mijn negatieve gevoelens. Ik besloot mijn eigen ‘Eten, bidden en
beminnen’ te gaan volgen.
Ik hoef niet zo nodig naar Italië om te genieten van eten.
Sterker nog, als ik het zelf maak heb ik de lol van het bereiden, het plezier van
het nuttigen en het genot van het delen.
Zoals velen wel al weten heb ik enorm veel last van heimwee,
dus om naar India te gaan om daar te gaan bidden zie ik ook niet zitten. Ik ga
wel op een andere manier op zoek naar
mijn innerlijke stem. Ik ga wel wandelen met mijn hond.
En dat beminnen, ja, dat doe ik dus ook gewoon thuis. Punt.
(mijn oudste leest mee en wenst geen verdere informatie).
Maar wat ik vooral heb gemerkt dat ik uit mijn eigen
gebouwde toren moet komen. Ik heb behoefte aan contact. En contact kun je
alleen maken als je je niet verstopt maar laat zien wie je bent, wat je bezig
houdt en wat belangrijk voor je is.
En dus schrijf ik. En dus publiceer ik. Ik verstop mij niet
langer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten