#WOT deel 29

Goeroe ~ 1) Beschermgeest 2) Godsdienstleraar Hebreeuws 3) Godsdienstonderwijzer Indisch 4) Geestelijk leermeester 5) Geestelijke leermeester 6) Godsdienstleraar 7) Geestelijk leidsman 8) Geestelijke 9) Geestelijke (ind.) 10) Geestelijke leraar 11) Gezaghebbend leider 12) Godsdienstonderwijzer 13) Godsdienstonderwijzer (ind.) 14) Gezaghebbende leider

Hoewel ik redelijk naïef ben en in sprookjes geloof, sta ik ook stevig met beide voeten verankerd in de Hollandse zandgrond. Goeroes hebben het bij mij dan ook niet makkelijk. Ik neem namelijk niet snel iets voetstoots aan. Ervaringen uit het verleden hebben mij geleerd dat hoe mooi iets ook mag klinken, ik niet alles klakkeloos aan neem maar goed nadenk welk deel voor mij bruikbaar is.Ik ben dan ook de nachtmerrie van diverse hulpverleners.

Al diverse keren heeft mijn nuchtere kijk op zaken mij in conflict gebracht met goedbedoelende hulpverleners. Zo vond ik het grote onzin mijn jongste kind medisch te laten onderzoeken op een mogelijk fysieke oorzaak van zijn broekplassen terwijl het voor mij zo klaar als een klontje was dat het een fysieke reactie was op angst. Een mening die ook nog eens was onderschreven door de psychiater van het behandelteam. De hulpverlener in kwestie probeerde mij op alle mogelijke manieren te overtuigen dat haar visie beter was dan die van mij en dat ik mijn kind te kort deed door het niet door allerlei medische procedures te slepen. Ze ging daarin zover dat ik mij gekleineerd voelde. En zodra dat gebeurt word ik een heel naar mens. Met moeite kon ik mij beheersen maar de eerst volgende sessie met de systeemtherapeut van het behandelteam heb ik zeer duidelijk gemaakt dat ik er niet van gediend was zo te worden behandeld, dat ik zeker niet van plan was mijn kind nog meer stress en spanning te laten ervaren omdat zij een andere mening had dan een psychiater en dat ik weigerde er nog een woord aan vuil te maken. Sinds die dag was haar hartelijke houding tegenover mij verdwenen.

Tijdenlang heb ik mij zwaar beroerd gevoeld door dit voorval. Tot ik anderhalf jaar later weer met dit behandelteam te maken kreeg. Al vanaf het eerste contact heb ik duidelijk aangegeven dat het behandeltraject loodzwaar is voor zowel kind als gezin en dat ik duidelijke grenzen wilde stellen om ons gezin zo goed mogelijk door deze periode heen te helpen. Ik gaf direct aan dat we niet aan alle onderdelen van het behandeltraject zouden meedoen. Zo had ik absoluut geen trek in de ouderavonden. Deze avonden worden vooral gebruikt om psycho-educatie te geven. Daar hadden we er al meerdere van gehad, het was ook een groot onderdeel van de gezinsbegeleiding die we hadden gehad en door veel zelf te lezen en ervaringen uit te wisselen was mijn kennis op dit gebied zeer groot. Het zou verspilde energie zijn en als ik iets geleerd had in de jaren daarvoor was dat ik dat ik die energie hard nodig had om ons gezin draaiende te houden.

Na enkele weken begon een behandelaar ons aan te spreken op deze keuze. Eigenlijk waren de ouderavonden verplicht, we konden niet zomaar een beetje  hulpverlening shoppen, anderen konden zoveel van ons leren en ons kind zou het vervelend kunnen vinden dat we er niet heen gingen. Toen die laatste kaart werd gespeeld werd ik kwaad. Dit was geen argument, hier werd de schuldgevoel-kaart doelbewust ingezet. Het spreekt voor zich dat ik uiteindelijk op geen enkele ouderavond ben geweest.

De behandelaar kon onze keuze dus niet erg waarderen.We moesten niet denken dat we konden hulpverlening shoppen. Voor hem was het duidelijk, het traject bestond uit A, B, C en D dus dat moest gevolgd worden. . Zo ook het vaste onderdeel gezinsbehandeling. Zonder af te willen doen aan de deskundigheid en kennis van hulpverleners zagen wij dit onderdeel ook al niet zitten. Er waren al zoveel hulpverleners geweest die hadden aangegeven ons hierbij niet verder te kunnen helpen omdat hun kennis niet ver genoeg reikte. De interactie binnen ons gezin is ‘te uniek’ en ‘complex’. Alle instrumenten waren ons al aangereikt, meer adviezen hadden ze niet meer. Toen wij onze twijfels met deze ondersteunende argumenten voorlegden aan de behandelaar schoot hem dat overduidelijk in het verkeerde keelgat. We moesten maar gewoon met het hele gezin komen en dan zou hij wel eens zien wat hij kon doen.  Tja, als iemand het dan per se zelf wil, dan moet hij het maar zelf weten. En dus togen wij met alle jongens naar de behandelaar. Er was een uur ingepland voor een observatie en gesprek maar al na een half uur stond de behandelaar op. Conclusie? De interactie was zo heftig dat hij er geen vat op had en wij instrumenten die hij zou kunnen aanreiken al in handen.

Hiermee was de kous nog niet helemaal af, zijn voorlopige eindrapportage is door ons afgekeurd omdat we vonden dat we negatief en onwillig werden afgeschilderd. Hij heeft dus zijn eindrapportage opnieuw mogen formuleren. Sindsdien groet hij toch echt een stuk minder hartelijk.

Ik geloof niet in een waarheid. Ook denk ik niet dat er maar een juiste weg is om te gaan of een manier om dingen te zien. Zo vastomlijnd en rechtlijnig is het leven nou eenmaal niet. En dus zou ik het zelf ook niet goed doen als goeroe. Gelukkig maar.

Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht, vrij om te bepalen hoe je dat wilt doen, zoals het bij bloggen hoort en mag kort, lang, in blog, flog- of vlogvorm. Het gaat erom dat je het woord wat elke donderdag gebruikt gaat worden in z’n meest vrije vorm kan uitleggen. Wat vind je ervan, hoe denk je erover, heeft het een metaforische werking, zijn er vergelijkingen, kun je een anekdote terughalen, laat het je dromen of is het vlak en abstract? Wil je andere #WOT woorden terugvinden, check hier! Vergeet ook niet de link naar je eigen blogpost in de reacties te zetten zodat anderen je blog kunnen lezen en reageren.