Laat de tour maar wachten

Er schijnt een gezegde te zijn dat zegt:”De tour wacht op niemand.” Of het echt een gezegde is of een verzinsel van de tourcommentator weet ik niet zeker. Het is in ieder geval een gezegde dat bij iedere valpartij en elk incident wordt gebezigd. Maar soms gaan ze daar wel erg ver in.

Het zal aan mij liggen maar ik heb me gisteren blauw geërgerd aan de berichtgeving rond de Tour de France. Cameramensen, razende reporters en gretige journalisten bestormden diverse renners om ze te vragen naar hun eerste reactie op Hèt Nieuws van de dag. En tot mijn stomme verbazing vond iedereen dat de rel rondom Lance Armstrong dat nieuws was. Geen enkele renner dacht meteen aan dat andere nieuws wat hen diezelfde ochtend had bereikt. Diezelfde ochtend werd bekend dat een collega van de renners ’s nachts was overleden aan een hartstilstand. Slecht dertig jaar oud mocht Rob Goris worden. Een renner die midden in het leven hoorde te staan was zomaar dood.

Helaas voor Rob Goris had de USADA net deze dag uitgekozen om een schandaal te lekken. Zijn dood is ter kennisgeving aangenomen. Er is geen tijd om bij zijn leven en dood stil te staan. Een politiek spel heeft de nieuwswaarde van zijn dood de das omgedaan. Ik vind het dieptriest.