innerlijke onrust

Het begon maandag meteen goed. Op de deurmat lag plotseling een grote envelop van bureau jeugdzorg. Helemaal onverwachts was het niet want ik weet wel dat de PGB-herindicatie er aan zat te komen, maar het moment dat het dan zover is, is voor mij toch altijd weer schrikken. Ondanks dat ik dit traject al vele malen succesvol heb doorlopen roept het iedere keer weer spanning en onrust in me op. Het idee dat een grote, logge, niet-goed-bekendstaande organisatie ons leven en welzijn gaat doorlichten vind ik erg onprettig. Helaas is het een noodzakelijk kwaad wat hoort bij de keuzes die wij hebben gemaakt voor onze bijzondere kinderen. Zouden we zonder kunnen? Vast wel. Nou ja, we zouden het wel overleven. Zouden we zonder willen? Nee.

En dus onderwerp ik ons elke twee jaar aan een grondige inspectie van ons leven. Voor die grondige inspectie überhaupt kan plaats vinden mag je eerst even een boekwerk aan informatie bijeenzoeken, kopiëren, opvragen, nazoeken en invullen. Vast allemaal erg belangrijk maar is het ook echt allemaal zo noodzakelijk? Ik denk van niet, maar zonder al die informatie loop ik het risico dat de heren worden gekort op hun PGB dus braaf doe ik wat me gevraagd wordt.

Meteen dezelfde dag kreeg ik voor de jongste zonen pakketten formulieren om in te vullen voor school. Ik snap waarom ze al deze informatie willen hebben maar voor mij betekent dat weer anderhalf uur werk aan invullen, diagnoserapporten kopiëren en gegevens opzoeken.

Toen de oudste thuiskwam legde ook hij een formulier op de stapel. Gelukkig was dit maar een A4-tje waarop enkel de voor de hand liggende dingen ingevuld hoefden te worden (wie te bellen igv nood, medicatie of niet, andere bijzonderheden). Zo kan het dus ook.

Op dinsdag kwamen de afspraken. Er ligt een afspraak bij de orthodontist voor het plaatsen van de beugel van de oudste, de uitnodiging voor de ouderavond kwam binnen en er werd een afspraak gepland voor overleg tussen de nieuwe groepsleerkracht, de begeleidster van de middelste en mij.

Verder kwamen deze week de nieuwe trainingstijden en het competitierooster voor de oudste binnen, wordt er gepuzzeld aan een nieuwe groepsindeling bij de ponyrijlessen, wordt er gespeculeerd over opnieuw een vijfploegencontinuerooster op het werk van manlief.

Een week als dit trekt altijd een zware wissel op me. Ik heb het gevoel dat ik word overspoeld door dingen die moeten. Ik verzet me tegen het keurslijf waarin ik me geperst voel worden. Ik probeer me wel te beseffen dat het enkel het gewone dagelijkse leven is wat me terug roept, maar ik wil nog niet. Ik wil nog niet moeten. Ik wil nog niet leven volgens het rooster waarbinnen dit gezin het beste functioneert.

Ik wil tijd om weer te wennen aan de structuur van het weer naar school gaan van de kinderen. Ik wil ruimte om mijn draai te vinden het schema van alle dag. En ik wil vooral de vrijheid om alles te laten voor wat het is en me te verstoppen voor alles wat er op me af komt stormen. Ik heb het nodig om weer te ontdekken dat dit het leven is wat ik wil en waar ik me goed in voel. Heb tot die tijd gewoon een beetje geduld met me.