Donderdag 16 oktober stonden mijn oudste en ik met tien
banners om en onder de armen in de parkeergarage van de Nieuwe Kolk. De
Roze Canon en wijzelf kregen onze grote vuurdoop bij het Regenboogsymposium van
Stichting ARA. En ik moet bekennen dat ik het heel spannend vond.
Ik ben me ervan bewust dat de Roze Canon al in
Meppel te zien is geweest maar dit was de eerste keer dat we deze op een
evenement van deze omvang in de Regenbooggemeenschap toonden.
En voor mij was het de allereerste keer dat ik, samen met Tim, een workshop mocht leiden.
Het symposium had als onderwerp ‘Ouders van Kind uit de Kast’ en trapte af met drie lezingen. Eén vanuit de wetenschap, één vanuit de praktijk en één vanuit ervaringen. Hoewel veel informatie bekend was bij mij blijft het emotioneel.
Het is ook niet niks. Er wordt gesproken over mijn kinderen,
over mijn liefde voor hen, over zaken die wij samen tegenkomen. En of dat nou
wetenschappelijk onder de loep wordt genomen of vanuit een ouder beschouwd, dat
doet veel met me.
Na drie lezingen en een korte onderbreking was het tijd voor de workshoprondes. Hoewel ik heb geprobeerd geen verwachtingen te hebben ging het boven verwachting.
Het doel van onze workshop was een gesprek op gang
brengen waarin deelnemers zich gezien en gehoord voelen. We hebben vooral vast
kunnen stellen dat inclusie verder gaat dan alleen het kind wat uit de kast is
gekomen. Dat het belangrijk blijft elk gezinslid te blijven zien en horen. En
vooral ook met elkaar in gesprek blijven, hoe oud de kinderen ook zijn, zodat
er voor iedereen een veilige basis blijft.
Ook op persoonlijk vlak waren de workshops een succes. Ik
heb het erg leuk gevonden om op deze manier een gesprek te leiden. Tim en ik
bleken een goed team wat elkaar in evenwicht hield. Samen hebben we veel
opgestoken van dit symposium.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten