'Iedereen zichzel!'

Af en toe ben ik een gelukkeling. Gisteren mocht ik in Appingedam onderdeel zijn van de verhalen en liedjes voorstelling 'Iedereen zichzelf!'. 

Ik was uitgenodigd om een verhaal te vertellen over een persoonlijke ervaring met één van mijn LHBTIQ+ kinderen. Wie mij kent weet dat mijn leven bestaat uit ervaringen en verhalen daarover. Het verhaal was dus vrij snel gevonden en opgeschreven. Het voordragen voor een zaal mensen blijft toch een ander verhaal.

De zenuwen waren flink aanwezig maar hebben niet de overhand gekregen. Ik heb mijn verhaal en de daar bij horende emoties goed kunnen overbrengen. 

Het was een mooie middag met mooie liedjes, persoonlijke verhalen met een emotionele lading en heel veel enorm mooie mensen. Ik ben blij dat ik deze uitdaging ben aangegaan!

onder de foto's kan je lezen wat ik in Appingedam heb mogen vertellen.

Foto gemaakt door Gerard Robben

Foto gemaakt door Gerard Robben

Ik ben Cindy Stegink, geboren in Haarlem, opgegroeid in Dedemsvaart en nu alweer 31 jaar woonachtig in Meppel. Ik ben getrouwd met Paul en samen hebben we drie kinderen.

 

Ons derde kind bleek een bijzonder kind. Geboren als jongen had ze van jongs af aan interesse in zogenaamde jongens en meisjes dingen.

Maar door onder andere pestgedrag, stigmatiserende opmerkingen en druk van de maatschappij om zich te gedragen als haar geboorte geslacht voelde ze zich niet op haar gemak bij haar interesses die als ‘te meisjesachtig’ werden bestempeld.

 

De gender waarin ze werd geduwd begon meer en meer te knellen. Ze begon te twijfelen of ze wel normaal was. Of ze misschien homo was. Of dat er toch iets anders speelde.

 

Op een dag kwam ze naar me toe om haar twijfels over haar gender te bespreken. “Ik voel me geen jongen mam. Ik twijfel of ik misschien non binair ben. Maar dan wel wat meer naar de vrouwelijke kant denk ik. Ik zou zo graag eens me als vrouw kleden. Zou jij voor mij een jurk willen bestellen zodat ik kan voelen hoe dat voor mij is?”

 

Samen zochten we een jurk uit.  Een simpel zwart bovenstuk met een aan gerimpelde zwart/witte rok.

 

Toen de jurk binnen kwam wilde ze hem meteen passen.

Terwijl de jurk over haar schouders naar beneden gleed zag ik iets aan haar veranderen. De rug rechtte zich een beetje, de schouders gingen een beetje minder hangen en het hoofd kwam wat meer omhoog. Het leek wel of alle spanning uit haar lijf gleed.

Ze draaide een paar rondjes en keek me toen met stralende ogen aan. Dat moment wist ik het. Dit is de eerste stap in haar transitie naar zichzelf.

Mijn dochter is neit veranderd, enkel meer zichzelf geworden. Onze liefde voor haar is ook nog steeds hetzelfde, nog steeds even groot.