#wot deel 50, 2020

 

Vele mensen van mijn leeftijd kunnen het zich vast nog wel herinneren, elpees met sprookjes. Ik was er als klein meisje redelijk aan verslingerd.

Ik weet nog dat ik van iemand een oud koffer pick-upje had gekregen en mocht van mijn moeder boven op mijn kamer wel de sprookjeselpees luisteren. Ik voelde mij de koning te rijk.

Heel eerlijk gezegd denk ik dat mijn moeder dolblij was dat ze geen middagen lang meer naar de zoetsappige muziekjes en zijige verstelstemmen hoefde te laten maar dit is terugkijkend met de kennis die ik als moeder heb opgedaan.

 

Hoeveel precies weet ik niet meer maar we hadden meerdere elpees. Er zijn dus ook meerdere sprookjes mijn oren binnengekomen.

Ik herinner mij nog heel goed het sprookje over de standvastige tinnen soldaat die zo enorm verliefd was op een speelgoed ballerina. Ik heb menig traantje weggepinkt terwijl de soldaat en zijn ballerina samen versmelten. En zelfs nu hoor ik hem in gedachten nog zeggen: “Ik ben een standvastige tinnen soldaat.”. En ieder die ooit zo’n elpee heeft geluisterd weet exact hoe dat heeft geklonken.

 

Een ander sprookje wat op een van de elpees stond was ‘De rode schoentjes”. Och wat was ik verliefd op die rode schoentjes. Wie wilde er nou geen rode balschoentjes die je als vanzelf lieten dansen? Dat het meisje zich uiteindelijk dood danste drong niet helemaal door in mijn roze wolk. Ik wilde ook zulke rode schoentjes. Natuurlijk begreep ik best dat ze niet zelf konden dansen maar het zou mijn x-beentjesvast wel een beetje helpen.

Helaas was ik als kind gezegend met stalen steunzolen dus kon ik balschoentjes wel op mijn buik schrijven. Daar pasten die stalen krengen nooit in. Die prachtige rode schoentjes zijn dan ook altijd een droom gebleven.

 

Toen popmuziek zijn intrede deed in mijn belevingswereld verhuisden de sprookjeselpees terug naar de platenkoffer van mijn ouders en de rode schoentjes verdwenen uit mijn gedachten. Tot de gabberhouse zijn hoogtepunt bereikte.

 

Het zal begin of halverwege de jaren negentig zijn geweest dat de gabberhouse onontkoombaar leek. Van alles en niets werden gabberplaten gemaakt. Zo werd James Brown gebruikt, de begintune van Swiebertje omgebouwd en zelfs Orff’s Carmina Burana werd vergabberd. Geen enkel geluidsfragment was heilig.

Misschien had het me dan ook niet moeten verbazen dat ook de sprookjeselpees aan de beurt zouden komen maar ik weet nog hoe ik met stomheid was geslagen toen ik in een intro het begin van het sprookje over de rode schoentjes hoorde. 

Natuurlijk voelde het als schennis maar tegelijkertijd bracht het zo veel herinneringen boven van een tijd dat ik gelukkig was met een oud pick-upje om te kunnen luisteren naar een zijige stem die ondersteund door zoetsappige muziek de meest gruwelijk sprookjes vertelde.

 

Rood = 1) Bankterm 2) Bessenjenever 3) Bezetkleur 4) Blos 5) Haarkleur 6) Kaartkleur 7) Kleur op waterkraan voor warm water 8) Kleur van schuld en schaamte 9) Kleur voor bezet