Proud

Een paar maanden geleden had mijn zoon zijn coming out. Voor hem betekende het het einde van een lange periode van twijfel, verwarring en onzekerheid. Voor ons betekende het een toegenomen kans op een schoonzoon. Maar het betekende vooral dat we een blije jongeman in ons huis hadden. Hij stuiterde van geluk dat hij eindelijk zichzelf had uitgevogeld.

Nu zoon zelf begreep hoe hij seksueel georiënteerd was wilde hij dat ook niet onder stoelen of banken wilden steken. Op werk, op school, bij vrienden, overal vertelde hij dat hij biseksueel is.

Ik ben blij en dankbaar dat hij zich veilig genoeg voelt zich openlijk te uiten. Ik ben blij dat hij niet het gevoel heeft zich te moeten verstoppen. Ik ben blij dat zijn openheid geaccepteerd en vaak gewaardeerd wordt.

Zelf heb ik het moeilijker met open zijn. Niet om zijn seksualiteit maar meer omdat het niets heeft veranderd. Mijn zoon is nog steeds dezelfde zoon. Hij is alleen een beetje meer zichzelf geworden.

Het is meer dat ik het niet ter zake doende vind. Wat voegt de mededeling  ”mijn zoon is bi.” aan een gesprek toe? Het is niet mijn geaardheid, niet mijn leven, niet mijn identiteit. Het is helemaal van hem en het is aan hem om dat wel of niet te vertellen.

Maar als ik eerlijk ben laat het mij niet onverschillig. Hoe hij zichzelf is, hoe hij zichzelf durft te tonen, hoe blij hij is dat hij weet wie en wat hij is. Het maakt me trots. Ik ben zo blij zijn moeder te mogen zijn. Vandaag is het coming out day. Het is tijd me niet langer te verstoppen.

He is out and I am proud!