Citroenen

“When life gives you lemons,make lemonade”. Deze uitdrukking spookt al een week of vier door mijn hoofd.  Om even in deze beeldspraak te blijven, ik doe mijn best van alle citroenen limonade te maken maar het lijkt er op dat het leven vindt dat het dan wel meer citroenen kan geven. Het gooitonderhand zelfs zoveel citroenen naar mijn hoofd dat ik bijna citroenjenever kan gaan stoken van alle limonade.

Het begon allemaal ergens in november. Mijn vader werd opnieuw opgenomen in het ziekenhuis omdat hij ondanks een buikbypass ernstige klachten bleef houden. Hij bleek een dichtgeslibde bypass en een bacteriële infectie in de bypass te hebben. Na een nieuwe operatie en een hele stoot aan antibioticakuren mocht hij naar huis.

 Toen hij net thuis was mocht manlief een weekje opleiding volgen in Duitsland. Leuk voor hem, hard werken voor Mij. Want een week lang was ik even alleenstaande ouder en draaide het hele gezinsleven om mij.

Vlak hierna kregen we bij de evaluatie van het schoolhandelingsplan van de middelste een wel verwachte maar toch confronterende en onaangename verrassing. Daar stond bij zijn verwachte uitstroomniveau het gevreesde dagbesteding. De reden is even logisch als zuur. Ondanks dat hij meer dan voldoende intelligentie heeft kan hij zich niet handhaven binnen een regulier schoolsysteem en is uitstroom naar MBO voor hem niet heel reëel. Wegens zijn normale (100+) intelligentie komt hij niet in aanmerking voor praktijkonderwijs. Nog verre toekomst, hij moet nog twee jaar voor hij eindexamen doet, maar wel iets om alvast te gaan bekijken of er ook andere mogelijkheden zijn.

Toen werd manlief ziek. Niet ernstig maar wel een heel flinke en echte griep. Dit deed vooral een flink beroep op mij. Weer  was ik even alleenstaande ouder, want ook nu kwam het gezinsleven op mijn schouders te liggen.

In deze zelfde week overleed mijn oma, de moeder van mijn vader. Een ieder die een overlijden heeft meegemaakt weet dat dat gepaard gaat met onnoemelijk veel regelwerk. En haar huis moet leeggehaald worden. Een enorme klus want oma was negentig, woonde al 25 jaar op haar laatste adres en kon moeilijk afstand doen van dingen. De laatste keer dat ze echt drastisch afstand had gedaan van goederen was toen ze in de jaren zeventig vanuit het westen naar het oosten verhuisde.

Haar huis heeft nog het meest weg van een tijdcapsule met diverse meubelen en lampen die ze de afgelopen veertig  jaar verzameld had. En daartussen en in en op en onder lagen papieren van vier huwelijken en minstens veertig trouwe dienst als secretaresse van diverse verenigingen. Trouwboekjes, brieven, foto’s, kladblokken, schriften vol notulen (op rijm!), bankafschriften. Noem het maar op, ze had het bewaard.

Tevens bleek ze een groot liefhebber van kleding, brei- en haakgaren, kaarten maken en schoudervullingen te zijn. Zakken vol hebben zoonlief en ik verzameld.

Vlak na de begrafenis ging het mis met mijn vader. Hij werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis met alweer een dichtgeslibde bypass. Ook de infectie bleek nog steeds niet weg. Een paar aderspoelingen, een maagbloeding en een fiks aantal zakken antibiotica later mocht hij de zaterdag na kerst weer naar huis.

Ondertussen had mijn oudste broer de verantwoordelijkheid voor het leeghalen van oma’s huis op zich genomen. Ik deed ondertussen ook wat ik kon om te helpen maar was ook nog jarig. Echt feestvieren had ik geen zin in maar om het geruisloos voorbij te laten gaan was ook niet echt een optie. Ons gezin was wel toe aan een vrolijke noot.

De dag na mijn verjaardag werd ik geveld door een virus. Zat er natuurlijk dik aan te komen. Eigenlijk ben ik altijd ziekjes rond die tijd. Dan slaan de feestdagen, de stress, de onregelmatigheid en het andere eten op mijn darmen en ben ik vatbaarder voor verkoudheidjes.

Na oud en nieuw pakte ik het leegruimen van oma’s huis weer op. En ook mijn broer ging er weer vol tegenaan. Tot afgelopen maandag. Toen ging mijn broer met wat klachten naar de huisarts en werd meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Zijn (kleine) klachten bleken te worden veroorzaakt door hartproblemen. Hij is dinsdag gedotterd. Het gaat goed met hem. Hij voelde en voelt zich prima.

En toen kwam vandaag. Vandaag zou mijn moeder met ons jongste broertje, een neefje en een vriend van mijn broertje grof leeghaalwerk gaan verrichten. Mijn broertje heeft geen rijbewijs dus mijn moeder zou hem ophalen. Toen ze bij hem de straat in reed werd de weg geblokkeerd door een ambulance. Deze bleek helaas voor mijn schoonzusje bestemd te zijn. Zij heeft een epileptische aanval gehad en is daardoor gevallen. Het lijkt erop dat ze hierbij haar enkel heeft gebroken. Zij moest dus naar het ziekenhuis. En aangezien ze een dochtertje van anderhalf hebben kwam oma als geroepen om het meisje op te vangen en gerust te stellen (Liandal raakt erg overstuur als haar moeder een aanval heeft).

Mocht je binnenkort iets lezen over een vrouw in Meppel die met citroenen aan het gooien is, dan ben ik geknapt en heb ik besloten het leven terug te geven wat het mij de afgelopen weken heeft geschonken.