Van 1945 tot nu: De Roze Canon

 

Mijn oudste kind is nogal van het uit leggen. Tim kan zich niets leukers voorstellen dan zijn moeder te onderwijzen, nieuwe dingen te vertellen, of oude dingen maar dan vanuit zijn visie.

In de loop der jaren heeft hij me al heel veel regenboogbegrippen uit gelegd. Sommige waren duidelijk en makkelijk te begrijpen. Anderen waren een stuk abstracter en vergden wel eens wat van mijn voorstellingsvermogen. Maar altijd zette zijn uiteenzettingen mij aan het denken.

 

Eén van de dingen die me steeds weer opviel aan gebeurtenissen was dat ze relatief kort geleden waren.  Van een aantal van de grote veranderingen in rechten kan ik me zelfs herinneren dat ze in het nieuws waren. Wat ik vooral besefte was dat ik zo weinig afwist van de geschiedenis van de rechten van LHBTIQ plussers.

 

Vorig jaar kwam de regenboogambassadeur bij onze stichting langs en vertelde over ’80 jaar vrijheid’. Hij was erg enthousiast over de kranslegging bij een officiële herdenking en spoorde ons aan eens na te denken over wat 80 jaar vrijheid eigenlijk in houdt voor de LHBTIQ+ personen.

Meteen maakte mijn hoofd een bruggetje naar de onwetendheid over hoe de huidige vrijheid eigenlijk tot stand is gekomen. Want dat er in 1945 niet meteen gelijke rechten voor iedereen waren is wel bekend maar hoe zijn we dan bij de huidige regelgeving gekomen? En wanneer?

 

Eenmaal thuis begon ik diverse manieren te verzinnen om deze belangrijke geschiedenis in beeld te krijgen. Het idee voor de Roze Canon werd geboren.

 

Bijna een jaar later is de Roze Canon af. Tien kleurige banners vertellen de ontwikkeling van de LHBTIQ+ rechten van 1945 tot 2025.

Ze laat zien dat de geschiedenis nog jong is, vaak jonger dan we beseffen. Maar het laat ook zien dat liefde zich niet onzichtbaar laat maken. Dat personen niet verdwijnen omdat ze iemand zich ongemakkelijk voelt door hun bestaan.
Maar vooral toont de Roze Canon een reis naar echte gelijkheid, ongeacht huidskleur, geloof, gender of seksuele oriëntatie.

 

De Roze Canon gaat op reis! Wil je de Roze Canon tentoonstellen stuur een mail naar info@stichtingregenboogmeppel.nl voor meer informatie.

Het Regenboogsymposium

 

Donderdag 16 oktober stonden mijn oudste en ik met tien banners om en onder de armen in de parkeergarage van de Nieuwe Kolk. De Roze Canon en wijzelf kregen onze grote vuurdoop bij het Regenboogsymposium van Stichting ARA. En ik moet bekennen dat ik het heel spannend vond.

 

Ik ben me ervan bewust dat de Roze Canon al in Meppel te zien is geweest maar dit was de eerste keer dat we deze op een evenement van deze omvang in de Regenbooggemeenschap toonden.
En voor mij was het de allereerste keer dat ik, samen met Tim, een workshop mocht leiden.

 

Het symposium had als onderwerp ‘Ouders van Kind uit de Kast’ en trapte af met drie lezingen. Eén vanuit de wetenschap, één vanuit de praktijk en één vanuit ervaringen. Hoewel veel informatie bekend was bij mij blijft het emotioneel. 

Het is ook niet niks. Er wordt gesproken over mijn kinderen, over mijn liefde voor hen, over zaken die wij samen tegenkomen. En of dat nou wetenschappelijk onder de loep wordt genomen of vanuit een ouder beschouwd, dat doet veel met me.

 

Na drie lezingen en een korte onderbreking was het tijd voor de workshoprondes. Hoewel ik heb geprobeerd geen verwachtingen te hebben ging het boven verwachting.

Het doel van onze workshop was een gesprek op gang brengen waarin deelnemers zich gezien en gehoord voelen. We hebben vooral vast kunnen stellen dat inclusie verder gaat dan alleen het kind wat uit de kast is gekomen. Dat het belangrijk blijft elk gezinslid te blijven zien en horen. En vooral ook met elkaar in gesprek blijven, hoe oud de kinderen ook zijn, zodat er voor iedereen een veilige basis blijft.

Ook op persoonlijk vlak waren de workshops een succes. Ik heb het erg leuk gevonden om op deze manier een gesprek te leiden. Tim en ik bleken een goed team wat elkaar in evenwicht hield. Samen hebben we veel opgestoken van dit symposium.

 

Stichting ARA, dank je wel voor de uitnodiging en de kans zowel de Roze Canon als onszelf in het voetlicht te brengen. We kijken uit naar de dingen die jullie symposium ons gaan brengen!

 

 

De vlag uit

 

Het is Regenboogweek en al sinds de start op vrijdag hangen we elke ochtend de Regenboogvlag buiten. Het is de enige in ons stukje straat en valt daardoor aardig op.

Ik ben het bed aan het verschonen en wanneer ik de kussen te luchten leg zie ik een man met een hond voorbij lopen. Terwijl hij naar onze vlag kijkt verschijnt er een vage glimlach op zijn gezicht. Dan ziet hij mij naar hem kijken en wendt snel zijn blik af.

Ik voel me ongemakkelijk. Alsof ik de man ergens op betrapt heb. Mocht ik hem niet zien kijken? Of was het de glimlach die hij probeerde te verbergen? Was die glimlach er een van vreugde of was het meer meesmuilend?

Ik laat het voorval passeren en ga verder met mijn dag.

 

In de loop van de dag merk ik dat het me bezig houdt, die man met hond met die glimlach. Keer op keer probeer ik zijn glimlach te duiden. Maar ook mijn ongemak ontkomt niet aan een uitgebreide beschouwing. En al gauw ben ik een hele ochtend bezig met proberen te achter halen of deze man nou een ally was, een neutrale man die de vlag leuk vond of iemand die smaalde met onze openlijke steun aan LHBTIQ-personen.

En ik besef, zo moet zijn hoe het voelt om te proberen in te schatten  of je veilig bent bij iemand. Of je openlijk jezelf kan zijn of dat je beter voorzichtig kan zijn.

 

Ik ga er redelijk prat op dat ‘wij als hetero cis mensen’ niet weten hoe het is om bijna altijd op je hoede te zijn, om gewend te zijn om als scheldwoord te worden gebruikt, om als vies te worden beschouwd, om niet zomaar zichtbaar te kunnen zijn met je geliefde. Maar dit voorval zou een heel kleine  benadering kunnen zijn.