de anekdote van de trouwauto

Lang, lang geleden heb ik eens gezegd dat er drie anekdotes te vertellen zijn rond het huwelijk van manlief en mij. De eerste heb ik al eens opgeschreven in dit blog. Vandaag ga ik eindelijk de tweede eens optekenen.

We zijn getrouwd in 2004. Onze zonen waren toen vier, tweeënhalf en anderhalf. Dat gaf wel eens organisatorische probleempjes bij alle afspraken die we hadden om de bruiloft te regelen. We hebben in die periode zeer gretig gebruik gemaakt van alle oppasmogelijkheden maar soms konden we niet anders dan een, twee of drie zonen mee te nemen. Meestal pakte dat goed uit. We wisten meteen of iets wel of niet kind geschikt was. Maar een keer leverde het een verhaal op wat vooral levenslang aan middelste zal hangen.

Al meteen nadat we besloten hadden dat we wilden trouwen en het kiezen van de datum (de dag voor Hemelvaart want dat is makkelijk te onthouden) deelde ik mee dat ik echt geen enorme bruiloft hoefde maar wel heel graag wilde trouwen in een trouwjurk. Manlief kon zich daar best in vinden maar dan wilde hij ook echt op stand naar het Stadhuis, in een op maat gemaakt pak in een trouwauto. We reden op dat moment dagelijks in een Citroën Xantia. En op de parkeerplaats stond onze Citroën DS. Hoewel ik wel in de DS naar het stadhuis wilde, wilde manlief dat pertinent niet. De auto was netjes maar verre van perfecte staat en dat moest een trouwauto voor hem zijn. En liever ook net iets meer bijzonder. Hij had het al helemaal in zijn hoofd. Hij wilde een witte Citroën Traction Avant. Maar die auto wilde hij dan wel zelf besturen. “Want,” zo stelde hij, “wat heb je aan een mooie auto als je er alleen maar achterin in mag zitten. Geen Drol.”

De zoektocht kon beginnen.

Ergens in april belde mijn moeder.  Hoe precies weet ik niet maar ze had het telefoonnummer van een man met een witte Traction Avant die de auto wel wilde verhuren maar alleen zonder chauffeur. Nodeloos te zeggen dat manlief direct de telefoon greep en belde. De man nam op en zei dat we wel even mochten langskomen om te kijken maar dan wel graag meteen want vanaf de volgende dag was hij een paar dagen weg voor zijn werk. Manlief keek mij aan en zei: “Kunnen we per direct oppas vinden voor de jongens?” Waarop de man aan de andere kant van de lijn zei dat ze wel mee mochten. Dat vond hij altijd wel leuk, een stel kleine kinderen.

Oudste was op school dus we regelden dat hij bij oma mocht lunchen, zetten de andere knullen in de Xantia en gingen op pad.

De auto stond gestald in een schuur bij een boerderij ergens achter Nieuwleusen. Omdat hij wist dat we onderweg waren had de eigenaar hem vast op het erf gezet.

Het was een prachtauto. En na een kort proefritje was de man ervan overtuigd dat manlief wel wist hoe hij in een oudere auto moest rijden. Op het erf knikten manlief en ik elkaar toe. Dit was de auto die we wilden. Manlief regelde wanneer hij de auto kwam ophalen en hoe de auto weer terug bij de eigenaar kwam. Dat duurde net iets langer dan het geduld van de jongetjes. De jongste werd wat hangerig en middelste wat humeurig. De jongste begon te huilen en terwijl ik hem oppakte draaide ik me naar de pratende mannen met de vraag of alles geregeld was en we naar huis konden. Manlief knikte en vroeg waar de middelste was. Ik keek even om me heen en zag hem naar de Xantia lopen. Ik draaide me weer om en vertelde manlief wat ik net had gezien. Hij knikte maar langzaam zag ik een schaduw over zijn gezicht vallen. “Ik heb de sleutels er in laten zitten!”, riep hij terwijl hij richting de auto begon te lopen. Niet begrijpend draaide ik me weer om, om vol verbijstering te kijken naar onze auto die heel langzaam maar zeer gestaag achteruit kwam rijden.

Toen beide mannen me voorbij kwamen rennen begreep ik het nog niet helemaal . Pas toen ik het bloedserieuze koppie van middelste door de autoruit zag, viel het kwartje. Middelste had de sleutels omgedraaid en reed op de startmotor achteruit op een boompje af.

Hoe het verder precies ging weet ik niet. Het moment dat bij mij het kwartje eindelijk viel was de autodeur open,  stond middelste krijsend naast me en konden we toekijken hoe het boompje de autodeur netjes naast het spatbord vouwde. En een tel later hing de auto met zijn kont in aan paar coniferen.

Dit,  lieve mensen is hoe middelste op de gezegende leeftijd van tweeënhalf zijn eerste  grote schade reed. We hebben de Traction wel mogen huren, maar we moesten plechtig beloven de sleutels te allen tijde uit de auto te halen en middelste vast te binden als hij er alleen maar aan dacht in de auto te klimmen.