#WOT deel 32

“Dingus ~ zelfstandig naamwoord als je een ander woord zo snel niet kunt vinden

"Cin, weet jij waar de dingus van dingus is?” Ik stop even waar ik mee bezig ben en kijk naar manlief. Ondertussen werken mijn hersenen op volle toeren. Waar was manlief mee bezig? Wie moet zo meteen waar naartoe? Wat zou hij aan het zoeken kunnen zijn? En op sommige dagen klinkt dan uit mijn mond:”De paardrijbroek van middelste ligt onderin zijn kast.” Of “De broodtrommel van jongste ligt nog op school dus stop maar met zoeken.” Maar nog veel vaker klinkt er een lang gerekt “Uuuuuuuh, ik heb geen flauw idee waar je het over hebt.”

Natuurlijk is manlief niet de enige in dit huis die wel eens last heeft van ‘dingus’. Het gebeurt mij regelmatig dat ik iets tegen een van mijn kinderen wil zeggen maar dat ik toch echt even niet meer weet hoe hij ook alweer heet. “Dingus, oudste, hoe heet je ook alweer? Je moet de hond nog uitlaten.” Meewarig kijkt zo’n kind me dan aan, schudt eens met het hoofd, noemt zijn naam en gaat vervolgens verder met waar hij dan ook mee bezig was. Als ik zijn naam niet noem is de boodschap vast en zeker niet voor hem bestemd. Dus herhaal ik de opdracht nog maar eens, alleen nu wel met naam.

Het dingus-syndroom stak bij mij voor het eerst de kop op toen ik zwanger was van de eerste. Zwangerschapdementie, hoort erbij wist mijn omgeving te vermelden. Ik vond het verschrikkelijk. Altijd had ik prat kunnen gaan op een uitstekend geheugen, maar nu wist ik geregeld niet meer wat ik ook alweer ging doen, welke boodschappen ik ook alweer moest hebben, hoe de buurman ook alweer heette of hoe je die dingen om je schoenen mee dicht te maken werden genoemd. Ik was dan ook zeer opgelucht toen een aantal maanden na de geboorte van oudste mijn geheugen weer als vanouds werkte.

Toen ik bij de volgende zwangerschap weer dingen begon te vergeten vond ik het nog steeds vervelend maar ik wist dat het weer goed zou komen, dus ik maakte me er niet druk om. Helaas, nog een zwangerschap verder, bleek het deze keer een stuk hardnekkiger te zin. En het leek alleen maar erger te worden. Geregeld stond ik in de keuken mezelf af te vragen wat ik daar ook alweer kwam doen. De keren dat ik zonder portemonnee in de supermarkt bij de kassa stond zijn op twee handen niet meer te tellen. En om het aantal keren dat ik na het boodschappen doen terug kon naar de winkel om nog iets belangrijks op te halen bij te houden heb ik aan een telraam niet genoeg. De term ‘zwangerschapsdementie’ dekte de lading ook niet meer helemaal, de jongste wordt namelijk over drie weken elf. Hier moet iets anders aan de hand zijn.

Lang tijd ben ik bang geweest dat ik tekenen van oud worden vertoonde. Maar dat zou wel erg vroeg zijn. Ik ben nog piepjong, daarvoor is het nog veel te vroeg. Volgens mijn moeder was het iets wat typisch bij de overgang hoorde, sinds die tijd had zij er namelijk zeer veel last van. Maar ook dat verwees ik naar het land der fabelen, met dezelfde reden als de eerste mogelijkheid trouwens. Manlief opperde dat ik gewoon een zeer chaotisch brein heb. Ja dat klopt wel, maar dat heb ik al mijn leven lang en tot voor ik kinderen kreeg had ik echt een prima geheugen. Ook dat kon de oorzaak dus niet zijn. En toen op een dag wist ik het plotseling.

Het was een dag als alle anderen. Ik moest een afspraak maken en  pakte mijn agenda om te kijken welke dag en tijdstip het beste zou uitkomen. En terwijl ik tussen alle andere afspraken, trainingen, wedstrijden, ploegendiensten, verjaardagen en andere dingen een gaatje probeerde te vinden, wist ik plots wat er met mijn geheugen aan de hand was. Mijn geheugen was niet slechter geworden, het had domweg veel meer te onthouden gekregen! En iedereen weet dat als een geheugen vol raakt, het werkgeheugen meer moeite heeft informatie op te slaan of op te vragen.

Dus mocht ik een van mijn kinderen weer eens aanspreken met ‘Dingus’, weer eens naar de supermarkt moeten omdat ik de hamburgers voor op de broodjes hamburger ben vergeten, drie keer vraag wat we nou hebben afgesproken en voor de vierde keer check hoe laat mijn trein ook alweer vertrekt, heb wat geduld. Dan is het weer tijd om mijn geheugen flink op te ruimen maar heb ik daar nog even geen tijd voor gehad.

Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht, vrij om te bepalen hoe je dat wilt doen, zoals het bij bloggen hoort en mag kort, lang, in blog, flog- of vlogvorm. Het gaat erom dat je het woord wat elke donderdag gebruikt gaat worden in z’n meest vrije vorm kan uitleggen. Wat vind je ervan, hoe denk je erover, heeft het een metaforische werking, zijn er vergelijkingen, kun je een anekdote terughalen, laat het je dromen of is het vlak en abstract? Wil je andere #WOT woorden terugvinden, check hier! Vergeet ook niet de link naar je eigen blogpost in de reacties te zetten zodat anderen je blog kunnen lezen en reageren.