zondag 15 april 2012

Eerst zien


Het is even na zessen als we aankomen in Hengelo. Na enig gepuzzel op een ontvangen sms-je rijden we de straat in waar we volgens dit bericht gratis kunnen parkeren. Bij het inrijden van de straat had ik de verstuurder van de sms al zien staan. Nadat we de auto netjes hadden weggezet was het dan ook geen enkele moeite meer om Theo en Sandra te vinden. Na de hartelijke begroeting en de hoognodige bevrediging van de nicotinebehoefte was het tijd om een hapje te gaan eten.
Tijdens dit hapje waren de koetjes en kalfjes aan de beurt en al snel werd er alleraardigst gekeuveld. De sfeer was te omschrijven als gemoedelijk met hier en daar een speldenprikje. Het blijft prettig dat er ook andere mensen zijn die het aangenaam vinden hun gesprekken hier mee te verlevendigen en zowel kunnen incasseren als uitdelen.
Het was de bedoeling dat we na het eten een documentaire over De Dijk zouden gaan kijken, maar een snelle blik in de overvolle zaal vertelde de 2 kabouters in het gezelschap dat dat ‘m niet ging worden. Zij zouden in ieder geval niets zien achterin de mensenmassa die zich al in het piepkleine zaaltje had gepropt. Dan maar vast in de zaal van het concert kijken. Er laaide een klein meningsverschil op over de beste plek om te staan. Volgens de kabouters was dit vooraan met de snufferd tegen het podium. Volgens de orenmensen ging het niet om het zicht maar moest je bij de mengtafel staan zodat je kon genieten van het beste geluid. Er dreigde een patstelling te ontstaan dus om het venijn even uit de lucht te halen gingen we de kou in om nog maar even te roken voor aanvang van het optreden.
Wie Theo’s blogs kent weet dat hij geregeld schrijft over wat meer opvallende mensen die hij ziet of ontmoet. Zelf dacht ik altijd dat dit vooral een kwestie van een net wat dikkere duim was. Maar eenmaal buiten viel mijn oog op een verschijning achter Theo die me aan het twijfelen bracht over de juistheid van deze mening. Achter Theo verscheen plots een fors uitgevallen engel die haar vleugeltjes nog niet had verdiend. Natuurlijk moest ik mijn verbazing delen met de anderen. Misschien niet de allerslimste zet want hoewel ze het echt wel probeerde kon Sandra haar ogen niet meer van haar afhouden. Hoogste tijd om terug te gaan naar de zaal dus. Helaas bracht deze tactische zet geen soelaas want al na enkel ogenblikken stond ons engeltje-in-opleiding weer volop in ons blikveld. Ik begon te vrezen dat ik binnen enkele seconden op haar af zou stappen om te vragen waar ze dat allerschattigste broekje met kantjes met bijpassende kniekousjes vandaan had gehaald dus laf als ik ben, heb ik iedereen naar de andere kant van de geluidstafel laten gaan. Ten eerste had ik nu het broekje niet meer continu in het vizier, ten tweede was deze plek een goede compromis tussen de wensen van de dames en die van de heren. We hadden een redelijk uitzicht op het podium en we stonden bijna recht voor de mengtafel.
Toen het concert begon verdween de engelverschijning een beetje naar de achtergrond. En net toen ik begon te denken dat haar verschijning een op zich zelf staand incident was kwam er een in een luipaardenprintje gestoken blonde Truus voor me staan. Een blik opzij vertelde mij dat ik niet de enige was die haar had gezien. Het luipaardenprintje was alles wat je je altijd voorstelt bij zo’n beschrijving. Blond, tikje ordinair, net wat te hard pratend, iets te klaterend lachend, aan haar ene arm hing haar handtasje en aan haar andere dweepte haar GBF (Gay Best Friend). Vol verbazing concludeerde ik dat deze vrouwen dus geen mythe waren maar ook echt in het wild rondliepen. Maar zoals het een echt luipaardprintje betaamt verdween ze al snel kirrend en huppelend richting het podium. Ik wierp nog een blik opzij om de gedachten over deze verschijning van mijn mede-kabouter te peilen maar zag dat haar blik strak gericht was op een punt 2 rijen voor ons. Mijn blik volgde de baan van de hare en plots zag ik wat haar zo intrigeerde. 
Daar vlak voor het podium stond een op en top Hollandse dame die een oprecht baptisten Halleluja-moment had. Ze trad bijna buiten zichzelf terwijl ze vol aanbidding haar armen ten hemel wierp en ze hevig heen en weer bewoog. Toen haar aanbidding gehoor scheen te krijgen van de zanger van het bandje bezweek ze bijna. Ter nauwer nood  kon ze zich staande houden terwijl ze bijna in katzwijm viel. Nu wil ik best toegeven dat de zanger een zeer charismatische man is maar in katzwijm? Nee, dat vind zelfs ik een tikkeltje overdreven.
Ik wilde mijn blik afwenden toen ik plots vlak achter deze dame iets zag waar me de mond van openviel. Hier stond een persoon in een diepe trance te bewegen op muziek die alleen zijzelf hoorde. Nog nooit in mijn leven heb ik iemand gezien die het a-ritmisch bewegen zo perfect onder de knie had. Er was geen enkel moment waarop het er zelfs maar op leek dat ze bewoog op de muziek die van het podium af knalde. Na enige tijd klapte ik mijn mond dicht en wees voorzichtig de anderen op deze vrouw. Gezien de blik van opperste verbazing en concentratie was ik niet de enige die zoiets nog nooit had gezien. Uiteindelijk schoven er twee dames in mijn gezichtsveld (type: echte beste vriendinnen en daarom hebben we hetzelfde aan, hebben we hetzelfde kapsel en dragen we dezelfde make-up) waardoor ik mijn aandacht weer op het podium kon richten.
Omdat er tijdens het concert niet echt ruimte was onze ervaringen te delen stonden we na afloop nog even buiten na te praten. Alle vreemde vogels passeerden de revue. En net toen ik dacht dat we ze allemaal hadden gehad vertelde Theo dat hij gedurende het hele optreden de personificatie van Boudewijn de Groot’s tante Julia achter zich had staan die hem keer op keer verraste door haar borsten op zijn armen te leggen.
Een volle dag lang hebben deze verschijningen mij bezig gehouden. Hoe was het mogelijk dat ze allemaal naar dat ene concert waren waar ik aanwezig was. Ik was bijna geneigd al Theo’s blogs op het woord te gaan geloven tot ik vanmorgen deze las http://t.co/bdVMABaP En plots vielen mij de schellen van de ogen. De smiecht! Hij had dat kaartje zorgvuldig bewaard tot het moment dat hij me oprecht aan het twijfelen zou kunnen brengen. En het was hem bijna gelukt.

9 opmerkingen:

  1. Prachtige beschrijving van een meer dan geslaagde avond! Ik ga toch eens heel goed opletten of ik Theo kan betrappen op het inhuren van dit soort vreemde figuren :))

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. jahaaaaaaaa!!!! Eindelijk gelukt :-)
      Het kan neit anders dan dat hij ze inhuurt. Niemand komt zoveel rare figuren tegen in het echt

      Verwijderen
  2. Leuk hè, mensen kijken? Je komt overal wel rare figuren tegen. Fijn dat je het naar je zin hebt gehad.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Jullie zijn dan ook wel typen om even in Amsterdam op een terrasje een borrel te gaan drinken samen. Gewoon doen. Kan je uren vol houden. Leuk blog meis. Fijn dat jullie zo'n mooie avond hebben gehad.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ben erg benieuwd wat voor types hij daar voor gaat inhuren. Trouwens heb je Haagse Donnie van Man bijt hond al eens gezien? Is volgens mij ook een figurant van Theo

      Verwijderen
    2. Moet eerlijk bekennen dat ik dat zelden kijk Cindy. Je zal verbaasd staan, want ik verdenk hem dat hij ook wat types op mijn pad stuurt bij tijden. Haha.

      Verwijderen
  4. Tja, die Statler is gewoon niet te vertrouwen. Haagse Donnie is trouwens een broer van hem, misschien zelfs wel zijn tweelingbroer.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik durf het niet met zekerheid te zeggen maar ik vermoed dat je gelijk hebt wat Haagse Donnie betreft

      Verwijderen