Deeldrang

 

God wat heb ik dit gemist. Gaan zitten en mijn gedachten delen met een scherm en daarmee met jullie. Waarom ik het dan niet meer deed? Tja, om van alles en om niets.

Het begon met de vermoeidheid na Covid vlak nadat ik terug was van de Noorwegen Cruise met mijn moeder. Er was geen puf. Ik kon geen fatsoenlijke zin construeren, alles in mijn hoofd lag onder een dikke laag watten, stof en gedachtenbrij en tegelijkertijd zat mijn brein vast in een grote mistwolk.

 

Ik heb het wel geprobeerd. Ik heb wel blogs geschreven. Ik heb wel dingen gepubliceerd. Maar ik had het gevoel dat ik mijn platform kwijt was. Ik doe niet meer aan X, Mastodont leverde geen verkeer op en Bluesky heb ik wel maar mij nog niet als blogger laten zien.

En ondertussen groeide de drempel.

 

Ik heb mezelf lang voor gehouden dat mijn hoofd er niet naar stond omdat ik teveel aan mijn hoofd had. En vooral in mijn hoofd had. Ik wilde zoveel vertellen, zoveel delen met de wereld, zo veel zeggen over wat ik meemaakte, waar ik mee bezig was of wat me raakte, maar ik kwam de drempel niet over.

Een oud stemmetje stak steeds vaker de kop op. Wie zit er nou op een zeververhaal van mij te wachten? Ik heb niets interessants te melden. Wat heb ik eigenlijk toe te voegen?

 

Men zegt dat writers block niet bestaat, maar ik kan mezelf flink blokkeren. Want wat maakt het uit dat ik niks nieuws toe te voegen heb? Wat geeft het dat misschoen weinigen interesseert wat ik te melden heb? Dan zit er maar niemand op mijn gezever te wachten.

Ik ben met zoveel interessante dingen bezig. Sommige lastig, sommige doodeng en anderen ronduit leuk, maar al deze dingen liggen me aan het hart. Ze draaien om wie ik in de kern ben. En dat wil ik stiekem wèl aan de wereld laten zien. Of het ze nou interesseert of niet. Ik heb nou eenmaal deel-drang.

 

Dus dank aan de persoon die mij laatst oprecht vroeg waarom ik niet meer schreef toen ik vertelde dat ik lang had geblogd. Je was het schopje dat ik nodig had.