Het babyvestje

Wanneer er in de omgeving vrouwen zwanger zijn begint mijn moeder steevast over de vestjes die mijn oma haakte als babycadeautje. De omschrijving is altijd hetzelfde. Een vestje gehaakt in waaiertjes met een puntmutsje.

Zelf heeft ze dit jasje nooit mogen ontvangen van haar schoonmoeder, zij kreeg een vestje met een los mutsje, maar al haar zussen hebben er wel eentje gehad.

Ooit lang geleden heeft ze oma om het patroon gevraag maar het nooit gekregen. Het zou zomaar kunnen dat het oorspronkelijke patroon al lang niet meer bestond want oma breide en haakte dingen wel vaker uit het hoofd.

Dat zou zeker ook verklaren waarom we bij het huis uitruimen wel brei- en haaknaalden en ontelbare bollen garen vonden maar geen enkel patroon. Geen boek, geen tijdschrift, nog geen kladblaadje ging over handwerken. En dus geen patroon van het door mijn moeder zo geliefde babyvestje.

Vanmorgen belde ze me of ik op internet een patroon voor babysokjes wilde opzoeken. Een van haar vaste aankleedhulpen is zwanger en op zoek naar vintage sokjes.

Natuurlijk kwam al snel hèt vestje weer ter sprake. Ik beloofde mijn moeder al mijn zoekkunsten aan te wenden voor het vinden van een patroon. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn, zo’n standaard patroon van zo’n standaard vestje?

Ik heb mij schandelijk vergist. Het stikt van de vintage vestjes maar ze hebben of het waaiertje, of het puntmutsje. Nooit allebei.

Het is niet te doen, een vestje vinden met enkel een beschrijving en een vage herinnering want een foto hebben we niet.

En toch moet het te vinden zijn. Ergens in de krochten van het web. In de uithoeken van iemands herinnering. In een obscuur babykleertjesboekje. Ergens ligt het patroon klaar om gevonden te worden.

Hopelijk voor dat ook deze baby al weer volwassen is.