Vakantiewerken

 

Sinds een week heeft mijn man vakantie. Leuk, gezellig, nodig, hij was er zeker aan toe. Normaal gesproken probeer ik altijd in zijn vakantieperiode tijd vrij te maken om samen tijd door te brengen. Soms is dat een sauna, heel af en toe een paar nachtjes weg, vaak samen op de bank hangen terwijl we films en series kijken. Kortom, huis, tuin en keukenkneuterigheid.

 

Dit jaar ligt dat wat lastig. Waar ik voorheen enkel rond mijn bibliotheekdienst hoefde te plannen staat er dit jaar iets meer in mijn agenda.

Een aantal activiteiten van de Regenboogweek moeten bevestigd, doorgesproken en ingevuld worden. Er zit een workshop aan te komen die ik moet voorbereiden. Er staat een eerste afspraak voor het organiseren van een thema-avond. Er is een uitnodiging waar ik over na denk.
En ik heb vandaag mijn eerste column voor onze snel te verschijnen, eerste nieuwsbrief.

Daarnaast ben ik veel aan het schrijven voor de banners en de achtergrondinformatie van wat er op de banners komt. Ook best een grote klus.

Het probleem is dat ik mij te makkelijk laat tegen houden door (onnodig) schuldgevoel en me laat afleiden doordat hij niet doorheeft dat ik aan het werk ben en dus te pas en vooral ook te onpas een gesprek tegen me aan houdt.

 

Na vier dagen rondhangen en lanterfanten ben ik het gesprek aangegaan. Ja, ik wil graag samen vakantie houden maar ik moet echt een paar uur per dag tijd nemen en ruimte krijgen om me met mijn vrijwillige taken bezig te houden.

Gelukkig is hij de moeilijkste niet. En nu ik me heb uit gesproken lukt het ook veel makkelijker om te gaan zitten en mijn ruimte te nemen om aan de slag te gaan.

 

Wat is het toch eigenlijk simpel als je af en toe gewoon je mond open doet.

Nieuwe Uitdaging

Een van de leukste dingen die ik in de afgelopen jaren heb gedaan is vrijwilliger worden bij Stichting Regenboog Meppel. Een gezellige club mensen die zich inzet voor acceptatie, zichtbaarheid en inclusie van lhbtiq+ personen door ontmoeting, voorlichting en activiteiten. 

Voor zover de folder. Het is zeker een club gezellige mensen maar het is absoluut niet voor mietjes. Het is bij tijd en wijle hard werken!

 

Als vrijwilliger houd ik mij vooral bezig met het bedenken en heel vaak ook uitvoeren van plannen voor diverse dingen. Zo heb ik een aantal avonden voor ouders van LHBTIQ+ personen georganiseerd onder de noemer ‘Kind uit de Kast’, werken we hard aan een Roze Canon waarin de geschiedenis van de homo-emancipatie en ontwikkeling van de rechten van personen die niet hetero en/of cis zijn centraal staan, en organiseren we elk najaar de Regenboogweek met diverse activiteiten voor diverse doelgroepen.

 

Als persoonlijke klap op de vuurpijl ben ik gevraagd om op het ARA symposium ‘Ouders van Kind uit de Kast’ een workshop te geven waarin ouders en hun queer- kinderen centraal staan.

Ik vind het een uitdaging. Spannend, doodeng en erg leuk tegelijkertijd. Ik ben vooral bang niet aan verwachtingen te kunnen voldoen, maar tegelijkertijd voel ik mij gesteund door de mensen die vertrouwen in mij hebben uitgesproken. Daarom ga ik de uitdaging aan.

 

Ik ga een workshop geven met als onderwerp ‘Het inclusieve gezin’.

Vanuit eigen ervaringen ga ik samen met twee lhbti+ jongeren het gesprek aan met deelnemers om samen een beeld te krijgen wat er binnen gezinnen met lhbti+ leden speelt. We proberen antwoord te krijgen op vragen zoals,

-kun je waarborgen dat ieder lid van het gezin zich gezien en veilig voelt?

-Hoe pas je toekomstbeelden en verwachtingen aan als een kind uit de kast komt?

-Op welke manieren kun je ruimte geven aan ieders emoties?

We hebben de wijsheid niet in pacht maar hopen door een open houding en openhartige gesprekkenamen tot inzichten te komen.

 

 

Deeldrang

 

God wat heb ik dit gemist. Gaan zitten en mijn gedachten delen met een scherm en daarmee met jullie. Waarom ik het dan niet meer deed? Tja, om van alles en om niets.

Het begon met de vermoeidheid na Covid vlak nadat ik terug was van de Noorwegen Cruise met mijn moeder. Er was geen puf. Ik kon geen fatsoenlijke zin construeren, alles in mijn hoofd lag onder een dikke laag watten, stof en gedachtenbrij en tegelijkertijd zat mijn brein vast in een grote mistwolk.

 

Ik heb het wel geprobeerd. Ik heb wel blogs geschreven. Ik heb wel dingen gepubliceerd. Maar ik had het gevoel dat ik mijn platform kwijt was. Ik doe niet meer aan X, Mastodont leverde geen verkeer op en Bluesky heb ik wel maar mij nog niet als blogger laten zien.

En ondertussen groeide de drempel.

 

Ik heb mezelf lang voor gehouden dat mijn hoofd er niet naar stond omdat ik teveel aan mijn hoofd had. En vooral in mijn hoofd had. Ik wilde zoveel vertellen, zoveel delen met de wereld, zo veel zeggen over wat ik meemaakte, waar ik mee bezig was of wat me raakte, maar ik kwam de drempel niet over.

Een oud stemmetje stak steeds vaker de kop op. Wie zit er nou op een zeververhaal van mij te wachten? Ik heb niets interessants te melden. Wat heb ik eigenlijk toe te voegen?

 

Men zegt dat writers block niet bestaat, maar ik kan mezelf flink blokkeren. Want wat maakt het uit dat ik niks nieuws toe te voegen heb? Wat geeft het dat misschoen weinigen interesseert wat ik te melden heb? Dan zit er maar niemand op mijn gezever te wachten.

Ik ben met zoveel interessante dingen bezig. Sommige lastig, sommige doodeng en anderen ronduit leuk, maar al deze dingen liggen me aan het hart. Ze draaien om wie ik in de kern ben. En dat wil ik stiekem wèl aan de wereld laten zien. Of het ze nou interesseert of niet. Ik heb nou eenmaal deel-drang.

 

Dus dank aan de persoon die mij laatst oprecht vroeg waarom ik niet meer schreef toen ik vertelde dat ik lang had geblogd. Je was het schopje dat ik nodig had.