God wat heb
ik dit gemist. Gaan zitten en mijn gedachten delen met een scherm en daarmee
met jullie. Waarom ik het dan niet meer deed? Tja, om van alles en om niets.
Het begon met
de vermoeidheid na Covid vlak nadat ik terug was van de Noorwegen Cruise met
mijn moeder. Er was geen puf. Ik kon geen fatsoenlijke zin construeren, alles
in mijn hoofd lag onder een dikke laag watten, stof en gedachtenbrij en
tegelijkertijd zat mijn brein vast in een grote mistwolk.
Ik heb het
wel geprobeerd. Ik heb wel blogs geschreven. Ik heb wel dingen gepubliceerd. Maar
ik had het gevoel dat ik mijn platform kwijt was. Ik doe niet meer aan X,
Mastodont leverde geen verkeer op en Bluesky heb ik wel maar mij nog niet als blogger
laten zien.
En
ondertussen groeide de drempel.
Ik heb mezelf
lang voor gehouden dat mijn hoofd er niet naar stond omdat ik teveel aan mijn
hoofd had. En vooral in mijn hoofd had. Ik wilde zoveel vertellen, zoveel delen
met de wereld, zo veel zeggen over wat ik meemaakte, waar ik mee bezig was of
wat me raakte, maar ik kwam de drempel niet over.
Een oud
stemmetje stak steeds vaker de kop op. Wie zit er nou op een zeververhaal van
mij te wachten? Ik heb niets interessants te melden. Wat heb ik eigenlijk toe
te voegen?
Men zegt dat
writers block niet bestaat, maar ik kan mezelf flink blokkeren. Want wat maakt
het uit dat ik niks nieuws toe te voegen heb? Wat geeft het dat misschoen
weinigen interesseert wat ik te melden heb? Dan zit er maar niemand op mijn
gezever te wachten.
Ik ben met
zoveel interessante dingen bezig. Sommige lastig, sommige doodeng en anderen
ronduit leuk, maar al deze dingen liggen me aan het hart. Ze draaien om wie ik
in de kern ben. En dat wil ik stiekem wèl aan de wereld laten zien. Of het ze
nou interesseert of niet. Ik heb nou eenmaal deel-drang.
Dus dank aan de persoon die mij laatst oprecht vroeg waarom ik niet meer schreef toen ik vertelde dat ik lang had geblogd. Je was het schopje dat ik nodig had.
