Een even-tussendoor-haakproject

Een paar weken geleden was ik op zoek naar een even-tussendoor-haakproject. Een even-tussendoor-haakproject is een project wat gemaakt wordt van één soort garen, in één kleur of kleurverloop, met een relatief simpel herhalend patroon.

Het project moet makkelijke mee te nemen zijn. Eenvoudig weg te leggen en weer op te pakken. Een project wat makkelijke in de trein, in een wachtkamer of andere plekken waar je tijd zit te verdoen kan worden gepakt als bezigheidstherapie. Een project wat je makkelijk even  tussendoor pakt en haakt.

Al snel viel mijn oog op een sjaal van verloopgaren. Ten eerste omdat ik gek ben op sjaals haken. Ten tweede ben ik verzot op verloopgaren. Verloopgaren heeft altijd een verrassend effect. Precies het soort verrassing waar ik gek op ben. Het patroon was simpel. Verder dan tot vier tellen was na de opzet niet meer nodig. Een ideaal project.

Vlak nadat ik de sjaal gestart was werd mijn vader ziek en opgenomen in het ziekenhuis. Wanneer  ik hem ging bezoeken ging mijn haakwerk mee. Juist voor dit soort momenten is een even-tussendoor-project bedoeld.

Tijdens het zitten naast zijn bed was het een prettig om iets om handen te hebben om de tijd een beetje te doden. Dat er niet teveel bij nagedacht hoefde te worden was erg prettig want ik heb nog wel aardig wat stukjes uit moeten halen omdat mijn hoofd toch even was afgedwaald bij het tot vier tellen.

Helaas werd mijn vader niet meer beter. Hij overleed op vrijdag 15 februari. De impact van zijn overlijden heeft mijn wereld veranderd.

In de drukke periode na papa’s overlijden sleept ik mijn haakwerkje overal mee naar toe. Het kwam alleen niet meer uit de tas. Mijn hoofd zat te vol. Mijn handen waren te onrustig. En de sjaal was voor mij verbonden met zijn ziek zijn en zijn overlijden.

Na de uitvaart nam ik mij heilig voor geen ander project te haken voor deze sjaal af was. Maar dat was minder eenvoudig dan ik op voorhand dacht.

Ik had geregeld geen zin in haken. Als ik haakte dan schoot het niet op. Of ik legde het haakwerk na drie of vier toeren al weer weg om wat anders te gaan doen. Niet dat ik een hekel had aan die sjaal of aan het haken. Maar alles voelde tijdens het haken  zwaar, langzaam, mistig, stroperig.

papa en ik op mijn trouwdag

Een maand later is de sjaal eindelijk af. Het is een opluchting en een teleurstelling tegelijkertijd. Nu pas begrijp ik mijn weerzin de sjaal af te maken. Nu voel ik hoe dit haakwerk mij verbond met die uren bij papa’s bed. Het laatste samen zijn. De vanzelfsprekendheid. Het laatste vader en dochter zijn.

Een simpele sjaal is een metafoor geworden. Ik weet alleen niet precies waarvoor.