Onbegrijpelijk

Tweehonderdachtennegentig lichamen vielen uit de lucht. Tweehonderdachtennegentig levens mensen weggerukt uit het leven. Tweehonderdachtennegentig doden verspreid over kilometers landbouwgrond, op schuren, in tuinen. Het regende lijken.

De wereld was even in schok. Wat een ramp. Wat een grote tragedie. Wat een nachtmerrie voor familie, vrienden en nabestaanden. Maar ook, wat een horror voor de getuigen.

Boosheid kwam al snel na de schok. Een schuldige moet worden gevonden. De slachtoffers moeten worden gewroken. Oorlogszuchtige taal wordt gebezigd. Niet dat daar wat mee bereikt wordt, daarvoor is de chaos in het gebied waar de lichamen zijn geland al te groot. Het is olie op een toch al fel brandend vuur.

Macht en machtsmisbruik. De hele wereld kan even zien dat hij de macht heeft in dat gebied. Hij heeft zeggenschap over minstens vijftien manschappen.  Hij verdient respect want zij willen wat van hem. De lichamen worden opgeslagen en vastgehouden. Gijzeling van doden.

Dus wordt er een medeschuldige aangewezen. Hij moet ‘onze’ doden thuisbrengen en anders. Tja, anders wat? Nog meer oorlogszuchtige taal? Nog meer isolatie van onschuldige burgers? Nog meer krom recht?

Diplomatie is verworden tot zwakheid. Praten is ruggengraatloos. Overleg is een teken van onderdanigheid. Er wordt ferme taal geëist ook al heeft ferme taal nog geen stap in het rampgebied mogen zetten en krijgt diplomatie voorzichtig ruimte.

Oordeel en veroordeel. Geschreeuw en wol. Ventilatie van rigide standpunten. Mening op mening want iedereen is Rusland-expert, buitenlandse politiek-deskundige en defensiespecialist. Ferme taal, stoere woorden, oorlogszuchtige taal, woede en blinde haat. Uit naam van tweehonderdachtennegentig slachtoffers.

Verdriet en haat gaan wederom hand in hand. Onbegrijpelijk.