vrijdag 21 december 2012

Kritisch of zuurpruimerij?


Bijna het hele land is in de ban van Serieus Request. Er is bijna geen ontkomen aan de acties die er voor worden gehouden. En zoals altijd zijn er cynici. In plaats van genieten van de medemenselijkheid te willen zien van een actie als deze vallen ze over de commercie, over de vermeende mediageilheid van de dj,s en over het gekozen goede doel.
Er wordt geschreven en gezegd dat er in Nederland ook armoede is. Helemaal waar, maar ik denk dat we in dit geval armoede toch moeten herdefiniëren. In Nederland is armoede moeite om dagelijks drie maaltijden op tafel te zetten, geld bij elkaar moeten sprokkelen om de gas-, licht-, en waterrekening te kunnen betalen, meubels kopen bij de kringloopwinkel, gedragen kleding krijgen of kopen, je kinderen niet kunnen laten sporten.
Maar in Nederland hebben we wel een voedselbank zodat er af en toe nog een maaltijd op tafel komt, er zijn betalingsregelingen te treffen met schuldeisers en anders is daar nog de kredietbank. Er is een kringloopwinkel voor gebruikte spullen. En als we de kraan open draaien komt er schoon water uit.
We klagen graag en hard dat de gezondheidszorg te duur is en dat er teveel op bezuinigd wordt. Maar we hebben wel gezondheidszorg. Als er iets is kunnen we naar een huisarts. Als we denken dat het ernstig is, kunnen we naar de spoedeisende hulp. Binnen een half uur kunnen we in een ziekenhuis zijn. En daar worden we geholpen. Er zijn medicijnen voor handen. Er kunnen röntgenfoto’s worden gemaakt en indien noodzakelijk kan er een CT- of MRI scan worden gemaakt.
Als we zwanger zijn worden we overspoeld met adviezen, aanbiedingen van cursussen en er is deskundige begeleiding bij bevallingen. Nog steeds is het krijgen van kinderen niet een vanzelfsprekend iets maar het is ons een stuk makkelijker gemaakt dan vrouwen in derde wereldlanden. Hier klagen we als we een half uur onderweg zijn met een moeilijke bevalling, daar moeten vrouwen zelf lopen naar de dichtstbijzijnde kliniek, meestal op twee dagen afstand. En dan zijn ze niet bij een volledig geoutilleerd ziekenhuis maar bij een Rode Kruispost met een verpleegster en een verloskundige. En honderden andere vrouwen die ook moeten bevallen, aan het bevallen zijn of net bevallen zijn. Privacy kun je op je buik schrijven, daar is geen ruimte voor.
De cynici hebben ook de mond vol van het kansloze leven wat geholpen kinderen in de derde wereldlanden wacht, de kinderarbeid, de uitbuiting, de ziekte, oorlogen en andere rampen. En dan hebben we natuurlijk de overbevolking van de aarde nog. Waarom zouden we dan überhaupt nog toestaan dat er kinderen worden geboren. Moeten we dan maar vergeten dat kinderen ook iets betekent voor deze mensen? Niet enkel een extra mond om te voeden maar ook de hoop op een toekomst? Een extra paar handen om te helpen het land te bewerken en de oogst binnen te halen? (iets waar wij nog steeds de zomer- en herfstvakantie te danken hebben) Dat deze kinderen een oudedagsvoorziening zijn omdat ze daar geen AOW of pensioen kennen? En moeten we vooral ook maar vergeten dat ook deze ouders gewoon van hun kinderen houden? Of is dat laatste alleen voor behouden aan de mensen die dat kunnen betalen?
Ieder heeft recht op een mening. Het staat een ieder vrij wel of niet te geven. Maar hopelijk willen de criticasters nog eens goed om zich heen kijken of we het hier in Nederland echt net zo slecht hebben als in de derde wereldlanden. Of ze echt zelf iets doen aan de uitputting van de grondstoffen. Of ze zelf biologisch en ecologisch verantwoord omgaan met de wereld waarop we leven. Dat ze zelf nooit iets kopen wat door kinderen gemaakt zou kunnen zijn. En hun kritische blik niet verkondigen via een smartphone die tot stand is gekomen door uitbuiting van de arbeiders die het in elkaar hebben gezet.

woensdag 5 december 2012

De bult


Twee weken geleden kwam Karsten uit school lopen met de mededeling dat hij een vervelend bultje in zijn hals had. Omdat Karsten nog al eens naar hypochondrie kan neigen wierp ik een snelle blik en zei:”Ja, daar zit een bultje. Kom we gaan.”
’s Avonds vertelde hij weer dat er een bultje in zijn nek zat. Weer wierp ik een blik en zag tot mijn verbazing dat het kleine bultje een stuk groter was geworden. Het leek op de plaats van zijn lymfeklieren te zitten dus ik maakte me nog niet druk. Het is een kind van tien en die hebben altijd wel een virus onder de leden. Het zou daar wel een reactie op wezen.
Ook de volgende dag leek het bultje gegroeid. Zo veel dat je nu duidelijk zag dat zijn gezicht enigszins was opgezet onder de kaaklijn. Ik voelde eens aan de plek en voelde duidelijk een massieve massa met eromheen opgezet weefsel. Hmmm, toch maar even de huisarts bellen.
De volgende ochtend kon Karsten terecht bij de huisarts in opleiding. Na de bult uitvoerig te hebben bekeken en bevoeld, besloot deze de eigen huisarts er bij te roepen. Geen van beiden leken te weten wat het was en dus werd er besloten tot een bloedonderzoek om te kijken of er misschien een ontsteking zat in de kaak of hals, ook al waren er daar geen aanwijzingen voor. Karsten kon naar huis met de afspraak om een week af te wachten en als de bult er dan nog was een nieuwe afspraak te maken.
In de week die volgde wisselde de opgezetheid van zijn gezicht nogal eens, maar de bult zelf bleef onverminderd groot. Hij leek zelfs nog steeds een beetje groter te worden. Dus er werd een nieuwe afspraak gemaakt.
Gisterenochtend zaten we om negen uur in de wachtkamer van de huisarts. Wederom werd de bult bekeken en betast door de huisarts. Terwijl ik toekeek zag ik een groot vraagteken op het gezicht van hem verschijnen. Hij voelde, tastte en duwde nog wat maar het vraagteken bleef. Hij kon niet goed voelen of de bult nu wel of niet aan het kaakbeen vast zat. Hij wilde ons doorsturen naar een specialist maar wist niet goed welke.
Na enig wikken en wegen besloot hij een spoedafspraak te regelen bij de kno-arts. Mocht het nou toch aan het kaakbeen vastzitten zou dat vanzelf blijken uit de onderzoeken en konden we alsnog een afspraak maken bij de kaakchirurg.De assistente werd aan het bellen gezet en ze regelde een directe afspraak voor ons. We mochten meteen naar het ziekenhuis waar in het spreekuur plaats zou worden gemaakt voor ons knulletje.
Na een snel onderzoek van keel, neus en oren, herhaalde het voelen, tasten en duwen zich. En ook bij de kno-arts verscheen er een vraagteken op het gezicht. Ook deze vond het een heel bijzondere bult en had eigenlijk geen idee wat het was. Aanvullend onderzoek was gewenst. Bij het idee van een nieuwe bloedafname werd Karsten al bleek en toen de man vertelde dat hij een onderzoek wilde waarbij ze met een naald in de bult zouden steken vertrok hij helemaal. Maar dapper als hij is ging hij gewoon mee naar de prikkamer waar ze hem snel en redelijk makkelijk de benodigde buisjes bloed afnamen. Vanaf de prikkamer gingen we terug naar de poli KNO waar we te horen kregen dat we door mochten naar Radiologie voor een echo. Ze hadden het onderzoek van Karsten tussen de andere onderzoeken geplaatst. Hij mocht direct komen.
Toen we ons meldden bij de balie van radiologie kregen we te horen dat door een spoedonderzoek alle afspraken een half uur uitliepen. Oei, dan werd het hoog tijd eens even te bellen met de mentor van onze oudste want daar had ik een afspraak mee staan. Ik ben naar buiten gegaan om even te bellen en direct snel wat nicotine naar binnen te werken, we waren onderhand namelijk al tweeënhalf uur onder de pannen. Toen ik terug kwam lopen bleek dat wij de spoedafspraak hadden waardoor de rest een half uur langer moest wachten, want we waren al aan de beurt.
Het echo-onderzoek zelf ging vlot en goed. Vrijwel direct zag de radioloog dat er sprake was van een sterk vergrote lymfeklier. Direct zocht hij andere lymfeklieren op, maar deze waren allemaal van normaal formaat. Vervolgens moest hij uitzoeken of de vergroting uit weefsel bestond of dat er vocht inzat. En op verzoek van de kno-arts zou hij een punctie doen. Deze punctie zag er niet alleen heel naar uit, het deed Karsten ook verschrikkelijk veel pijn. Er werd een naald in de bult gestoken en hiermee moest worden gewrikt om eventuele vloeistof af te nemen en een stukje weefsel op te zuigen. Het toch al vertrokken koppie werd nog een paar tinten bleker, maar hij vertrok geen spier en bleef keurig liggen en opdrachten uitvoeren. Stoere vent!
Na deze martelgang konden we weer terug naar de poli KNO waar we te horen zouden krijgen hoe nu verder. Er was gebleken dat er geen vloeistof in de bult zat dus het was geen abces of cyste. Wat het wel was zou moeten blijken uit de andere onderzoeken. Het zou kattenkrabziekte kunnen zijn en daar werd zijn bloed dan ook op onderzocht. Donderdag zijn alle uitslagen binnen en mogen we terugkomen voor hopelijk een diagnose en behandeling.
Al met al was het een enerverende en vermoeiende ochtend maar wat ben ik blij met de medewerking die we kregen in het ziekenhuis. Nu hebben we in een ochtend gedaan waar we via de normale weg zo twee weken mee bezig zouden zijn geweest. En morgen al krijgen we alle uitslagen. Dat scheelt toch een hoop dagen in spanning zitten.

zondag 2 december 2012

Bezinning


Het is weer december. In Nederland de feestmaand bij uitstek, maar voor velen ook een maand voor bezinning. Weer een jaar bijna voorbij. Even tijd om stil te staan bij wat dat jaar heeft gebracht.
Voor mij persoonlijk zit er niet alleen een jaar bijna op, maar is er ook bijna weer een levensjaar voorbij. En melancholisch als ik kan zijn, geeft me dat altijd extra motivatie stil te staan bij de maanden die geweest zijn. Even stil staan bij wat is geweest. En wie mij ergens op sociale media volgt weet dat er altijd genoeg is om op terug te kijken. Vooruit kijken doe ik liever niet. Het leven heeft mij al vaak genoeg laten weten dat vooruit kijken voornamelijk koffiedik kijken is. Het pakt altijd anders uit dan ik van te voren had bedacht.
Maar dit jaar ontkom ik er niet aan. Sinds vrijdag weet ik dat ik vooruit zal moeten gaan kijken. Vrijdag kreeg ik te horen dat mijn contract bij mijn werkgever op 14 december afloopt. Door economisch zwaar weer worden er geen contracten meer verlengd en al helemaal niet meer omgezet in een vaste aanstelling, iets waarvoor ik nu in aanmerking zou komen. Vanaf 14 december ben ik werkende moeder af.
Dat tijdelijke contracten niet meer werden verlengd was mij bekend. De datum van het aflopen van het contract was even een verrassing, maar voor de rest voelde ik vooral berusting. Het is niet anders. En het is niet zo dat wij als gezin financieel afhankelijk zijn van die paar centen die ik binnenbracht.
Maar vrijdagavond begon er een ander gevoel op te zetten. Ik ben toch verdrietig dat ik mijn baan kwijt ben. Niet alleen om het werk zelf, maar het is toch ook een onderdeel van mijn leven. Het geeft me iets anders om over te praten dan het huishouden en de kinderen. Het laat me andere talenten aanspreken. Het heeft mijn zelfbeeld veranderd. Het geeft me voldoening. Kortom, dat baantje van een paar uurtjes voor een paar centen is onderdeel geworden van mijn identiteit.
Een deel van mijn identiteit zal gaan veranderen. Het is aan mij om te beslissen hoe ik dat wil gaan invullen. Voorlopig heb ik nog geen flauw idee. Ik hoop dat de tijd het me zal leren.
Het is weer december. Voor mij een tijd om te beschouwen wat het afgelopen jaar mij gebracht heeft. Wat heeft het leven mij gegeven, wat heb ik er mee gedaan, wat heeft het mij opgeleverd? De conclusie zal wel hetzelfde zijn als alle andere jaren. Ik heb veel opgestoken van wat het leven mij bracht, maar aan het eind van het jaar zit ik met meer vragen dan antwoorden. Dat zal wel nooit veranderen.