donderdag 11 oktober 2018

Proud



Een paar maanden geleden had mijn zoon zijn coming out. Voor hem betekende het het einde van een lange periode van twijfel, verwarring en onzekerheid. Voor ons betekende het een toegenomen kans op een schoonzoon. Maar het betekende vooral dat we een blije jongeman in ons huis hadden. Hij stuiterde van geluk dat hij eindelijk zichzelf had uitgevogeld.
Nu zoon zelf begreep hoe hij seksueel georiĆ«nteerd was wilde hij dat ook niet onder stoelen of banken wilden steken. Op werk, op school, bij vrienden, overal vertelde hij dat hij biseksueel is.

Ik ben blij en dankbaar dat hij zich veilig genoeg voelt zich openlijk te uiten. Ik ben blij dat hij niet het gevoel heeft zich te moeten verstoppen. Ik ben blij dat zijn openheid geaccepteerd en vaak gewaardeerd wordt.

Zelf heb ik het moeilijker met open zijn. Niet om zijn seksualiteit maar meer omdat het niets heeft veranderd. Mijn zoon is nog steeds dezelfde zoon. Hij is alleen een beetje meer zichzelf geworden.
Het is meer dat ik het niet ter zake doende vind. Wat voegt de mededeling  ”mijn zoon is bi.” aan een gesprek toe? Het is niet mijn geaardheid, niet mijn leven, niet mijn identiteit. Het is helemaal van hem en het is aan hem om dat wel of niet te vertellen.

Maar als ik eerlijk ben laat het mij niet onverschillig. Hoe hij zichzelf is, hoe hij zichzelf durft te tonen, hoe blij hij is dat hij weet wie en wat hij is. Het maakt me trots. Ik ben zo blij zijn moeder te mogen zijn. Vandaag is het coming out day. Het is tijd me niet langer te verstoppen.
He is out and I am proud!

zaterdag 6 oktober 2018

Een schier onmogelijke liefde


In het voorjaar was er plots een moment dat ik op was. Na jaren van zorgen voor de jongens, vechten tegen alles en iedereen voor erkenning, juiste zorg en een goede plek in de maatschappij voor ze en tobben met de gezondheid viel alles op zijn plek. De zorg was helemaal rond, de jongens zijn op weg naar hun eigen toekomst en de gezondheid werd stabiel. Er kwam rust en daarmee ruimte voor alle angst en onzekerheid die in mij huizen.

Kort samengevat: Het leven is mooi. Mijn leven is goed. Ik moet alleen nog een manier vinden er oprecht en volledig van te genieten. Ik ben op weg.


Op mijn weg heb ik wat dingen over mijzelf ontdekt. Een van de grootste ontdekkingen is toch wel dat ik echt heel graag wil verhuizen.
Niet dat ik geen fijne woning heb. Niet dat ik er ongelukkig ben. Het is een prima woonruimte. Ruim, ieder een eigen plek, comfortabel. Het is enkel  gevoelsmatig niet mijn thuis. Ik voel me niet op mijn plek.

Praktisch gezien zal het nog heel lang duren voor we kunnen verhuizen. Er is financieel niet echt veel ruimte om zoiets te doen. Maar een mens mag dromen.


Toen ik manlief vertelde dat ik op termijn wil verhuizen hebben we voor de grap Funda er bij gepakt. Wat nou als we financieel konden veroorloven wat we wilden, wat zouden we dan willen. Vrijstaand, liefst aan vaarwater, een wat ouder huis, een huis met karakter.

We klikten van huis naar huis en plots was het daar. Mijn huis. Mijn droomplek. Mijn utopie.

Dit huis heeft alles wat ik wil. Het bulkt van het karakter. Het heeft een fijne tuin aan vaarwater. Het heeft zelfs een boothuis. 

Er is maar een groot bezwaar. Het is ver boven zelfs ons meest stoutmoedige budget. Om hier te kunnen gaan wonen zal ik een heel flinke prijs in de staatsloterij moeten winnen.

Maar manmanman wat ben ik verliefd. Ik droom zelfs van dit huis. Ik heb het al drie keer helemaal ingericht. Ik heb er al wat bij gebouwd. Ik heb de verbouwplannen zelfs al weer herzien.


Liefde is een vreemde ziekte. Zeker als je stapelverliefd bent op een woning.