#wow deel 8, 2024

 

Het woord van afgelopen week is mij verre van vreemd. Gezien het feit dat ik deze blog een volle week later plaats dan dat het woord is verschenen geeft al aan dat ik mij zeer geregeld schuldig maak aan uitstelgedrag.

 

Uitstelgedrag: specifiek bij studeren ook wel studie-ontwijkend gedrag (‘sog’)) is het uitstellen van taken die men eigenlijk wil of moet doen en waarbij men weet dat het uitstel waarschijnlijk niet goed is en tot moeilijkheden of extra stress zal leiden. Daarom wordt dit soms ook irrationeel uitstel genoemd.

[bron https://nl.wikipedia.org/wiki/Uitstelgedrag]

 

Het zit een beetje in me, het uitstellen van dingen die gedaan moeten worden. Niet met opzet, tenminste, over het algemeen is het niet expres. Ik heb dan echt alle intentie om binnen afzienbare tijd te doen wat ik me heb voorgenomen. Alleen dat brein van mij he. Dat brein dat werkt nog wel eens tegen. Of eigenlijk niet weleens, mijn brein is mijn allergrootste valkuil.

Eerst vertelt het me dat ik me nergens zorgen over hoef te maken of er tegenaan te hikken want ik heb nog tijd zat. Dan vertelt het me dat ik eerst even wat anders moet doen en dan heb ik meer dan genoeg tijd. Dan zegt het dat ik toch nog even snel iets anders moet. Vervolgens raakt het in paniek en slaat lam. En plots ben ik zeven dagen verder en heb nog steeds geen blog.

 

Zoals het gaat met mijn blogs gaat het met veel in mijn leven. Zodra ik tijd zat heb om iets te doen komt er niets uit mijn handen en als het dan haast begint te krijgen sla ik vast. Om vervolgens op de valreep als een idioot aan de slag te gaan, me twee slagen in de rondte te werken om dan steen kapot het alsnog op tijd af hebben. Tenminste, als er een harde deadline is. Geen harde deadline kan zomaar betekenen dat het op den duur misschien weleens een keer als het meezit af komt.

 

Zoals eerder gemeld zitten we momenteel in een klusperiode. Morgen komen ze de keuken updaten. Een keer raden wat ik vandaag eindelijk heb gedaan.

#Wow deel 6, 2024

 

Jaren geleden zei een vriendin tegen mij: “Jij bent zo’n grappige tegenstelling. Je hebt je hoofd in de wolken en je benen tot aan je knieën in de Hollandse grond.” Ze had gelijk. Zoals wel vaker had ze me goed in de smiezen.

Het is namelijk waar. Ik ben weliswaar vreselijk nuchter maar geloof graag in sprookjes, dat er meer tussen hemel en aarde is, magie en eeuwige liefde.

 

Dat ik dus vreselijk met Valentijnsdag in de knoop zit moge duidelijk zijn. Mijn nuchtere blik is wars van de opgedirkte, suikerzoete, mega commerciële reclames, films en advertenties.

Valentijnsdag: is een dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met bijvoorbeeld cadeautjes, bloemen of kaarten. Valentijnsdag wordt gevierd op 14 februari. Paus Gelasius I riep in 496 14 februari uit tot de dag van de Heilige Valentijn.

wikipedia.org

Mijn  romantische inslag mag graag wegdromen bij verhalen over verliefde mensen die bijzondere dingen gaan doen. Ik smelt weg bij liefdes die mooie herinneringen maken. En stiekem hoop ik elk jaar weer dat ik door mijn grote liefde ga worden verrast. ( wie hem kent weet hoe groot die kans is.)

 

In alle vormen en maten vind ik liefde ge-wel-dig. Ik word week van opbloeiende liefde. Mensen die stapelverliefd zijn stralen zo prachtig, daar kun je toch alleen maar blij van worden?

Ik word sentimenteel van oude liefde. De tedere blik over het liefdevol ingeschonken kopje koffie. Het knikje als de ander iets verteld over hun vroegere jaren samen. De zachtheid als ze even snel naar de ander kijken. Een eenheid in liefde.

En dan is er nog de liefde van alledag. Dat is de liefde die me vertederd. Liefde van een mens voor een pasgeboren kind. Liefde in de snelle glimlach als iemand een appje leest van iemand van wie ze houden. De vanzelfsprekendheid in een zoen bij het elkaar tegenkomen. De stevige omhelzing bij verdriet. Genegenheid tussen mensen die elkaar graag mogen.

 

Ik houd van liefde tussen mensen. Dat laat me glimlachen van oor tot oor. Want ik ben een gelukkeling. Ik ken heel veel van die soorten liefde. Ik mag ze voelen. Ik mag ze ondergaan. Ik ben kind, ouder en geliefde. Ik heb het grote genoegen kleinkind te zijn  geweest. Ik ben vriendin, medestander, kennis die word gemogen.

Kortom, weg met de commercie. Lang leve de liefde!

#wow deel 6, 2024

 

Het nieuwe woord van de #wow sluit naadloos aan bij mijn  vorige blog. Het is namelijk één van mijn grootste sociale angsten dat ik mij hier schuldig aan maak.

 

Leedladder

1. Bij het leed van een ander reageren met : heb ik ook, maar veel erger.
2. ‘Ik heb een tante gehad’ verhalen.
3. De overtreffende trap van zelfmedelijden.

[bron: geen, zelfbedacht en verfijning of aanvullingen zijn welkom]

 

Zoals misschien niet iedereen weet is mijn medisch dossier nogal gevuld. Al van jongs af aan heb ik qua gezondheid niet altijd mazzel. Al op jonge leeftijd lag ik enige weken in het ziekenhuis. En dat heb ik een aantal keer herhaald. (Bijna) Nooit levensbedreigend, wel altijd ingrijpend.

 

Buiten die ziekenhuisopnames om heb ik eigenlijk altijd wel wat. Is het niet iets chronisch wat op speelt, heb ik wel weer een of andere rare beweging gemaakt, val gemaakt, een val voorkomen, iets gestoten of ik ben gewoon een beetje onhandig geweest met mezelf. Maar ook mentaal is het niet altijd pluis. En anders is er wel wat aan de hand met een van mijn gezinsleden.

 

Ik probeer zoveel mogelijk niet ‘die vrouw die altijd wat te klagen heeft’ te zijn maar soms ontkom je er niet aan je verhaal te doen. Ik begin tegenwoordig maar met de verontschuldiging dat het al met al wel een beetje veel is. Maar nog vaker resulteert het erin dat ik veel dingen niet vertel. Ik hoef geen medelijden. Ik wil niet zielig zijn. En bovenal wil ik niet boven aan de leedladder staan.

 

#wow deel 5, 2024

 

Een van de grootste dilemma’s van deze week was of ik deze #wow nog ging schrijven of me op het nieuwe woord zou storten. Maar ik denk dat het tijd is om met de billen bloot te gaan.

 

Dilemma: Een dilemma is een situatie of probleem waarin uit twee even onaantrekkelijke (of aantrekkelijke) alternatieven moet worden gekozen. De keuze kan daarom niet alleen op logische gronden gemaakt worden. De weg om uit een dilemma te geraken is dan ook vaak een zeer persoonlijke keuze.

[bron Wikipedia]

 

Het lijkt wel of mijn leven momenteel van keuzes aan elkaar hangt. Niet alleen zitten er aan woningverbetering talloze keuzes over bedrijf, materiaal, kosten, kleuren en andere belangrijke bijzaken, maar ook op het gebied van gezondheid en energie sta ik geregeld voor dilemma’s.

Er is nog een overeenkomst tussen de woningverbetering en mijn gezondheid. Het draait voornamelijk over energiebeheer. Het gaat bij beide om zo efficiënt mogelijk om te gaan met de beschikbare energie. En als je meer gebruikt dan er beschikbaar is moet je betalen.

 

Ik kwakkel al langer met diverse mankementen die een flinke invloed hebben op mijn energievoorraad. Energiereserves zijn zo goed als niet bestaand. En vorige week werd mijn neus weer even flink op dat feit gedrukt.

Na een paar weken flink zijn, doorzetten, inzetten op “beter” worden, ging het licht uit. Ik wilde te veel, te graag, te snel. Mijn lichaam stapte op de rem en ik werd flink ziek. Niet met verkoudheid. Snotteren of ander uiterlijk vertoon. Nee, hoofdpijn, spierpijn, een uitgeput gevoel en algehele malaise.

 

Ik haat het als mijn lijf dat doet. Ik weet dat het nut heeft. Ik weet dat het een functie heeft. Ik weet dat ik er niet tegen zou moeten vechten maar ik heb er zo’n hardgrondige hekel aan. Het laat me minderwaardig voelen. Alsof ik niet kan voldoen aan een minimumstandaard. En dan maakt het niet uit dat die standaard alleen in mijn hoofd zit of daadwerkelijk bestaat. Zo voel ik me.

En weet je, dat helpt geen ene moer. Want buiten dat mijn lijf dan instort, krijg ik het ook mentaal flink voor mijn kiezen. Er wordt mij een spiegel voorgehouden waar ik liever niet inkijk. Ik zal moeten erkennen dat wat ik wil, niet hetzelfde is als wat ik kan. En dat ik best kan blijven volhouden dat ik wat naweeën heb van covid en het effect op mijn bestaande condities, maar dat het misschien tijd wordt eindelijk aan mezelf toe te geven wat ik eigenlijk wel al wist.

Hoewel mijn symptomen misschien niet zo erg zijn als die van andere patiënten heb ik long covid. Lange tijd heb ik het ontkent omdat ik zoveel minder last heb dan andere mensen. Maar het schijnt geen competitie te zijn. Het lijkt niet uit te maken hoeveel last je hebt. Long covid is long covid en de effecten zijn wel gelijkend maar niet gelijk op ieder mens.