dinsdag 29 september 2015

Vandaag is rood de kleur van mijn kleding

Vandaag is het 'Dress red day'. Een dag waarop er aandacht wordt gevraagd voor hart- en vaatziekten bij vrouwen. Hoewel ik normaal wars ben van dit soort aandacht-vraag-momenten heeft 28 maart 2015 mij doen besluiten wel aan deze dag mee te doen en rood te dragen. De datum 28 maart 2015 heeft voor mij een bijzondere betekenis. Dit is de dag waarop ik een hartinfarct doormaakte.
Het verhaal van die dag is te lezen in een eerder blog, Zomaar een zaterdag

Ik zie mijzelf als een redelijk intelligent persoon met een grote interesse in medische zaken. Ik ben geen grote kenner, maar hou mij wel op de hoogte. Dat hartproblemen bij vrouwen zeer vaak niet worden herkend was mij dan ook zeker bekend. Maar dat zelfs ikzelf de symptomen niet herkende verbaasde mij zeer. Ik had altijd gedacht dat als ik ooit iets aan mijn hart zou krijgen ik dat toch wel zou weten. Niet dus.

Tijdens de revalidatie-periode hield mij dit erg bezig. Het infarct werd gekenmerkt als een ‘serieus event’ en toch was dit niet als een hartprobleem herkend. Waren mijn symptomen dan zo vaag en atypisch? Of was er hier iets anders aan de hand?

Ik ging op onderzoek uit. Zoals wel vaker was internet mijn grootste bron, maar deze bron viel nogal tegen. Ik vond geregeld informatie dat de symptomen bij vrouwen verschillen van die van mannen, maar wat mij vooral opviel is dat er geen van de symptomen stond aangemerkt als een rode vlag.

Ik dacht terug aan mijn eigen klachten. Ja, in zeker opzicht had ik al langere tijd meerdere symptomen. Ik had last van vermoeidheid. Ik voelde me al langere tijd ietwat duizelig en licht in het hoofd. En ja, ik had gemerkt dat mijn conditie achteruit holde. Ook de andere mogelijke symptomen had ik al meerdere dagen in meer of mindere mate.
Tegelijkertijd had ik al die symptomen al lang gecategoriseerd. Ik had het druk gehad. Het was een stressvolle periode. Ik zat niet lekker in mijn vel en had het gevoel tegen overspannenheid aan te zitten. En vergeet niet dat ik een hectisch gezin heb. Kortom, ik had mijn klachten allang gebagatelliseerd.

Volgens mij is dat een van de hoofdredenen waarom het lastig is deze klachten te koppelen aan een hartaandoening. Ze zijn zo vaag. Ze zijn ze veelvoorkomend. En ze zijn zo weinig kwaalspecifiek. 
Ik had net zo goed een sluimerende longontsteking kunnen hebben. Of een vervelende voorhoofds- of bijholte ontsteking. Of een heftige griep. Of een infectie van het een of ander. Of ,en daar was ik zelf wel een beetje bang voor, het zou heel goed tussen de oren kunnen zitten, oftewel psychosomatisch zijn.



Een andere vraag begon mij bezig te houden. Zijn er risicofactoren waardoor mijn symptomen hadden kunnen worden gekoppeld aan een infarct? 
Want van familiaire aanleg is geen bewijs met enkel een broer die ook op jonge leeftijd een infarct doormaakte. En ja, er was hoge bloeddruk bij mij vastgesteld maar daar werd ik succesvol voor behandeld. Er was geen sprake van groot overgewicht. Ik heb de menopauze nog niet doorlopen dus hormonaal is er geen reden voor verhoogd risico. En met roken was ik al enige tijd gestopt.

Tijdens mijn zoektocht kwam ik een voor mij onbekende risicofactor tegen, ernstige zwangerschapscomplicaties. Dat is toch niet iets wat ik met hartproblemen associeer. Weer wat geleerd.
Wat alle informatie die ik doornam mij vooral liet zien is dat we met z’n allen nog zo ontzettend weinig weten en snappen van hart- en vaatproblemen bij vrouwen. Dat er nog zo ontzettend veel onderzoek nodig is. Maar ook dat wij vrouwen eindelijk eens moeten ophouden met het niet serieus (laten) nemen van vage klachten. We laten ons te vaak met een kluitje in het riet sturen terwijl we eigenlijk wel weten dat we ons voor de gek laten houden.


Zelf ben ik niet veel opgeschoten met mijn zoektocht naar een verklaring. Ik leg me maar neer bij de woorden van een van de artsen die ik het afgelopen half jaar heb gezien: ”Wat heb jij een ontzettende pech gehad dat je zo jong al een infarct moest doorstaan.”







donderdag 3 september 2015

Vijf maanden later

Het is al even geleden dat ik voor het laatst geblogd heb. En het is lastig de draad weer op te pakken. Niet dat er niets te vertellen valt. Meer dat er zo veel te vertellen is dat het niet leuk meer is om te lezen. Ik zal mij dus moeten beperken en dat is lastig voor een breedsprakig iemand als ik. Maar ik doe mijn best.

De meest gestelde vraag de afgelopen weken is toch wel: ”Hoe gaat het nu met je?” Het meest gegeven antwoord is: ”Wisselvallig, maar nog steeds vooruit.”  En zo is het precies.
 
Het gaat niet elke dag goed. Ik voel me niet altijd prettig in mijn vel. De conditie laat het af en toe flink afweten. Mijn God wat ben ik enorm veel kilo’s aangekomen en wat gaan die er lastig af. De vermoeidheid overvalt me tijd en wijle. En soms vraag ik mij af 'Waarom?'.

En toch gaat het vooruit. Ik ben namelijk gestopt met mij verontschuldigen voor wat me is gebeurd. Ik ben ook gestopt met denken dat ik op heel korte termijn alles moet kunnen wat ik voor het infarct ook niet kon of deed. Soms betrap ik me er zelfs op dat ik mij niet verantwoord voor wat ik wel of niet doe. Heel af en toe denk ik zelfs dat ik eindelijk leer zonder schuldgevoel voor mijzelf te kiezen.

Nee, een hartinfarct krijgen is absoluut niet iets wat ik iedereen kan aanraden, maar het houdt me wel al vijf maanden lang een spiegel voor. Het laat mij mezelf zien zoals ik mij niet eerder kon zien. Het heeft me laten inzien dat ik heel graag wil leven en dat dat heel goed met mijzelf kan. Ik heb mij leren waarderen. En dat is een mooi neveneffect.