Soms gebeurt het me. Dan zie ik iets waarvan de gang van
zaken me enorm verbaasd. Meestal vraag ik dan even om verheldering waarna het
leven weer door kan. Soms zegt een voorgevoel me dat ik het beter kan laten
gaan zonder iets op te merken. Vaak luister ik daar naar maar soms ook niet. En
meestal levert dat een kater op. Vandaag was zo’n dag dat ik niet naar dat
voorgevoel luisterde. Niet slim.
Het moment dat ik mijn verbazing uitte kreeg ik een
antwoord met uitleg. Prima, nog niet helemaal helder maar vooruit. Tot ik zag
dat de opmerking waar ik op reageerde was weggehaald, evenals een opmerking in
dezelfde strekking. Toen ik ook nog eens zag dat de reactie op mijn reactie was
aangepast met een extra opmerking over iets wat ik ‘had kunnen zien’ in de tijd
van plaatsing van de weggehaalde reacties, werd ik een beetje opstandig. Ik
werd zo als drammende zeur weggezet! En met mijn domme hoofd besloot ik een pb
te sturen. Van mij hoeft de persoon niet aan de schandpaal maar ik wilde graag
aangeven dat ik de gang van zaken niet netjes vond.
Hoewel ik nog steeds vindt dat de persoon niet aan de
schandpaal hoeft vond ik de reactie die ik kreeg van dermate kwaliteit dat het
verkeerd schoot. Toen ik nogmaals aangaf dat het me niet om het resultaat ging
maar om de manier waarop kwam de klap op de vuurpijl “ik ben maar een eenvoudige
vrijwilliger die niet van zeurpieten houdt en ze verwijderd van facebook”.
Ik heb de persoon een fijne avond gewenst en probeer het
los te laten.
Rug = 1) Achterkant 2) Achterzijde van mens,
dier of boek 3) Bankbiljet van duizend gulden 4) Bargoens voor 1000 gulden 5)
Boekdeel 6) Deel van de romp.
Dit zijn de momenten waarop ik zo graag zo’n brede rug
zou willen hebben dat het er zo vanaf kan glijden. Helaas heb ik die niet. Nu
slaap ik de laatste dagen al niet briljant maar dit zijn dingen die mij wakker
houden. Heb ik dan iets verkeerd gezegd? Waren mijn motieven wel zo zuiver of
wilde ik toch mijn zin doordrammen? Had ik toch openbaar moeten reageren?
Hoewel ik weet dat alle antwoorden ‘nee’ zijn blijft het
knagen. In plaats van dat het mijn rug afglijdt nestelt het leed zich op mijn
schouders en vooral in mijn hoofd.
Ben ik nou de enige of hebben anderen ook last van het
gevoel dat ze in plaats van voor zichzelf opkomen een beetje in de rondte
spartelen en sputteren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten