donderdag 30 november 2017

#WOT 2017 deel 48

Vriendschap ~ 1) Affectie 2) Camaraderie 3) Genegenheid 4) Kameraadschap 5) Soort relatie

Wat een mooie gelegenheid om eens te verhalen over een van mijn langste en belangrijkste vriendschappen.

Twee weken in het nieuwe schooljaar stond er opeens tijdens de wiskundeles een nieuwe leerling in de klas. Toen de conrector haar had voorgesteld en gezegd dat ze mocht plaatsnemen keek ze wat opgelaten in het rond. Vanuit diverse plekken werd er geroepen: ” Hier, kom maar hier zitten.” Het enige wat ik deed toen onze blikken elkaar kruisten was naar de lege plek naast mij knikken. Ze keer niet verder rond maar liep naar de plek naast mij.
Er hing direct een goede, zelfs wat vertrouwde sfeer tussen ons. We werden niet meteen de dikste vriendinnen. Dat lukt bijna niet als je vanaf minuut een geclaimd wordt door de zelf uitgeroepen sociale meiden die haar wel eens welkom zouden heten in Coevorden.
Wat we wel deden was koffie drinken tijdens gym. We waren beiden nogal kneusjes en vaak ziek of geblesseerd. Toen we dat niet meer waren kwam het nogal eens voor dat we dat vergaten te melden op school en gingen weer lekker koffie drinken in plaats van gymen.

Aan het eind van dat schooljaar vertrok ik naar een andere school. Het contact bleef. Het werd zelfs inniger.
We zochten elkaar onregelmatig op. We communiceerden voornamelijk via brief. En toen we eventjes redelijk dicht bij elkaar in de buurt woonden gingen we ook af en toe op de bonnefooi langs. Het was vooral een vriendschap zonder verplichtingen.

In de jaren die volgden waren we getuige van elkaar pieken en dalen. Grote blijdschap werd gevierd. Verdriet gedeeld. Na mijn eerste positieve zwangerschapstest was zij de eerste die ik belde. Ze weet zelf nog precies waar ze in de Gamma stond toen ze opnam. Onze vriendschap was diep, liefdevol en vanzelfsprekend.

Het nadeel van vanzelfsprekend is dat er wel eens wat mis kan gaan. Marijke verhuisde nog al eens en had een reputatie op het gebied van dingen vergeten en op grandioze wijze  kwijt raken.
Snel na de geboorte van onze jongste zijn wij verhuisd. Toevallig verhuisde Marijke ook in die periode. Het ondenkbare gebeurde. Ze raakte mijn nieuwe adres kwijt en haar telefoon met mijn telefoonnummer ontplofte. Anderhalf jaar spraken we elkaar niet.
Toen ik trouwplannen had begon het gemis te knagen. Een tijdje geen contact oké, maar trouwen zonder haar erbij te hebben? Die ene vriendin waarmee ik vanaf mijn zestiende alles had gedeeld? Nee, ondenkbaar.

Ik begon te zoeken naar aanknopingspunten maar liep vast. Ik sprak erover met mijn moeder die mij vroeg tot waar ik was gekomen. Naar waarheid antwoorde ik. “De laatste keer werkte ze bij de belastingdienst maar om daar nou naar toe te bellen.” Wat ik niet deed, deed mijn moeder wel. Dat vertelde ze alleen niet aan mij.

Vlak voor de bruiloft kreeg ik een ingeving. Ik ging op zoek naar mijn oude adresboekje en vond wat ik zocht. Het telefoonnummer van haar ouders. Helaas nam er niemand op.
Toen ik dit onderweg naar mijn vrijgezellenfeestje vertelde vond ik mijn andere vriendinnen wat lauw reageren. Aan de andere kant, zij zaten samen met mij in een auto om naar een door hun georganiseerd feestje te gaan. Niet aardig van mij.

Het feestje was bij Holland Casino in Groningen. We gingen er eerst een hapje eten. Ik bestelde een rode wijn en verdiepte me in de kaart. Een serveerster kwam klungelig aanlopen.  Ik wierp een blik en dacht:” Wat een raar mens.” En direct er achter aan: ”Dat is geen raar mens. Dat is Marijke!”
Ja dat was ze echt! Gekleed in Holland Casino-uniform, met pruik op en neptandjes in, maar het was haar echt. Als een astmatische zeehond geluid uitstotend vloog ik haar  van pure vreugde om de als. Ik kon geen normaal woord meer uitbrengen.


Tot op de dag van vandaag ben ik mijn moeder dankbaar dat ze een belastingkantoor heeft laten zoeken naar ‘Marijke Mulder, kan me niet schelen hoeveel M. Mulders je er hebt werken, dan verbind je me maar door tot ik de goeie heb’.






Geen opmerkingen:

Een reactie posten