#wow deel 5, 2024

 

Een van de grootste dilemma’s van deze week was of ik deze #wow nog ging schrijven of me op het nieuwe woord zou storten. Maar ik denk dat het tijd is om met de billen bloot te gaan.

 

Dilemma: Een dilemma is een situatie of probleem waarin uit twee even onaantrekkelijke (of aantrekkelijke) alternatieven moet worden gekozen. De keuze kan daarom niet alleen op logische gronden gemaakt worden. De weg om uit een dilemma te geraken is dan ook vaak een zeer persoonlijke keuze.

[bron Wikipedia]

 

Het lijkt wel of mijn leven momenteel van keuzes aan elkaar hangt. Niet alleen zitten er aan woningverbetering talloze keuzes over bedrijf, materiaal, kosten, kleuren en andere belangrijke bijzaken, maar ook op het gebied van gezondheid en energie sta ik geregeld voor dilemma’s.

Er is nog een overeenkomst tussen de woningverbetering en mijn gezondheid. Het draait voornamelijk over energiebeheer. Het gaat bij beide om zo efficiënt mogelijk om te gaan met de beschikbare energie. En als je meer gebruikt dan er beschikbaar is moet je betalen.

 

Ik kwakkel al langer met diverse mankementen die een flinke invloed hebben op mijn energievoorraad. Energiereserves zijn zo goed als niet bestaand. En vorige week werd mijn neus weer even flink op dat feit gedrukt.

Na een paar weken flink zijn, doorzetten, inzetten op “beter” worden, ging het licht uit. Ik wilde te veel, te graag, te snel. Mijn lichaam stapte op de rem en ik werd flink ziek. Niet met verkoudheid. Snotteren of ander uiterlijk vertoon. Nee, hoofdpijn, spierpijn, een uitgeput gevoel en algehele malaise.

 

Ik haat het als mijn lijf dat doet. Ik weet dat het nut heeft. Ik weet dat het een functie heeft. Ik weet dat ik er niet tegen zou moeten vechten maar ik heb er zo’n hardgrondige hekel aan. Het laat me minderwaardig voelen. Alsof ik niet kan voldoen aan een minimumstandaard. En dan maakt het niet uit dat die standaard alleen in mijn hoofd zit of daadwerkelijk bestaat. Zo voel ik me.

En weet je, dat helpt geen ene moer. Want buiten dat mijn lijf dan instort, krijg ik het ook mentaal flink voor mijn kiezen. Er wordt mij een spiegel voorgehouden waar ik liever niet inkijk. Ik zal moeten erkennen dat wat ik wil, niet hetzelfde is als wat ik kan. En dat ik best kan blijven volhouden dat ik wat naweeën heb van covid en het effect op mijn bestaande condities, maar dat het misschien tijd wordt eindelijk aan mezelf toe te geven wat ik eigenlijk wel al wist.

Hoewel mijn symptomen misschien niet zo erg zijn als die van andere patiënten heb ik long covid. Lange tijd heb ik het ontkent omdat ik zoveel minder last heb dan andere mensen. Maar het schijnt geen competitie te zijn. Het lijkt niet uit te maken hoeveel last je hebt. Long covid is long covid en de effecten zijn wel gelijkend maar niet gelijk op ieder mens.