bijzondere tijden

Aan het begin van de coranatijd bedacht ik me dat het erg mooi zou zijn als ik elke dag van deze bijzondere periode vast zou gaan leggen. Misschien in de vorm van een dagvoorbijhoroscoop, of gewoon een persoonlijk blogje, of misschien wel heel privé in een dagboek. Herinneringen maken.

 

Het is er niet van gekomen. Nou gebeurt mij dat vaker dat ik prachtplannen heb maar dat de uitvoering een beetje op zich laat wachten, maar deze plannen kwamen helemaal niet van de grond. Het lukte me niet op te schrijven wat er gebeurde, hoe het voelde en wat deze gekke tijd met mij deed. Ik blokkeerde.

 

Nu de dreiging wat minder acuut begint te voelen, merk ik dat er weer ruimte komt in mijn hoofd om te gaan ordenen. En met dat ordenen komt de grote wens op te schrijven wat er in mij omgaat. Ik ben toe aan delen.

Niet wat er van dag tot dag gebeurde. Niet hoe bijzonder, vreemd en gek deze tijd is. Niet wat mijn mening over alle regels en reacties daarop is. Wel dat er bij ons vooral veel andere dingen aan de hand waren die enkel wat meer bijzonder waren door de tijd waarin ze gebeurden.

 

Zo hadden wij twee zonen die min of meer verplicht mochten gaan uitkijken naar een andere opleiding. Dat was best een uitdaging zonder voorlichtingsavonden, open dagen en meeloopdagen. Ze zijn er allebei uit maar er zit toch wel wat nattevingerwerk in de keuze. We gaan er maar van uit dat hun intuïtie ze de goede kant op heeft geleid en dat ze komend schooljaar eindelijk wel op de voor hen juiste plaats zitten.

 

Een andere uitdaging was dat mijn moeder tot drie keer toe opgenomen werd in het ziekenhuis. Normaal al niet leuk maar in coronatijd best wel erg onprettig. Helemaal als je dan bedenkt dat al haar kinderen tot risicogroepen behoren.

We hebben best zitten puzzelen hoe we ons aan de coronamaatregelen konden houden terwijl we tegelijkertijd niet onze moeder verwaarloosden. De vraag: ”Wat is wijsheid?” is hier best vaak gesteld.

Met moeders is het allemaal goed gekomen en ze huppelt ondertussen weer vrolijk rond in haar eigen huisje.

 

Langzamerhand begint iedereen in ons huishouden zijn draait weer te vinden. De kinderen werken volop en manlief streept de dagen af tot zijn vakantie. Bijna als vanouds.

Bijna. Want helaas speelt bij mij momenteel de Crohn op. Al voelt dat ook wel een beetje als vanouds. Net als iedereen zijn draai heeft gevonden en het gezinsleven een soort van op rolletjes loopt wordt mijn lijf opstandig.

Hoogste tijd om het zorgen en regelen weer even wat meer los te laten. Opnieuw leren vertrouwen dat het allemaal wel goed komt met die kindertjes van mij. Ze stuiteren niet voor niks, dat is om te zorgen dat ze altijd weer op hun pootjes op het voor hen juiste pad terecht komen.