Hoe het gaat

Het is een tijdje geleden dat ik van me heb laten horen. Ik was wel af en toe op facebook. En soms liet ik mij zien op twitter maar op mijn blog was ik opvallend afwezig. Niet omdat er niets te melden viel, maar vooral  omdat ik even niet wilde delen. Of eigenlijk niet durfde. Want wie wil nou lezen dat het niet zo goed gaat met iemand. Wie wil lezen bij iemand die steeds weer in herhaling valt over dingen die niet goed gaan. Want alles wat hier gebeurde is allemaal al eens eerder hier gebeurd.

Het gaat dus eigenlijk niet zo goed met mij. Niet dat het slecht gaat, maar het gaat vooral ook niet goed. Preciezer uitleggen gaat niet lukken. Het is zo als het er staat. En daar baal ik van. Ik hou niet van negatief. Ik heb een hekel aan doemdenkers. Ik vind het vervelend als iemand niets positiefs te melden weet. Oftewel, ik vind mijzelf verschrikkelijk niet leuk momenteel.

Wat is er dan toch allemaal voor verschrikkelijks aan de hand bij ons? Tja, niet zo veel. Het gaat alleen niet zo soepeltjes als ik graag zou willen. Het leven overkomt mij vooral. En als er iets is wat een controlfreak niet leuk vindt is het dat het leven zomaar binnenvalt en overkomt.

Maar dat is dus wat er hier gebeurd is. Hoewel ik mijn best heb gedaan mij gedegen voor te bereiden op de periode na de zomervakantie werd het een heel drukke, vermoeiende en bij vlagen zeer heftige periode.

Alle veranderingen vergden veel van de jongens. Want hoewel hij het uitstekend doet kostte het de oudste toch behoorlijk wat energie om te wennen aan het reguliere onderwijs. En het kost nog steeds veel energie om zich staande te houden.

En hoewel middelste op speciaal onderwijs bleef en dezelfde mentor heeft als afgelopen schooljaar heeft hij het heel moeilijk met de nieuwe locatie en daarbij horende veranderingen. Het jaarlijks terugkerende verzet tegen de regels, afspraken en grenzen van de mentor was dit schooljaar dan ook een stuk heftiger dan andere jaren. En de strijd is nog niet helemaal  gestreden.

De jongste blijkt dit jaar het grootste zorgenkindje. Het valt me zwaar hoeveel moeite het hem kostte zich te voegen in de structuur van een reguliere brugklas. Vooral het uitleggen van de ongeschreven sociale regels vergde de eerste weken veel tijd en energie. (bijvoorbeeld wanneer klikken nou eigenlijk klikken is)Daarna kwam de strijd zijn negatieve zelfbeeld. Een strijd die bij lange na niet is gestreden maar waar voorlopig de positieve blik de overhand heeft. En al die tijd proberen we hem te helpen zijn huiswerk te plannen, zijn boeken mee te nemen, zijn gymkleren mee naar huis te nemen, zijn digitale werk op mail te zetten, zijn agenda bij te houden, enzovoort. Nu weet ik dat alle ouders van brugklassers dit tegenkomen maar ik durf te stellen dat het bij hem net een streepje vaker voorkomt dan bij de gemiddelde brugsmurf.

Gelukkig is hij op de goede weg, maar het kost veel energie iedere dag opnieuw hem op te peppen, moed in te praten en alles wat wel goed gaat te laten zien. Heel veel energie.

Wat vooral ook niet hielp is dat mijn gezondheid juist op dat moment zeer te wensen overliet. Vooral de daarmee samenhangende vermoeidheid maakte het extra lastig.

En uiteindelijk heeft dat alles met wat bijkomende ergernisjes, irritaties en het ‘gewone’ dagelijkse leven toegeslagen. Ik ben moe, ik ben emotioneel, ik ben moedeloos, ik ben radeloos, ik ben op. En eigenlijk schaam ik me daar voor. Misschien is schamen niet helemaal het juiste woord, maar ik heb wel sterk het gevoel dat ik mezelf teleurstel. Hoe hard ik mijn best ook heb gedaan, ik heb mij niet staande kunnen houden. En daar heb zeker de pest over in.

Wordt zeker vervolgd