Jarenlang ben ik een fervent bibliotheeklezer geweest. Vaak
tot grote tevredenheid maar soms deed de staat van de boeken mijn hart bloeden.
Een stuk gelezen boek heeft zo zijn charme maar een mishandeld boek laat een
heel andere indruk achter.
Waar een stukgelezen boek tevreden en voldaan
aanvoelt bij een losgelaten rug, een klein scheurtje in een bladzijde of een
beduimelde afdruk, zo is de pijn van een boek waar rücksichtlos een pagina uitgescheurd
is. En het verschil is zo duidelijk te zien dat ik mij wel eens heb afgevraagd
waarom zo’n boek direct bij het inleveren niet meteen naar de
boeken-eerste-hulp is gebracht. Zo’n boek verdient liefde en aandacht voor
herstelwerkzaamheden. De mishandeling is nog steeds zichtbaar maar de tijd die
in het helen is gestopt verzacht de pijn.
Wat mij nog meer stoorde waren de aandachtsstreepjes en
neergekladde opmerkingen, vaak met pen, die mijn onbevangenheid waarmee ik aan
het boek begon teniet deden. Ze stuurden
mijn gedachten, plantten een mening in mijn hoofd, bepaalden voor mij wat wel en
niet ter zake deed.
Voor mij zijn boeken als een mooie auto. Het zijn
gebruiksvoorwerpen en dus mag sporen van gebruik zien. Het geeft een boek zijn
eigen charme. Ook een ongeluk vind ik naar maar ook dat draagt bij aan het verhaal wat het aanzicht van een boek
uitdraagt. Maar opzettelijk schade toebrengen in welke vorm dan ook, is
vandalisme. Of pure afgunst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten