De ijsberg

Het is een paar maanden geleden dat mijn vader is overleden. Het verdriet is nog steeds groot. Niet meeslepend groot, maar meer groot net onder de oppervlakte. Verdriet als een ijsberg.

Het leven gaat gewoon zijn gangetje maar er is voor altijd iets veranderd. Voor mij voelt voor het eerst een ouder verliezen exact het tegenovergestelde als voor het eerst moeder worden.

Toen onze oudste zoon werd geboren veranderde iets in mij voor altijd. Daar lag een persoon die was ontstaan uit stukjes van mij en stukjes van manlief. Een deel van mij was een nieuw leven geworden. Via mij was er een lijn naar de toekomst. Hoewel de wereld hetzelfde bleef veranderde mijn kijk erop, want ik veranderde. Toen papa overleed raakte ik een stukje van de lijn naar het verleden kwijt. En hoewel veel hetzelfde bleef veranderde ik. Niet groots en meeslepend maar wel definitief.

Gisteravond was ik met oudste in de stad. Traditiegetrouw bandjes kijken op het pleinenfestival van Donderdag Meppeldag. Het thema ‘Streektoal’ sprak me niet enorm aan. Normaal gesproken ben ik niet zo’n fan van streektaalbands.

Dat gezegd hebbende moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik wel het gros van de nummers ken en met plezier voluit meezing. Vooral het aantal nummers van Normaal wat ik woordelijk kan meezingen is indrukwekkend. Dat realiseerde ik mij gisteravond weer eens. Elk nummer van Normaal wat werd ingezet kon ik meezingen. En ik wist, dit is volledig de schuld van mijn vader. Zijn liefde voor Piratenmuziek is mij gepasseerd maar zijn liefde voor de muziek van Normaal heeft mij toch ietwat geïnfecteerd.

Plots kwam er een herinnering boven. Mijn vader, mijn ome Henk, mijn nichtje Liane en ik met z’n vieren in de Bonte Wever in Slagharen bij een concert van Normaal. De herinnering raakte me want ik besefte direct hoe veel er was veranderd. De Bonte Wever bestaat niet meer, Normaal is gestopt, ome Henk is twintig jaar geleden overleden en ook papa leeft nu niet meer.

Bam! Daar was het weer, het grote verdriet. Dat verdriet wat zomaar uit het niets boven komt drijven om een flinke dreun uit te delen. Het verdriet wat mijn ogen laat tranen en het gemis pijnlijk voelbaar maakt. En ik weet dat het altijd zo zal blijven. Het verdriet en het gemis zal er altijd zijn, want ik ben ooit eens begonnen als een stukje van hem en dat stukje is zijn oorsprong kwijt.