Swingen en meer

Het is een wisselvallige week geweest. Niet alleen voor wat betreft het weer, maar vooral ook qua humeur. Ik swing wat af tussen tranen in de ogen en lach, tussen zwaar geërgerd en giebelend om mijn eigen gedrag.

Op Koningsdag ben ik behoorlijk passief. Ik hang wat voor de tv en vind mezelf heel erg zielig. Maar ergens in de middag ben ik mezelf zat. Ja natuurlijk kan ik blijven hangen en mezelf zielig vinden, maar ik kan ook proberen mezelf aan te zwengelen en op de fiets even naar de stad gaan. Ben ik dan na een half uur moe, dan ben ik na een half uur moe. Maar van passief hangen en alles maar laten wezen word ik ook niet beter.

Ik ben inderdaad op de fiets gestapt en samen met de twee jongste mannen naar de stad gefietst. Zij hebben zich even flink uitgeleefd op de opblaasbare hindernisbaan terwijl ik met vriend Jan die ik daar tegenkwam een bier dronk. En ja, ik was na een uur heel moe, maar wat was dat een lekker biertje.

Ook de dagen er na swing ik wat af. De ene keer letterlijk, de andere keer ernstig figuurlijk. Maar toch voelt het als een vooruitgang. Tot die tijd voelde ik namelijk vooral gelatenheid. ‘Een infarct? O,goh.’

“Ben ik geschrokken?  Geen idee eigenlijk.’

‘O het was een ‘serious event’? Goh, dat is me wat.’

‘Maatschappelijk werk valt zeer aan te bevelen? Nou vooruit, dan doen we dat.”

Alles was onwerkelijk. Alles voelde onwerkelijk. Eigenlijk was ik gevoelsmatig met stomheid geslagen. En dat is doorbroken. Weg is de stilte in mij als iemand mij vraagt hoe het gaat. Maar daardoor komt er ook weer ruimte voor echte vrolijkheid en oprecht genieten. En dat zal ook vast wel weer in proportie schieten.

Donderdag begint het echte revalidatiewerk. In de ochtend is er een voorlichtingsbijeenkomst. Best confronterend dat slechts twee van de twaalf aanwezige hartpatiënten vrouw is. En over leeftijd hebben we het maar helemaal niet meer.

Ook de film die we kijken is behoorlijk confronterend. Misschien niet meteen op dat moment maar al op weg naar de auto hebben manlief en ik een diepgaand gesprek wat dit infarct tot nu toe met mij heeft gedaan. Ik benoem zelfs voor het eerst mijn zorgen over mijn gelatenheid, mijn tja-het-zal-allemaal-wel-gevoel en mijn irritatie dat iedereen zo nodig moet vertellen dat ik ze zo heb laten schrikken en ik me nog verontschuldig ook.

’s Middags mag ik fysiek aan de bak bij mijn eerste bewegingssessie. Het valt me niks tegen. Het fietsen gaat me redelijk af, al voel ik de bovenbenen flink. Het daarop volgende spelmoment (knotsenhockey) gaat ook goed al ben ik af en toe iets te fanatiek en moet ik even een tandje terug schakelen. Na afloop ben ik behoorlijk bezweet en dat schijnt heel goed te zijn. En de spierpijn de volgende dag bevestigt nogmaals dat ik flink mijn best heb gedaan.