maandag 19 maart 2012

Redelijk of niet?


Ik ben een redelijk mens. Als je mij met argumenten aanspreekt op mijn meningen of keuzes ben ik altijd bereid te luisteren. Ik ga zelfs nog verder dan dat. Ik ben volledig bereid mijn mening bij te stellen of mijn keuzes te herzien. Zelf vind ik dit een van mijn beste eigenschappen. Het stelt mij in staat mijn eigen argumenten onder ogen te zien en eventuele vooroordelen aan de kant te zetten.
Maar zoals altijd zit er aan deze goede eigenschap ook een slechte kant. In de tijd waarin ik veel en ingrijpende beslissingen moest nemen, voedde mijn redelijkheid mijn onzekerheid. Bij elk argument wat een ander aandroeg sloeg de twijfel over mijn keuze toe. Als er dan nog een argument op tafel kwam, steekhoudend of niet, won mijn onzekerheid het en maakte een andere keuze. Dit pakte in een aantal gevallen niet goed uit. De keuzes die ik had gemaakt voelden niet als de mijnen waardoor ik er niet 100 % achter stond. Niet erg handig als je wel op deze keuzes wordt aangesproken.
Vlak voor het tijdstip waarop ik overspannen werd verklaard, zag ik nog een nadeel van mijn eigen redelijkheid. Omdat ik zelf mijn best deed altijd redelijk te zijn, zag ik pas laat in dat daar geregeld onredelijkheid tegenover werd gezet. Men kwam wel met argumenten maar als ik deze had weersproken of zelfs weerlegd kwam men niet met nieuwe argumenten maar herhaalde gewoon de oude. Ondanks al mijn redelijkheid werd er dus niet geluisterd naar mijn argumenten voor of tegen iets, men ging er van uit zelf de wijsheid in pacht te hebben en ik was waarschijnlijk te dom, te geƫmotioneerd of te koppig om dat in te zien. En daar had ik helemaal geen zin meer in. Je mag van mij alle redelijkheid verwachten die ik in me heb maar dan verwacht ik dat je mij precies hetzelfde geeft. Blijven onze standpunten dan toch verschillend dan zullen we allebei moeten accepteren en respecteren dat we van mening verschillen. Punt.
Het blijkt dat deze houding niet erg prijs gesteld wordt. Vooral in hulpverleningsland stuit het geregeld op onbegrip. Het heeft me zelfs meerdere keren in een heftig conflict gebracht. Er werd mij gevraagd een keuze te maken waar mijn gevoel en mijn verstand het niet mee eens konden zijn. Ik slikte mijn emotie weg en sprak ze aan op hun argumenten, vertelde waarom ik het niet met hun argumentatie eens was. Dat werd niet op prijs gesteld. Iedere keer werd me voor de voeten geworpen dat ik niet zo onredelijk moest zijn en hun kant van de zaak moest bekijken. Het zal geen verrassing zijn dat zo een opmerking erg kwetst als je continu bezig bent met het afwegen van je eigen en hun argumenten en dus de discussie in alle redelijkheid hebt gevoerd. Nu ben ik intelligent genoeg om te weten dat deze mensen op dat moment net zo uit emotie reageren als elk ander mens wat meent het beste voor te hebben met de ander, maar toch doet het zeer. Tegelijkertijd is zo’n opmerking weer een uitstekende voedingsbodem voor mijn altijd aanwezige onzekerheid. Ben ik echt wel zo redelijk als ik zelf denk? Houd ik niet veel te koppig vast aan mijn eigen overtuiging? Heb ik deze beslissing uit emotie genomen? Uiteindelijk is de conclusie toch dat geen van voorstaande het geval was, maar voordat ik zover ben zijn we al snel weer 3 slapeloze nachten verder.
Van deze conflicten heb ik geleerd toch weer wat minder voortvarend in discussies te stappen. Kort geleden is mij gevraagd een beslissing te herzien (dat gebeurt nog al eens als je met hulpverlening te maken hebt) Ik heb geluisterd naar de argumenten, heb ze een keer herhaald en gezegd dat ik erover na zal denken en hun argumenten zal meenemen in mijn afweging. Dit alles heb ik gedaan en ik heb besloten mijn keuze niet te herzien.
Wat denk jij, is dat onredelijk of mag ik grenzen stellen aan mijn eigen redelijkheid?

6 opmerkingen:

  1. De hulpverleningsinstanties hebben het niet altijd bij het rechte eind. Jij weet per slot wat het beste is voor je kind(eren) of je hele gezin of voor jezelf. Soms moet je je eigen gevoel/redelijkheid laten spreken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. het blijft lastig, want hoe verweer je jezelf als 'men'stelt dat je onredelijk bent?

      Verwijderen
    2. Gewoon bij je stanpunt blijven? Meis, ik weet dat je een hele goede kijk hebt op wat je van de hulpverlening verwacht en wat je op dat gebied van je zelf verwacht. Ik geef Jeanet helemaal gelijk. RAMBAM!! hele goede. Geef je gevoel een kans.

      Verwijderen
  2. Lieverd, als ik vanuit mijn werk spreek, vind ik het niet onredelijk als je je keuze niet herziet. Wat vooral belangrijk is, is dat het voor jou goed voelt. Jij weet immers wat het beste is, daar heb jij een radar voor. Laat ze in hulpverleningsland het rambam krijgen, daar zetten ze zich maar over heen. Niet alles kan gaan zoals zij het willen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nadeel is dat jij me goed kent. Jij weet dat ik af en toe tot in het onredelijke het standpunt van de andere partij kan zien en begrijpen. Jij weet dus dat zo'n keuze bij mij niet zomaar komt. En dat betwijfel ik in de huidige discussie.
      Maar uiteindelijk kunnen ze ook echt wel het rambam krijgen hoor. Ik vind mijn argumenten namelijk zwaarder wegen dan die van hen.

      Verwijderen
  3. Misschien zou een betere eindvraag zijn: Hoever moet je gaan in je redelijkheid. Is het echt onredelijk om daar grenzen aan te stellen?

    BeantwoordenVerwijderen