Deken der tolerantie

 

Een groot deel van mijn leven heb ik gedacht dat we een geëmancipeerd land waren. Nederland was misschien niet ideaal en er waren echt wel dingen die veel beter konden maar het grondrecht te mogen zijn wie je bent leek mij goed gewaarborgd.

In de loop der jaren kreeg ik wel het idee dat de deken van tolerantie die we graag over ongemakkelijke dingen legden maar dun was. Tolerantie leek meer op een manier om te kunnen observeren en controleren dan een beschermende laag tegen kou en kritiek van buitenaf.

Maar hoe weinig tolerantie beschermt tegen haat , discriminatie, onbegrip en ongemak van anderen zag ik pas echt in toen mijn kinderen uit de kast kwamen als ‘niet hetero of cis’.

 

Ik werd mij er van bewust dat de mantel der tolerantie een middel was om niet te hoeven accepteren dat homoseksualiteit bestaat, dat transgender personen geen karakter in een sprookje maar echte personen zijn, dat intersekse personen geen mislukte jongens of meisjes zijn maar stuk voor stuk mensen met evenveel bestaansrecht als anderen.

Tolerantie is niets anders dan een scherm tussen ‘normalen’ en ‘anderen’.

 

Op dit moment leven we in een land waar een homoseksueel persoon in een parlementsverkiezing de meeste stemmen heeft gekregen. Voor een deel van de bevolking voelt dit zo bedreigend dat ze de deken der tolerantie hebben afgeworpen en openbaar de meest ranzige opmerkingen menen te moeten maken over de geaardheid van de beoogd minister-president. In deze aanvallen op de persoon is nog weinig beschaving terug te lezen.

Ze lijken trotser te zijn op hun haat dan op de verworven vrijheden in ons land waardoor deze uitkomst mogelijk is. Ze lijken liever terug te keren naar een tijdperk waarin personen zorgvuldig in de kast bleven zodat ze kunnen blijven pretenderen tolerant te zijn.

 

Helaas voor hun hebben wij, de stille meerderheid, al lang gezien dat jullie zogenaamde tolerantie en beschaving een heel grote overeenkomst hebben met de vriendschap van Het Goede Doel, een pakketje schroot met een dun laagje chroom.

 

 

 

Van 1945 tot nu: De Roze Canon

 

Mijn oudste kind is nogal van het uit leggen. Tim kan zich niets leukers voorstellen dan zijn moeder te onderwijzen, nieuwe dingen te vertellen, of oude dingen maar dan vanuit zijn visie.

In de loop der jaren heeft hij me al heel veel regenboogbegrippen uit gelegd. Sommige waren duidelijk en makkelijk te begrijpen. Anderen waren een stuk abstracter en vergden wel eens wat van mijn voorstellingsvermogen. Maar altijd zette zijn uiteenzettingen mij aan het denken.

 

Eén van de dingen die me steeds weer opviel aan gebeurtenissen was dat ze relatief kort geleden waren.  Van een aantal van de grote veranderingen in rechten kan ik me zelfs herinneren dat ze in het nieuws waren. Wat ik vooral besefte was dat ik zo weinig afwist van de geschiedenis van de rechten van LHBTIQ plussers.

 

Vorig jaar kwam de regenboogambassadeur bij onze stichting langs en vertelde over ’80 jaar vrijheid’. Hij was erg enthousiast over de kranslegging bij een officiële herdenking en spoorde ons aan eens na te denken over wat 80 jaar vrijheid eigenlijk in houdt voor de LHBTIQ+ personen.

Meteen maakte mijn hoofd een bruggetje naar de onwetendheid over hoe de huidige vrijheid eigenlijk tot stand is gekomen. Want dat er in 1945 niet meteen gelijke rechten voor iedereen waren is wel bekend maar hoe zijn we dan bij de huidige regelgeving gekomen? En wanneer?

 

Eenmaal thuis begon ik diverse manieren te verzinnen om deze belangrijke geschiedenis in beeld te krijgen. Het idee voor de Roze Canon werd geboren.

 

Bijna een jaar later is de Roze Canon af. Tien kleurige banners vertellen de ontwikkeling van de LHBTIQ+ rechten van 1945 tot 2025.

Ze laat zien dat de geschiedenis nog jong is, vaak jonger dan we beseffen. Maar het laat ook zien dat liefde zich niet onzichtbaar laat maken. Dat personen niet verdwijnen omdat ze iemand zich ongemakkelijk voelt door hun bestaan.
Maar vooral toont de Roze Canon een reis naar echte gelijkheid, ongeacht huidskleur, geloof, gender of seksuele oriëntatie.

 

De Roze Canon gaat op reis! Wil je de Roze Canon tentoonstellen stuur een mail naar info@stichtingregenboogmeppel.nl voor meer informatie.

Het Regenboogsymposium

 

Donderdag 16 oktober stonden mijn oudste en ik met tien banners om en onder de armen in de parkeergarage van de Nieuwe Kolk. De Roze Canon en wijzelf kregen onze grote vuurdoop bij het Regenboogsymposium van Stichting ARA. En ik moet bekennen dat ik het heel spannend vond.

 

Ik ben me ervan bewust dat de Roze Canon al in Meppel te zien is geweest maar dit was de eerste keer dat we deze op een evenement van deze omvang in de Regenbooggemeenschap toonden.
En voor mij was het de allereerste keer dat ik, samen met Tim, een workshop mocht leiden.

 

Het symposium had als onderwerp ‘Ouders van Kind uit de Kast’ en trapte af met drie lezingen. Eén vanuit de wetenschap, één vanuit de praktijk en één vanuit ervaringen. Hoewel veel informatie bekend was bij mij blijft het emotioneel. 

Het is ook niet niks. Er wordt gesproken over mijn kinderen, over mijn liefde voor hen, over zaken die wij samen tegenkomen. En of dat nou wetenschappelijk onder de loep wordt genomen of vanuit een ouder beschouwd, dat doet veel met me.

 

Na drie lezingen en een korte onderbreking was het tijd voor de workshoprondes. Hoewel ik heb geprobeerd geen verwachtingen te hebben ging het boven verwachting.

Het doel van onze workshop was een gesprek op gang brengen waarin deelnemers zich gezien en gehoord voelen. We hebben vooral vast kunnen stellen dat inclusie verder gaat dan alleen het kind wat uit de kast is gekomen. Dat het belangrijk blijft elk gezinslid te blijven zien en horen. En vooral ook met elkaar in gesprek blijven, hoe oud de kinderen ook zijn, zodat er voor iedereen een veilige basis blijft.

Ook op persoonlijk vlak waren de workshops een succes. Ik heb het erg leuk gevonden om op deze manier een gesprek te leiden. Tim en ik bleken een goed team wat elkaar in evenwicht hield. Samen hebben we veel opgestoken van dit symposium.

 

Stichting ARA, dank je wel voor de uitnodiging en de kans zowel de Roze Canon als onszelf in het voetlicht te brengen. We kijken uit naar de dingen die jullie symposium ons gaan brengen!

 

 

De vlag uit

 

Het is Regenboogweek en al sinds de start op vrijdag hangen we elke ochtend de Regenboogvlag buiten. Het is de enige in ons stukje straat en valt daardoor aardig op.

Ik ben het bed aan het verschonen en wanneer ik de kussen te luchten leg zie ik een man met een hond voorbij lopen. Terwijl hij naar onze vlag kijkt verschijnt er een vage glimlach op zijn gezicht. Dan ziet hij mij naar hem kijken en wendt snel zijn blik af.

Ik voel me ongemakkelijk. Alsof ik de man ergens op betrapt heb. Mocht ik hem niet zien kijken? Of was het de glimlach die hij probeerde te verbergen? Was die glimlach er een van vreugde of was het meer meesmuilend?

Ik laat het voorval passeren en ga verder met mijn dag.

 

In de loop van de dag merk ik dat het me bezig houdt, die man met hond met die glimlach. Keer op keer probeer ik zijn glimlach te duiden. Maar ook mijn ongemak ontkomt niet aan een uitgebreide beschouwing. En al gauw ben ik een hele ochtend bezig met proberen te achter halen of deze man nou een ally was, een neutrale man die de vlag leuk vond of iemand die smaalde met onze openlijke steun aan LHBTIQ-personen.

En ik besef, zo moet zijn hoe het voelt om te proberen in te schatten  of je veilig bent bij iemand. Of je openlijk jezelf kan zijn of dat je beter voorzichtig kan zijn.

 

Ik ga er redelijk prat op dat ‘wij als hetero cis mensen’ niet weten hoe het is om bijna altijd op je hoede te zijn, om gewend te zijn om als scheldwoord te worden gebruikt, om als vies te worden beschouwd, om niet zomaar zichtbaar te kunnen zijn met je geliefde. Maar dit voorval zou een heel kleine  benadering kunnen zijn.

 

 

'Iedereen zichzel!'

Af en toe ben ik een gelukkeling. Gisteren mocht ik in Appingedam onderdeel zijn van de verhalen en liedjes voorstelling 'Iedereen zichzelf!'. 

Ik was uitgenodigd om een verhaal te vertellen over een persoonlijke ervaring met één van mijn LHBTIQ+ kinderen. Wie mij kent weet dat mijn leven bestaat uit ervaringen en verhalen daarover. Het verhaal was dus vrij snel gevonden en opgeschreven. Het voordragen voor een zaal mensen blijft toch een ander verhaal.

De zenuwen waren flink aanwezig maar hebben niet de overhand gekregen. Ik heb mijn verhaal en de daar bij horende emoties goed kunnen overbrengen. 

Het was een mooie middag met mooie liedjes, persoonlijke verhalen met een emotionele lading en heel veel enorm mooie mensen. Ik ben blij dat ik deze uitdaging ben aangegaan!

onder de foto's kan je lezen wat ik in Appingedam heb mogen vertellen.

Foto gemaakt door Gerard Robben

Foto gemaakt door Gerard Robben

Ik ben Cindy Stegink, geboren in Haarlem, opgegroeid in Dedemsvaart en nu alweer 31 jaar woonachtig in Meppel. Ik ben getrouwd met Paul en samen hebben we drie kinderen.

 

Ons derde kind bleek een bijzonder kind. Geboren als jongen had ze van jongs af aan interesse in zogenaamde jongens en meisjes dingen.

Maar door onder andere pestgedrag, stigmatiserende opmerkingen en druk van de maatschappij om zich te gedragen als haar geboorte geslacht voelde ze zich niet op haar gemak bij haar interesses die als ‘te meisjesachtig’ werden bestempeld.

 

De gender waarin ze werd geduwd begon meer en meer te knellen. Ze begon te twijfelen of ze wel normaal was. Of ze misschien homo was. Of dat er toch iets anders speelde.

 

Op een dag kwam ze naar me toe om haar twijfels over haar gender te bespreken. “Ik voel me geen jongen mam. Ik twijfel of ik misschien non binair ben. Maar dan wel wat meer naar de vrouwelijke kant denk ik. Ik zou zo graag eens me als vrouw kleden. Zou jij voor mij een jurk willen bestellen zodat ik kan voelen hoe dat voor mij is?”

 

Samen zochten we een jurk uit.  Een simpel zwart bovenstuk met een aan gerimpelde zwart/witte rok.

 

Toen de jurk binnen kwam wilde ze hem meteen passen.

Terwijl de jurk over haar schouders naar beneden gleed zag ik iets aan haar veranderen. De rug rechtte zich een beetje, de schouders gingen een beetje minder hangen en het hoofd kwam wat meer omhoog. Het leek wel of alle spanning uit haar lijf gleed.

Ze draaide een paar rondjes en keek me toen met stralende ogen aan. Dat moment wist ik het. Dit is de eerste stap in haar transitie naar zichzelf.

Mijn dochter is neit veranderd, enkel meer zichzelf geworden. Onze liefde voor haar is ook nog steeds hetzelfde, nog steeds even groot.

 

 

 

Hokjesdenken

 

 

Eén van de meest gehoorde opmerking bij Prides is dat men het maar raar vindt dat mensen die gelijk willen zijn  zichzelf zo in een hokje duwen.

Het eerste wat mis is met die opmerking is natuurlijk dat men niet gelijk wil zij  maar gelijkwaardig. Hetero cis mag dan de norm zijn, er zijn legio mensen die niet aan de voorwaarden van dat hokje voldoen.

Het tweede is dat men het belang dat hokjes kunnen hebben bagatelliseert. Een hokje is niet meer dan een middel om  jezelf zien, jezelf te benoemen, mensen die op je lijken te herkennen en ergens bij horen.

 

Al in de vroege puberteit plaatsen mensen zichzelf in een hokje om uit te dragen wie ze als mens willen zijn. Iedereen kent wel een fitboy, een metalhead of een nerd. Je herkent ze aan hun kleding, hun haardracht en symbolen die passen bij hun image. Het hokje is niet hun hele persoonlijkheid maar is er wel een groot onderdeel van.

Je hokjes hoeven niet je hele leven hetzelfde te zijn. Sommige hokjes horen bij je ontwikkeling als mens. Wie wilt zijn past niet altijd bij wie je in de kern bent. Dan kan een hokje gaan knellen. Andere hokjes passen je hele leven als een handschoen en blijven bij je zolang je leeft.

 

Toen mijn kinderen aangaven niet hetero te zijn en zich ook niet identificeerden met hun geboortegeslacht kreeg ik meteen een spoedcursus afkortingen. Tot dan toe bestond voor mij de mensheid uit mannen, vrouwen, transgender, homo’s lesbiennes en biseksuelen. Er bleek nog een heel scala aan andere mogelijkheden te zijn. En beide queer kinderen waren op zoek naar het hokje waar ze zich het prettigst bij voelden.

 

Bij mijn kinderen zijn de hokjes in de loop der tijdveranderd. Hoe meer ze zichzelf hebben leren kennen, hoe specifieker hun hokje is geworden. En nu ze grotendeels hebben uitgepuzzeld wie en wat ze zijn beginnen de hokjes minder belangrijk te worden. Ze passen nog wel in de hokjes maar ze worden meer een deel van zichzelf. Ze zijn zelfs zo’n onderdeel van hun zijn geworden dat ze vaak niet eens meer opvallen. Maar ze zijn er nog wel.

 

Vaak wordt geroepen dat we niet moeten denken in hokjes omdat deze te beperkend zouden zijn. Maar wie ben jij als je hokjes wegvallen?

Vakantiewerken

 

Sinds een week heeft mijn man vakantie. Leuk, gezellig, nodig, hij was er zeker aan toe. Normaal gesproken probeer ik altijd in zijn vakantieperiode tijd vrij te maken om samen tijd door te brengen. Soms is dat een sauna, heel af en toe een paar nachtjes weg, vaak samen op de bank hangen terwijl we films en series kijken. Kortom, huis, tuin en keukenkneuterigheid.

 

Dit jaar ligt dat wat lastig. Waar ik voorheen enkel rond mijn bibliotheekdienst hoefde te plannen staat er dit jaar iets meer in mijn agenda.

Een aantal activiteiten van de Regenboogweek moeten bevestigd, doorgesproken en ingevuld worden. Er zit een workshop aan te komen die ik moet voorbereiden. Er staat een eerste afspraak voor het organiseren van een thema-avond. Er is een uitnodiging waar ik over na denk.
En ik heb vandaag mijn eerste column voor onze snel te verschijnen, eerste nieuwsbrief.

Daarnaast ben ik veel aan het schrijven voor de banners en de achtergrondinformatie van wat er op de banners komt. Ook best een grote klus.

Het probleem is dat ik mij te makkelijk laat tegen houden door (onnodig) schuldgevoel en me laat afleiden doordat hij niet doorheeft dat ik aan het werk ben en dus te pas en vooral ook te onpas een gesprek tegen me aan houdt.

 

Na vier dagen rondhangen en lanterfanten ben ik het gesprek aangegaan. Ja, ik wil graag samen vakantie houden maar ik moet echt een paar uur per dag tijd nemen en ruimte krijgen om me met mijn vrijwillige taken bezig te houden.

Gelukkig is hij de moeilijkste niet. En nu ik me heb uit gesproken lukt het ook veel makkelijker om te gaan zitten en mijn ruimte te nemen om aan de slag te gaan.

 

Wat is het toch eigenlijk simpel als je af en toe gewoon je mond open doet.