Vakantiewerken

 

Sinds een week heeft mijn man vakantie. Leuk, gezellig, nodig, hij was er zeker aan toe. Normaal gesproken probeer ik altijd in zijn vakantieperiode tijd vrij te maken om samen tijd door te brengen. Soms is dat een sauna, heel af en toe een paar nachtjes weg, vaak samen op de bank hangen terwijl we films en series kijken. Kortom, huis, tuin en keukenkneuterigheid.

 

Dit jaar ligt dat wat lastig. Waar ik voorheen enkel rond mijn bibliotheekdienst hoefde te plannen staat er dit jaar iets meer in mijn agenda.

Een aantal activiteiten van de Regenboogweek moeten bevestigd, doorgesproken en ingevuld worden. Er zit een workshop aan te komen die ik moet voorbereiden. Er staat een eerste afspraak voor het organiseren van een thema-avond. Er is een uitnodiging waar ik over na denk.
En ik heb vandaag mijn eerste column voor onze snel te verschijnen, eerste nieuwsbrief.

Daarnaast ben ik veel aan het schrijven voor de banners en de achtergrondinformatie van wat er op de banners komt. Ook best een grote klus.

Het probleem is dat ik mij te makkelijk laat tegen houden door (onnodig) schuldgevoel en me laat afleiden doordat hij niet doorheeft dat ik aan het werk ben en dus te pas en vooral ook te onpas een gesprek tegen me aan houdt.

 

Na vier dagen rondhangen en lanterfanten ben ik het gesprek aangegaan. Ja, ik wil graag samen vakantie houden maar ik moet echt een paar uur per dag tijd nemen en ruimte krijgen om me met mijn vrijwillige taken bezig te houden.

Gelukkig is hij de moeilijkste niet. En nu ik me heb uit gesproken lukt het ook veel makkelijker om te gaan zitten en mijn ruimte te nemen om aan de slag te gaan.

 

Wat is het toch eigenlijk simpel als je af en toe gewoon je mond open doet.

Nieuwe Uitdaging

Een van de leukste dingen die ik in de afgelopen jaren heb gedaan is vrijwilliger worden bij Stichting Regenboog Meppel. Een gezellige club mensen die zich inzet voor acceptatie, zichtbaarheid en inclusie van lhbtiq+ personen door ontmoeting, voorlichting en activiteiten. 

Voor zover de folder. Het is zeker een club gezellige mensen maar het is absoluut niet voor mietjes. Het is bij tijd en wijle hard werken!

 

Als vrijwilliger houd ik mij vooral bezig met het bedenken en heel vaak ook uitvoeren van plannen voor diverse dingen. Zo heb ik een aantal avonden voor ouders van LHBTIQ+ personen georganiseerd onder de noemer ‘Kind uit de Kast’, werken we hard aan een Roze Canon waarin de geschiedenis van de homo-emancipatie en ontwikkeling van de rechten van personen die niet hetero en/of cis zijn centraal staan, en organiseren we elk najaar de Regenboogweek met diverse activiteiten voor diverse doelgroepen.

 

Als persoonlijke klap op de vuurpijl ben ik gevraagd om op het ARA symposium ‘Ouders van Kind uit de Kast’ een workshop te geven waarin ouders en hun queer- kinderen centraal staan.

Ik vind het een uitdaging. Spannend, doodeng en erg leuk tegelijkertijd. Ik ben vooral bang niet aan verwachtingen te kunnen voldoen, maar tegelijkertijd voel ik mij gesteund door de mensen die vertrouwen in mij hebben uitgesproken. Daarom ga ik de uitdaging aan.

 

Ik ga een workshop geven met als onderwerp ‘Het inclusieve gezin’.

Vanuit eigen ervaringen ga ik samen met twee lhbti+ jongeren het gesprek aan met deelnemers om samen een beeld te krijgen wat er binnen gezinnen met lhbti+ leden speelt. We proberen antwoord te krijgen op vragen zoals,

-kun je waarborgen dat ieder lid van het gezin zich gezien en veilig voelt?

-Hoe pas je toekomstbeelden en verwachtingen aan als een kind uit de kast komt?

-Op welke manieren kun je ruimte geven aan ieders emoties?

We hebben de wijsheid niet in pacht maar hopen door een open houding en openhartige gesprekkenamen tot inzichten te komen.

 

 

Deeldrang

 

God wat heb ik dit gemist. Gaan zitten en mijn gedachten delen met een scherm en daarmee met jullie. Waarom ik het dan niet meer deed? Tja, om van alles en om niets.

Het begon met de vermoeidheid na Covid vlak nadat ik terug was van de Noorwegen Cruise met mijn moeder. Er was geen puf. Ik kon geen fatsoenlijke zin construeren, alles in mijn hoofd lag onder een dikke laag watten, stof en gedachtenbrij en tegelijkertijd zat mijn brein vast in een grote mistwolk.

 

Ik heb het wel geprobeerd. Ik heb wel blogs geschreven. Ik heb wel dingen gepubliceerd. Maar ik had het gevoel dat ik mijn platform kwijt was. Ik doe niet meer aan X, Mastodont leverde geen verkeer op en Bluesky heb ik wel maar mij nog niet als blogger laten zien.

En ondertussen groeide de drempel.

 

Ik heb mezelf lang voor gehouden dat mijn hoofd er niet naar stond omdat ik teveel aan mijn hoofd had. En vooral in mijn hoofd had. Ik wilde zoveel vertellen, zoveel delen met de wereld, zo veel zeggen over wat ik meemaakte, waar ik mee bezig was of wat me raakte, maar ik kwam de drempel niet over.

Een oud stemmetje stak steeds vaker de kop op. Wie zit er nou op een zeververhaal van mij te wachten? Ik heb niets interessants te melden. Wat heb ik eigenlijk toe te voegen?

 

Men zegt dat writers block niet bestaat, maar ik kan mezelf flink blokkeren. Want wat maakt het uit dat ik niks nieuws toe te voegen heb? Wat geeft het dat misschoen weinigen interesseert wat ik te melden heb? Dan zit er maar niemand op mijn gezever te wachten.

Ik ben met zoveel interessante dingen bezig. Sommige lastig, sommige doodeng en anderen ronduit leuk, maar al deze dingen liggen me aan het hart. Ze draaien om wie ik in de kern ben. En dat wil ik stiekem wèl aan de wereld laten zien. Of het ze nou interesseert of niet. Ik heb nou eenmaal deel-drang.

 

Dus dank aan de persoon die mij laatst oprecht vroeg waarom ik niet meer schreef toen ik vertelde dat ik lang had geblogd. Je was het schopje dat ik nodig had.

samen kunnen we de wereld mooier maken

 

Toen één van mijn kinderen aangaf niet hetero te zijn, voelde ik veel. Ik was blij dat mijn kind zich veilig genoeg voelde dit te vertellen. Ik voelde opluchting dat ik zo open reageerde als ik altijd gehoopt had dat ik zou doen. En ik voelde angst. Angst dat het leven plots een stukje moeilijker was geworden voor mijn kind.

Ik voelde ook teleurstelling. Ik was teleurgesteld dat ik toch een negatief gevoel aan koppelde aan iets wat in mijn ogen eigenlijk niet meer dan een dienstmededeling zou moeten zijn.

 

 

Een tijd later bleek ook een ander kind van ons niet hetero te zijn. Ook kwam naar boven dat twee van onze kinderen niet Cis waren, ze mogen dan als jongen geboren zijn, dit is niet hoe ze zich voelen.
Weer kon ik blij zijn dat ik open reageerde. Maar hier kwamen toch een hoop meer gemengde gevoelens bij los.

Rouw om het loslaten van het beeld wat ik van mijn kinderen had en mijn toekomstverwachtingen. Verdriet dat ik het niet eerder wist en mijn kinderen niet had kunnen steunen zoals ik had gewild. Onzekerheid hoe dit nieuws zou gaan vallen in familie en vriendenkring. Angst hoe de buitenwereld met mijn kinderen zou omgaan.

Niet Cis zijn riep ook veel vragen op. Ik wist weinig over genderdysforie, evenals over transities, alle termen die ook onder trans vielen of in het algemeen over gender.

Mijn kennis op dit gebied is enorm gegroeid. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds niet volledig begrijp hoe het voelt, wat het met je als persoon doet en hoe het je leven beïnvloedt. Wel weet ik dat dit per persoon verschilt. Net zoals het verschilt hoe mensen dit tot uiting brengen.

 

 

Wat ik als ouder momenteel lastig vind is hoe ik mijn kind kan steunen in de huidige stroom van negativiteit omtrent niet conforme gender en seksualiteit. Hoeveel energie steek je in uitleggen dat het geen kwestie van willen is maar van zijn? Wanneer negeer je desinformatie en wanneer probeer je deze te weerleggen? Wat maak je zichtbaar en openbaar voor zichtbaarheid en inclusie en wanneer scherm je juist af ter bescherming?

 

Wat wijsheid is moet ieder voor zichzelf uitmaken. Wel kunnen we als ouders elkaar ondersteunen. We kunnen gezamenlijk informatie inwinnen. We kunnen kennis delen. We kunnen onze gevoelens uitspreken en merken dat we daarin niet alleen zijn. We kunnen onze twijfels en zorgen delen, maar ook onze trots en succesverhalen. Als ouders kunnen we elkaar helpen onze kinderen te begrijpen.

Dat is waar we ‘Kind uit de kast’ voor organiseren. Voor ouders die er willen zijn voor hun kind maar niet altijd alles begrijpen. Voor ouders die graag eens van gedachten wisselen met andere ouders. Voor ouders die niet alleen maar blij zijn als hun kind uit de kast komt, maar zich zorgen maakt over de tijd waarin we leven, over reacties van familieleden, over de toekomst van hun kind.

 

Bij ‘Kind uit de kast’ willen we ouders samen brengen, zodat ze het niet alleen hoeven te doen. Want samen weten we meer.  Samen kunnen we meer. Samen kunnen we de wereld van onze kinderen een stukje mooier maken.

 

 

 

 

Terugblik Kind uit de Kast

 

Een beetje spannend vind ik het wel als we om kwart over zes de ruimte van Focus instappen. Er zijn nog heel veel kleine dingetjes te doen maar gelukkig heb ik fijne mede-vrijwilligers bij me. Ook Oscar en Erica van Focus zijn al druk bezig.

Helaas word ik overvallen door een aanval van zoveel te doen, waar te beginnen’’. AL heb ik hier zelf meer last van dan de anderen. Deze lijken goed te weten wat er gedaan moet worden en door wie. Les voor een volgende keer, toch een lijstje maken van de laatste taken.

Gelukkig verdwijnt het paniekerige gevoel als de gastsprekers binnen komen. Dan kan ik gaan doen waar ik goed in ben, gesprekjes aanknopen.
Wanneer ook andere gasten binnen komen raak ik in mijn element.

 

Iets na de officiële aanvangstijd gaan we van start met het programma. Henk Nijmeijer heeft een mooie speech met aandacht voor coming out en acceptatie. Nogmaals benadrukt hij het goede werk van Stichtingen als de onze en in het bijzonder zijn blijdschap met ons initiatief iets voor ouders van LHBTI+ personen te willen betekenen.Dan geeft hij het woord aan Janine Verduin.

 coming out en acceptatie

Janine Verduin gaat vanuit haar professionele ervaringen in op thema’s rond coming out en acceptatie. Zo kunnen ouders zich afvragen waarom hun kind worstelt met hun geaardheid terwijl het opgroeit in een open en accepterende omgeving. Ook weten ouders niet altijd of ze de begrippen waar hun kind het over heeft wel begrijpen. Er zijn vaak zorgen over veiligheid en pesterijen. Kortom, ouders zijn soms net mensen die vreselijk aan zichzelf twijfelen maar daar niet altijd uiting aan kunnen of willen geven.

 

In haar uitleg zoekt Janine contact met de aanwezigen, vraagt naar hun ervaringen, hun twijfels maar ook de dingen waardoor ze verrast werden. Al gauw ontstaan er mooie gesprekken. Soms anekdotisch, soms zeer emotioneel. Er komt van alles voorbij en het mag er allemaal zijn.

Het is mooi te zien hoe makkelijk er in een veilige omgeving diep contact kan zijn.

er is behoefte aan contact 

Bij het afsluiten van de avond is de intentie uitgesproken dit initiatief verder uit te rollen. De opkomst was misschien tegenvallend maar dat er behoefte is aan contact tussen ouders wordt vaak benadrukt. Nu is het aan ons om deze ouders te bereiken en uit te nodigen.

een thema avond voor ouders van lhbti-ers

Toen ik toetrad tot het bestuur van Stichting Regenboog kreeg ik een mooi initiatief aangereikt om uit te werken. Het idee was om in de Regenboogweek ( 7 okt- 13 okt.) iets voor ouders te organiseren. Een inloopochtend, een koffie moment, iets totaal anders, als het maar voor ouders was. Het idee had de werknaam ‘Ouders voor ouders’.

Tijdens de zomerstop heb ik het idee vele malen door mijn hoofd laten gaan. Hoe gaan we dit doen? Wat is de kern van het idee? Wat zou ik als ouder willen?

 

Dat laatste bleek de belangrijkste gedachte. Wat zou ik als ouder willen. Want ik ben natuurlijk ouder. Ik ben toevallig ook ouder van lhbti-ers. En daarmee ben ik dus de doelgroep.

Ik ben dus gaan nadenken waar ik behoefte aan had toen mijn kinderen uit de kast kwamen. En dat kwam neer op drie dingen, informatie, herkenning en erkenning.

Informatie over het proces van uit de kast komen. Over alle begrippen die plots deel uitmaakten van mijn leven. Informatie over de dingen die op ons pad kunnen gaan komen. Ik wilde dus heel graag zorgen voor informatie.

Voor deze informatie benaderde ik Janine Verduin, een psycholoog met expertise op het gebied van coming out en acceptatie. Ik ben erg blij dat ze mee wil werken.

 

Voor herkenning wist ik dat ik ouders met elkaar in gesprek wil laten gaan. Daarvoor ging ik op zoek naar een geschikte locatie. 

Eén van de mensen die ik had benaderd met wat vragen over het organiseren van een contactavond is Erica van Focus- jeugd en gezin. Zij is erg enthousiast over het idee en heeft hun locatie aangeboden als ontmoetingsplek. En daarmee ook de kennis die in huis is om een contactavond te organiseren.

Wat volgde was het proberen te bereiken van de doelgroep. De stichting zorgde voor een mooie flyer die via sociale media verspreid is. Hopelijk beweegt dit ouders om te komen om in een veilige omgeving hun verhaal te vertellen, hun ervaringen te bespreken  en hun positieve en negatieve gevoelens te delen.

 

De erkenning kreeg ik toen het idee zich verspreidde. Vele malen werd benoemd hoeveel behoefte hier aan was. Dat het idee door anderen is opgepakt om zelf iets te organiseren. Dat dit initiatief door meer dan alleen ouders wordt omarmd.

Het maakt me dan ook enorm trots dat Henk Nijmeijer zijn medewerking heeft toegezegd. Daarmee heeft hij dat vage ideetje in een vergadering vleugels gegeven en zal het hopelijk een groot succes worden dat navolging krijgt.

 

 

 

kind uit de kast

 Wanneer je kind uit de kast komt, gaat er een heel nieuwe wereld voor je open. Een wereld vol nieuwe begrippen. Een wereld waar kwistig wordt gestrooid met afkortingen. Een wereld waarvan je het bestaan wel wist maar niet precies wist wat er allemaal speelde. 

 

Wat ik mij vooral herinner is het dubbele gevoel. Een deel was blij dat mijn kind zich veilig genoeg voelde dit met ons te delen. Dat het zichzelf durfde te zijn bij ons. Dat het ervoor koos gelukkig met zichzelf te zijn. 

Een ander deel van mij ging in de bezorgde stand. Wat voor pad met hindernissen lag er voor mijn kind klaar? Zou de buitenwereld in zien dat ons kind gewoon nog steeds ons kind was? Zou het bestand zijn tegen alle negatieve reacties die het hoogstwaarschijnlijk zal krijgen? Zal mijn kind veilig zichtbaar kunnen zijn in onze samenleving? 

En er was ook een deel wat heel veel dingen niet begreep. Niet wist wat al die afkortingen inhielden. Wat het verschil was tussen verschillende termen.  

 

Impact op mij 

 

Hoewel de coming out van mijn kind vooral om mijn kind draaide, veranderde ook mijn wereld. Mijn toekomstbeeld. Mijn verwachtingen. En in sommige opzichten ook mijn verleden.  

Mijn kind veranderde van pronouns en van naam. Die wie ze bij geboorte was werd ten grave gedragen en bestond niet meer. Dat deed verdriet. Ik had namelijk heel veel van dat kind gehouden. En hoewel ik nog steeds van dit kind hou, dit kind niet is veranderd en het kind enkel meer zichzelf is geworden, moest ik afscheid nemen van een deel van dit kind.  

We moesten afscheid nemen van dat deel wat we zo zorgvuldig hadden gekozen. De naam die de eerste jaren zo goed voelde, zo passend was en ik zo mooi vond.  

 

Ik wist dat het noodzakelijk was, het afscheid van haar naam. De naam voldeed absoluut niet meer. De persoon die met die naam verbonden was, was niet meer. Maar rationeel weten is niet hetzelfde als er geen gevoel bij hebben. Het kostte zeker moeite haar oude identiteit achter te laten, hoe gelukkig ik ook was met haar nieuwe. 

 

Mijn andere kind deed het wat minder radicaal maar die introduceerde een enorme lading nieuwe begrippen en afkortingen. Begrippen die mijn begrip van seksualiteit en gender nogmaals uitdaagden. Ik dacht namelijk dat ik na mijn dochter zeer ruimdenkend was geworden. En toch kostte het moeite te begrijpen hoe hij zich identificeerde. En vooral dat vond ik lastig. Waarom kon ik mijn kind niet begrijpen. Ik ken het toch door en door? Waarom voelt dit dan toch zo ongrijpbaar, zo ver van mijn bed? 

 

Netwerk 

 

Ik ben een gezegend mens. Ik heb kinderen die heel open zijn en niet terugschrikken voor mijn naïeve denkbeelden, gedachten en vragen.  

Ik heb vrienden om me heen die kennis hebben en die graag willen delen. Ik heb vrienden die me de ruimte geven al die kolossale gevoelens die de coming out's me gaven te ventileren, te erkennen en te valideren. 

Ik ben in het gelukkige bezit van een veelzijdig netwerk en toch voel ik af en toe de behoefte te spreken met andere ouders. Van gedachte te wisselen over de angsten die ik voel. Om te delen wat er allemaal op ons pad is gekomen sinds mijn kinderen uit de kast zijn. Om te praten over mijlpalen die herkend en erkend worden door de ander. Maar ook om gedachten te wisselen over negatieve ervaringen. 

 

Ik ben dan ook heel blij dat Stichting Regenboog Meppel een initiatief had liggen voor een oudercontact-moment. Met trots kan ik melden dat met behulp van een fantastisch netwerk Stichting Regenboog Meppel de thema- avond “Kind uit de kast" voor ouders organiseert.  

Dus ben je ouder van een LHBTI+ persoon? Wees welkom op 9 oktober!  

(het programma volgt spoedig). 

Amsterdam Rainbow Dress in het Drents Museum (eigen foto)